Bir gencin günlüğü

Bir gencin ağzından

Merhabayın benim adım utku ve 17 yaşındayım.Lise öğrencisiyim kısacası bir insanın hayatı boyunca yaşayacağı en sıkıntılı yıllarda ve bir insanın tüm duyguları en yoğun yaşadığı yıllardayım.Yani ergenim diyebiliriz ama ergenlerden biraz daha farklı olduğumu düşünmüşümdür her zaman.Mesela beni çok etkileyen eski anılarımı sizlerle paylaşmayı çok isterim.Bu günleri geçirerek bir çok dersler çıkarmışımdır aslında.Örneğin geçen gün yine bir anda eski sevgilim gelmişti aklıma ve dışarı çıktım 1-2 sigara içerken o soğukta bir anda yine hayallere dalmıştım.Tam eski günleri yeniden düşünüp tatlı tatlı hafiften gülerken ayağıma bir şey dolandı,biraz ürkerek aşağı doğru baktım ki 2 yıldır evimizden ayrılmayan kediciğimiz kendini yine sevdirme çabalarındaydı.Şimdi ismi yok mu diye soranlar olabilir,evet ismi yok biz ona oğlum diye sesleniyoruz çünkü.Neyse,konuyu uzatmadan şöyle söyleyeyim oğlumun beni korkutmasıyla kendine geldim ve o soğukta kaskatı kaldığımı farkettim.Koşarak odama doğru yöneldim ve hafif kısık bir sesle içimi rahatlatacak,hayallere dalabileceğim bir şarkı açtım.Yatağıma uzandıktan sonra tavanı izlerken sağ elimle sol elimi başımın arkasına attım tekrardan hayaller kurmaya başladım.Derken eskileri tekrar hatırlamak amacıyla eski fotoğraflara,yazılara ve hediyelere bakmak geçti içimden.Derken bir kalpli kırmızı kutu çıktı karşıma ve içinde yazan yalandan onca sözler onca hayaller onca gülümsemeler,ağlamalar ve onca anılar.Sonra hafifçe gülüp geçtim başka da bir şey yapamazdım zaten.Elimden başka ne gelebilirdiki?Sevseydi gitmezdi abi çok saçma sebeplerden bu aşkın tüm emeğini cehenneme diri diri insan atarcasına atmazdı tüm hayallerimizi sözlerimizi atmazdı,atmazdı.

Neyse bir süre bu şekilde suçu kendimde arayarak kendime kızdım ve sonu olmayan bir kızgınlık olduğunun farkına vararak gözümden akan bir damla yaşıda tüm anıları silip atar gibi sildim.Gerçi alışmıştım artık silip atmaya yada mecburdum bunu yapmaya tüm acıların ağırlığı fazla geliyordu artık ve bana zarardan başka bir etkileri yoktu silip atmam gerekiyordu.Çok ta zor olsa öğrenmiştim artık silip atmayı.Belki de benim öğrenmem onlardan çıkardığım derslerdi çünkü onlar değer verselerdi eğer tüm anıları bu kadar basit bir şekilde silip atmazlardı.Kısacası yaşattıklarınız gibi yaşıyorum.Aslında biraz saf kalpli olduğumu da söylebilirim yada herkesi kendim gibi görüp gereğinden fazla değer veriyorum.Herkesin iyiliğini düşündüğüm için mi insanlar bu kadar acımasız oluyorlar.Yoksa bu hayatın geçen tüm günleri,tüm insanları,duyguları,göz yaşları hepsi mi sahte.Bir tek acı çeken ben miyim bu sahte dünyada yada benim gibi insanlarda var mı gerçekten bu atmosferi bile delik olan ama adı dünya olup anlamı sahte kişilikler olan lanet yerde.Bazen ucu görünmeyen çöllerde oluyorum.Bazen sonu gelmeyen hayallerde gözyaşımla çiziyiyorum gideceğim yolları.Belki beni anlamayanlarda oluyordur aranızda anlamanızı kolaylaştırmayı isterim.İlk önce gerçekten değer verdiğiniz biri tarafından sırtınızdan vurulun sonra iki bira alıp kimsenin olmadığı bir yere gidin.Gökyüzü açık olsun ama çünkü kendi yıldızımızı bulmak biraz zor olacak.İçkinizi içip kafasını yaşamaya başladıktan sonra güzel bir şarkı açın ve çimlere uzanın çekinmeyin kirlenmekten en azından dışınız pislenecek insanlar görebilir ve sende ama içi pis olanı sırtından vurulana dek anlayamazsınız.Her neyse ondan sonra bir sigara yakıp bir duman aldıktan sonra tüm hayatınızı baştan sona gözden geçirmeye başlayın.Zaten gerisi sonra gelecektir.Bazen en iyi çözüm budur kendi kendinize konuştuğunuz için deli olduğunuzu düşünmeyin sakın aslında en büyük deliler bunu yapmayanlardır.Çünkü onlar kincidirler ve her zaman zarar verme arayışındadırlar.Kısacası gözlerinizi yeniden açın ve bu sefer farklı bakın dünyaya ya da dünyanın adını karalayan ismi insan olan yaratıklara.O zaman gerçek dünyaya geldiğinizi ve kimin ne olduğunu daha iyi anlayacaksınız eminim.

Arkadaşlar sizin okumanıza ve yorumlarınıza göre devamı gelecektir...