Masked Glamour

Chapter Twenty-two

Ferula

I woke up sheivering and feeling feverish all over my body. I felt so weak to even open my eyes. When I tried to move my body, I realized how numb they were.

"What happenend to me?" I asked in my head.

My throat felt so dry and I felt too thirsty. I can't evenn open my mouth to ask for any thing that could ease my thirstiness.

The feverish feeling ease a little bit when I felt a soft and wet thing touched my forehead. Suddenly, I felt relieved. Bumaba iyon maging sa aking leeg. Mayroon akong naririnig na mga ingay subalit hindi iyon naging malinaw sa aking tenga.

Muli ay bumalik ako sa pagkakahimbing. Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Nang magising ako ay una kong nabungarap ang pamilyar na itsura ng aking silid.

Nang subukan kong igalaw ang aking mga kamay ay hindi na iyon katulad kanina na namamanhid. Mainit pa rin ang aking pakiramdam na tila nilalaganat ngunit mas nabawasan na iyon.

"Ferula! How are you feeling?" Kaagad na dumalo sa akin si Mrs. Laurette nang mapasukan akong nakaupo na sa ibabaw ng aking kama. "Nag-alala ako saiyo," malumanay na sambit niya habang nakaupo sa aking harapan.

Mabilis na nanumbalik sa akin ang mga nangyari. Gumapang ang takot sa aking dibdib saka napaatras palayo sa kanya. "Don't come near m-me," I said. My voice trembled. May pait sa aking puso ngunit wala na akong magagawa kundi ay tanggapin na hindi nga sila kailanman naging aking mga kakampi.

Pinaikot lamang nila ang aking ulo. Pinaniwala sa kanilang kaibaitan. Lumamlam ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. Her lips flashed a broken smile.

That would never fool me again.

"Krion told me what happened," panimula niya ngunit mabilis lamang akong umiling. Hindi na nais pa marinig ang panibagong bersyon niya ng kasinungalingan. "Please, pakinggan mo muna ako, Ferry." Pigil niya sa akin nang akmang aalisin ko ang kumot sa aking katawan.

"T-Tama na, Mrs. Laurette," pumiyok ang aking boses. Higit sa kanino man ay mas masakit para sa akin ang katotohanang hindi ko siya kakampi.

"Hindi." Umiling siya. "Hindi totoo ang mga hinala mo. Ang nakita mong kausap ni Krion ay kaibigan namin. Humingi siya ng tulong sa amin para mailigtas din ang sirili niyang pamilya laban sa hindi makatwirang pamamaraan ng Higher Ranks." Ginagap niya ang aking mga palad.

"Yes, he's a higher ranks' soldier but he was against to their deeds. Katulad mo rin siya, Ferula. Gusto lang din niyang tumakas at mailigtas ang sarili niyang pamilya."

Pakiramdam ko ay muling pumintig sa sakit ang aking sentido. Sari-saring katanungan ang umikot sa aking isipan. Nagtalo ang aking damdamin sa kung ano ang dapat na gawin at paniwalaan.

"How will I know that you're telling me the truth? He will be punish if he'll go agaisnt them."

Masuyong ngiti ang ibinigay niya sa akin saka marahang pinisil ang aking kamay na hawak pa rin niya. "Anyone would risk everything, just for the sake of their love ones."

I looked at her directly in the eyes. The soft smile did not fade on her face as she stared back at me. Her motherly love engulf my system. I don't want to believe her but it was my heart that says I should.

Hindi ko napigilan ang sarili at dinamba siya ng yakap. Uminit ang sulok ng aking mga mata habang mahigpit ang yakap sa kanya.

"I'm sorry, Mrs. Laurette. I'm sorry for doubting you. I'm so sorry." I kept saying to her as she patted my back. She caressed my hair and hushed me.