Yıldızlar bile kandırıyorken bizi nasıl güveniriz yanımızdakilere? ... Nasıl güveniriz o sahte gülüşlere? Dostumsun diyenlere? Bir kaç milyon yıl önce yok olmuş yıldızların hala ışıltısı devam ediyor. Başını göğe kaldırdığında belkide gördüğün şey bi yıldız değil. Ondan geriye kalan ışığı. Herkes bi çıkar derdinde... Bi gün birinin çıkıp ben buna bu sözü söyledim üzülür mü demesini bekliyorum. Belkide öyle biri yoktur. Sadece bi hayaldir, ya da koca bi yıkık. Hayat bi yalan içinde ve bizi çemberine almış doluyor. Bizlerde buna ayak uydurarak onunla birlikte dönmeye devam ediyoruz. Sonunda çıkış yolu olsada bunu sürdürmeyi tercih ediyoruz. "Bak işte çıkış yolu orada. Hadi gidelim buradan."
"Hayır! Ben seninle gelmiyorum. Burada kalmaya devam edeceğim"
Ve yalanlarla kaplı koca yıkık bir son!
