สมปอง
เป็นเพราะผมใช้ชีวิตอยู่แต่ในสุสานจึงไม่เคยได้เห็นโลกภายนอก ผมยืนกลางร่มสีแดงอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กหนุ่มสองคนพร้อมกับแหงนหน้ามองตึกระฟ้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก่อนจะมีเสียงหนึ่งเอ่ยถาม
"พวกเรามาทำอะไรที่บริษัทจัดหางานวะเนี่ย"
"บ้านนายหลังไหนกันแน่ฟะ" เกมกล่าวพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่ารอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้
"ตรงนี้มันเคยเป็นบ้านของข้า" กล่าวจบก็หันไปมองสองคนนั้น "พวกเองมีจอบหรืออะไรที่ใช้ขุดดินได้ไหม"
"......."
ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเหนื่อยหอบของเด็กหนุ่มทั้งสองดังออกมาพร้อมกับเสียงของแข็งที่กระแทกกับพื้นดินจนแตกกระจาย จากนั้นก็ถูกตักออกมากองไว้ข้างหลุม สภาพของเกมและสไปร์ในตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการออกแรงและอากาศที่ร้อนของประเทศไทย
"แน่ใจนะว่าอยู่ตรงนี้" สไปร์ถามผมโดยที่มือก็ยกจอบขุดดินเป็นระยะ
"นั่นดิ แถมไม่รู้ด้วยว่าพวกเรากำลังหาอะไรอยู่"
"พวกเองสองคนขุดไปเถอะน่า จิ๊ เด็กสมัยนี้อ่อนปวกเปียกกันจริงๆ น่าผิดหวังๆ" ผมยืนกลางร่มสีแดงไว้บนหัวเพื่อบดบังแสงแดดจากดวงอาทิตย์ในยามสายพร้อมกับส่ายหัวไปมา
"ถ้าเก่งนักทำไมไม่ลงมาขุดเองเล่า หึ้ย!"
"ผมน่ะเคยขุดหลุมหลบภัยสมัยสงครามโลกเป็นสิบหลุม ไม่เห็นจะร้องโอดโอยเหมือนพวกเองเลย"
"แต่งเรื่องอะไรก็ให้มันเนียนๆ หน่อยเถอะคุณปู่" สไปร์กล่าว
"เฮ้ย พวกเรา" ผมกับสไปร์หันไปมองเกมพร้อมกันก็เห็นใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อนั้นยกยิ้มดีใจก่อนจะก้มลงไปนั่งคลุกกับพื้นดินพร้อมใช้นิ้วมือเรียวคุ้ยเขี่ยดินสองสามทีก็เผยให้เห็นอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น ผมที่เห็นดังนั้นจึงหุบร่มในมือลงจากนั้นก็ชะโงกหน้าลงไปดูในหลุม
BẠN ĐANG ĐỌC
สุสานของคุณปู่
Viễn tưởngเขาถูกฆ่าตายในสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นเพียงวิญญาณเร่รอนที่นั่งรอวันไปเกิดใหม่อยู่ในสุสานร้างแห่งหนึ่ง ขณะที่เฝ้ารออย่างไร้ความหวังเขาก็ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง หรือว่านี่จะคือการเกิดใหม่?
