Mucizevi Hikayeler

Tasarım| Lukanette

Marinette karşısındaki devasa billboarda bakarken gözlerini kırpıştırdı. At kuyruğu yapabilecek kadar uzun saçları, kirli sakalı ve kısık gözleriyle Luka; çok değişmiş gözüküyordu, değişmeyen şeyler ise onu delip geçen mavi gözleri ve gözleriyle müthiş bir uyum yakalamış olan saçlarının uçlarının rengiydi. Omuz silkeledi, onu en son sekiz yıl önce görmüştü. Şu anda o yirmi dört yaşında, Luka ise yirmi altı yaşındaydı. Yüzünde buruk bir gülümseme oluştu, anılar zihninde dans ediyordu. Her zaman tatlı bir ilişkileri olduğunu düşünmüştü, uğur böceği olması ve gerektirdiği sorumluluktan dolayı bu tatlı ilişkilerini sonlandırmak zorunda kalmıştı. 

İlişkilerinin bittiği zamanın paralelinde Luka, babasının kim olduğunu öğrenmiş ve onunla birlikte, Jagged Stone, çalışmalara başlamıştı. Babasının da yardımları sayesinde başarı merdivenlerinden uçarcasına çıkmıştı; yirmi bir yaşında babasıyla birlikte ilk Avrupa turnesini yapmıştı. Şimdi kariyerine solo devam ediyordu Jagged emekli olmuş sayılırdı, Paris dışına çıkma fikrine çok sıcak bakmıyordu ama Luka, onun tam tersine sürekli turlara çıkıyordu. Asla durmadan yeni turnelere başlıyor, yeni albümler çıkarıyordu. Gerçekten tüm başarısını hak ediyordu.

Marinette dakikalardır billboardun karşısında dikildiğini fark edince kafasını sağa sola salladı ve ilerlemeye devam etti. New York'taki stajını tamamlayalı iki yıl kadar olmuştu, Audrey Bourgeois'dan aldığı referanslar sayesinde moda dünyasına hızlı bir giriş yapmıştı. Stajını tamamlar tamamlamaz Audrey'nin altında çalışmaya başlamıştı, Audrey her ne kadar tatmin edilmesi zor birisi de olsa Marinette'in hayatını fazlasıyla kolaylaştırmıştı, Marinette bu yüzden Audrey'e minnettardı. Yavaş yavaş onunla birlikte adı duyulmaya başlıyordu, o da Luka gibi hızlı yükseliyordu. Henüz Paris dışına adını duyuramamış olsa da, o günlerin uzak olmadığı kolaylıkla anlaşılabiliyordu.

"Marinette!" Marinette eli dolu kutularla çalışma odasına girmeye çalışırken onu içeride bekleyen Audrey'nin sesi kulaklarını çınlatmıştı. Burnunu kırıştırdı, ona minnettar olması onu sevmesi gerektiği anlamına gelmiyordu. "Ge-geliyorum, Bayan Bourgeois." Nihayet kapıdan içeriye girdiğinde Audrey'nin yüzünde her zamanki kibrin yansıyor olduğunu görüp gözlerini devirdi. "Bir müşterin var." Marinette kaşlarını havaya kaldırmıştı çünkü asla müşterisi olmazdı, müşteriler Audrey'e gelir, Marinette de arka planda işleri hallederdi. "Müşterim mi?" Audrey eliyle gözlüğünü burnunun ucuna indirdi, gözleri net bir şekilde açığa çıktığında daha kibirli gözüküyordu. "Evet, özellikle seni istiyor. İşi ben aldığımda üründe senin payının da olduğunu söylememe rağmen tüm işi senin yapmanı istedi ki bu saçmalık, tamamen saçmalık." Kollarını göğsünde kavuşturmuş, burnunu havaya kaldırmıştı. "Biraz becerin olduğunu kabul ediyorum ama resmen Audrey Bourgeois'nın bu işe elini sürmemesini söyledi. İnanılmaz, bu kabul edilemez!"

Marinette bu özel müşterisinin kim olduğunu çok merak etmişti ama Audrey'nin biraz kıskandığını gördüğü için konuşmak da istemiyordu, yine de işini yapması için öğrenmesi gerekiyordu. Sevincini belli etmemeye çalışarak alt dudağını ısırdı. "Bu kişi kim, öğrenebilir miyim Bayan Bourgeois?" Audrey kaşlarını küçümseyici bir şekilde havaya kaldırıp dudaklarını aşağıya doğru büzdü. "Jagged Stone." 

Marinette bu ısrarcı müşterisinin Jagged Stone çıkmasına şaşırmamıştı, Jagged onu liseden beri severdi. Tasarladığı gözlüklere ve albüm kapağına her fırsatta övgüler yağdırırdı. "Benden ne yapmamı istiyor?" Marinette, Audrey'nin ağzından lafları teker teker öğrenmek zorunda olmaktan sıkılmıştı. Normalde tüm müşteri bilgileri bir dosya halinde ona iletilirdi, Audrey bu sefer mızıkçılık yapıyordu. "Oğlu Luka'yı biliyorsundur, yeni bir albüm çıkaracakmış ve müzik klibi için kostüm tasarlanmasını istiyor. Detayları sana Madeleine verecek, bu işi batırmayacağını umuyorum." dedikten sonra topuklularıyla yeri döve döve uzaklaşmıştı. Marinette ise ne hissedeceğini bilmez bir halde büyük salonun ortasında dikili bir şekilde kalmıştı, ellerinde kutuları taşıyacak gücü kalmadığını hissediyordu. En yakın masaya kutuları koyduktan sonra gözlerini kıstı. Neden bu kadar heyecanlandım?