Far In Time (#1 PHILE INTO YOU SERIES)

Chapter 14

Malakas akong napabuntong hininga habang nakatingin sa tv na nasa harapan ko. Itinigil ko ang pagsusulat saka asar itong pinatay. I can't concentrate because the show is too noisy. Although when I used to write, it didn't bother me. Pero ngayon, parang iritang irita ako.

Napasandal ako sa sofa saka tinignan ang mga notebooks na nasa mesa. "Kanina pa ako nagsusulat pero hanggang ngayon hindi ko pa rin natatapos."

I looked at the eraser on the side next to my pens. I wasted a lot of white ink. I tsked then stared at the chandelier. Ang daming what ifs ang pumapasok sa isip ko. Ni hindi na nga ako halos makapunta sa firm ni Louie dahil natatakot akong makasalubong si Mark. Masyadong maliit ang mundo namin ngayon, at hindi 'yun imposible.

"Bakit ba ako natatakot sa kanya? Siya ang may kasalanan, pero bakit ako itong natatakot? O takot nga ba ang nararamdaman ko?" Shit.

I don’t really know how should I feel anymore. I’m afraid that Mark will mess up my life again. I know him, it's impossible na hindi niya alam ang nangyayare sa buhay ko. Hindi ako feelingera. He's so powerful, kahit noon pa man. Mamaya may sabihin siya kay Louie na ikagugulo ng relasyon namin ngayon.

Huminga ako ng malalim saka napapikit ng mariin. He's stressing me! Darn it! Hindi ko sasabihin na wala na akong nararamdaman sa kanya. He's my first love after all. Pero kung papipiliin ako kung si Louie ba o siya, mas lamang si Louie. Sobra.

"Ouch!" I almost hissed ng maramdaman ko ang pagpitik sa noo ko. Matalim kong tinignan si ate na nakaupo ngayon sa tabi ko. Tinaasan niya lang ako ng kilay, tila balewala lang ang ginawa niyang pagpitik.

"Ate!"

"What? Kanina ka pa diyan, pero wala ka pang natatapos. You've eaten a few bowls of popcorn and drunk a few cans of soft drinks but still nothing. Wala pa din!" Sumulyap ako sa ibaba ng mesa. Nagkalat doon ang halos walong latang soft drinks. Habang halos limang bowl naman ng popcorn ang naubos ko na.

"Ano ba ang nangyayare sa'yo? Ilang araw ka ng ganyan! Hindi nagsasalita si mommy kahit nag-aalala siya dahil baka wala lang, pero this one is too much. Too much Hazel! Pati ako, naiirita na!"

Napairap ako saka nagkibit balikat. "I'm just hungry—"

"Stop lying will you? Lunch time came, you're the one who almost ran out of pot earlier. You're not like that."

I took a deep breath. "The dish is delicious, I can't help it—"

"Oh 'come on Hazel! We both know na hindi ka ganun, kahit pinaka-paborito mo pa ang ihain diyan sa lamesa. You will limit yourself, you will know when to stop and to continued!"

I close my eyes emphatically. "Stop raising your voice ate!"

"Shut it. Ngayon nalang kita ulit nakitang ganito Hazel. You're neglecting your health, too much food is bad for you! You know that too well. So, tell me. What. Is. The. Reason?!"

Nagtama ang mata naming dalawa. Masyadong seryoso ang mataray na mukha ni ate. Nakikita ko sa kanya ang mga mata ko. Pero magkaibang magkaiba ang emosyon doon. Madilim ang mga mata niya. Matalim ang tingin niya sa akin pero nakikita ko doon ang pag-aalala. I looked away and then bit my lower lip.

"Hazel."

"Wala 'toh ate."

"I know you."

"You don't know me that much."

"Shut it. There's only one reason why you're acting like that." Napakuyom ang kamao sa sinabi niya. My heartbeat quickened. I know that even if I don’t say what is the reason—She will notice it clearly. My sister read me so quickly. She's good on it.