Gönül 🍁

0.1 🍁

Alarmın sesi sabahın ilk ışıklarında odada yankılanırken Asiye esneyerek yatağında gerindi ve telefonuna uzanıp alarmı kapattı. Uykusunu yine tam alamamıştı. Bu gidişle gözlerinin altındaki morluk kalıcı olacaktı. Gerçi bu şu dönemde önemseyeceği en son şeylerden biriydi.

Terliklerini ayağına giydikten sonra elini yüzünü yıkayıp mutfağa geçti. Çayı demlemeye bıraktıktan sonra buzdolabından kahvaltılıkları çıkarıp masaya dizdi. Sonrasında abisi ve ikizini uyandırmak için yandaki odaya girdi.

Abisi dün gece yine bir hamallık işi bulmuştu. Geç vakitte eve geldiğinde omzunun ağrısından bir şey yemeye fırsat bulamayıp hemen uyumuştu. Ömer de dün temizlikte Asiye'ye yardım etmiş, ağır eşyaları kaldırıp altlarını temizlerken ve perdeleri asarken oldukça yorgun düşmüştü.

Bu yüzden ikisi de alarmın sesini duyup uyanamamışlardı. Genç kız önce perdeleri açıp odaya güneş ışığının girmesini sağlarken bir yandan da uyanmaları için kardeşlerine sesleniyordu. Zar zor onları da uyandırınca aynı odayı paylaştığı küçük kardeşi Emel'i uyandırmaya gitti. Bugün o da birinci sınıfa başlayacaktı. Bunun heyecanından ablasını hiç zorlamadan hemen ayaklanmıştı.

Asiye, küçük kardeşinin bu heyecanlı hallerine gülerken okul formasını giyip mutfağa geçti. Kardeşleri de üstlerini giyinmiş kahvaltıya oturmuşlardı.

" Fıstığım sabah sabah kendi kendine uğraşmışsın yine. Bizi de uyandırsaydın ya kahvaltı hazırlarken." dedi abisi mahcup bir şekilde.

Asiye tebessüm edip elini abisinin koluna koyup sıvazladı.

" Abi zaten dün çok yoruldunuz. Hem ne yaptım ki sanki..."

" Asiye, hangi sınıfta olduğumuzu biliyor musun?" dedi Ömer çayından bir yudum aldıktan sonra.

" Hayır. Zaten okula gidince öğreniriz." diye cevapladı onu Asiye. Bir yandan da Emel'in ekmeğine reçel sürüyordu.

" Abla sizin sınıfınız belli değil mi?" diye sordu Emel merakla.

" Bu sene bölüm seçtiğimiz için sınıflarımız değişiyor. O yüzden bilmiyoruz ablacım." dedi Asiye elindeki ekmeği Emel'e uzatarak.