Zussen

Het meisje

**"Oké dan mogen jullie morgen tegen één uur naar hier komen en zich melden aan de balie", zegt de vrouw.                                                                                                                                                               "Oké bedankt", zegt Elvi.                                                                                                                                                      De vrouw antwoordt: "graag gedaan"                                                                                                                      Elvi legt af en kijkt de rest aan met een big smile.**

Ze maken hun huiswerk en zeggen dan gedag en gaan naar huis. Thuis kijken ze nog even naar de tv en gaan dan gaan slapen, morgen wordt een belangrijke dag. 

"Wakker worden, wordt er van beneden geroepen. Elvi schiet direct wakker waardoor ze Afra ook wekt. Vandaag gaan ze om één uur naar het weeshuis voor een afspraak met de adoptie verantwoordelijke. Ze kleden hun aan en spurten naar beneden.  Het is al elf uur en het is drie kwartieren rijden naar het weeshuis. Ze hebben dus nog maar een uur en een kwart om hun klaar te maken en te eten.

Na het eten lopen ze terug naar boven. Ze brainstormen een beetje over welke vragen ze zouden stelen terwijl ze de kamer opruimen en hun rugzakken maken. Na de afspraak in het weeshuis zouden ze nog eens gaan wandelen in het park dat een kilometer verder ligt. Als alles opgeruimd is gaan ze naar beneden. Elvi's Vake zit in de zetel naar de koers te kijken en Elvi's Moeke staat in de keuken luidkeels mee te zingen met de muziek die opstaat. Of het juist gezongen is dat is een ander verhaal. 

De auto nadert de grens van Pacha en Upendo. Binnen in de auto is de ambiance  super maar buiten regent het pijpenstelen. Dat wandelingetje kunnen ze voorlopig wel op hun buik schrijven. Ze naderen het weeshuis. Met de lichten en ruitenwissers aan rijd het gezelschap de parking op. Alle vier lopen ze onder de paraplu naar het weeshuis. Ze bellen aan en wachten in de regen tot iemand open doet.  De deur die meer lijkt op een poort gaat open . In het deurgat staat een al iets oudere vrouw gekleed in een outfit die verdacht veel op die van een verpleegster leek. Ze laat Afra, Elvi en Elvi's ouders binnen.  Ze gaan zich melden aan de balie en gaan rustig in de wachtzaal zitten. Daar zitten ze dan, in stilte te wachten tot iemand hun komt halen voor hun gesprek met de adoptieverantwoordelijke. Altijd aan lopen er mensen voorbij jong en oud, personeel en wees. Elvi heeft ze allemaal gezien, maar dat ene meisje blijft in haar gedachten rondspoken. Het meisje had naar haar geglimlacht en geknipoogd. Een deel van haar hersenen zij haar dat ze het meisje al eerder had gezien terwijl een ander deel zij dat dat niet kon terwijl weer een ander deel zij dat dat wel kon dat ze misschien vriendinnen waren geweest als ze jong waren en iets in haar het meisje herkende, een luide stem bracht  haar terug naar de wachtkamer in het weeshuis. Haar ouders waren al gaan recht staan en keken haar aan met een blik die zegt 'zet u recht het is aan ons', nu snapte ze het, de luide stem had hun namen geroepen. Elvi zette zich recht nam een tas over van haar moeder en liep achter de vrouw aan naar een lange gang met allemaal deuren. Op elke deur stond een naam. Ze las ze allemaal als ze bijna vanachter in de gang waren stond er links een deur open. Ze keek naar binnen. Het was een kleine kamer met enkel een bed, bureau en nog een deur die waarschijnlijk naar een kleine badkamer lijde. Op het bed zat een meisje. Het was het meisje waar ze daarnet zo had over zitten piekeren. Het meisje keek haar aan en glimlachte weer naar haar. Deze keer glimlachte Elvi terug. Voor ze doorliep keek ze nog snel op de deur. Op de deur stond de naam van het meisje. Elvi wist nu dat ze Heltia noemde. Helemaal vanachter in de gang gingen ze een kamer binnen. In de kamer was links een bureau en rechts stonden drie zeteltjes. De mevrouw ging hun voor naar de zeteltjes en ging in eentje gaan zitten. Elvi's ouders ging in de grootste zetel zitten en Afra en Elvi propten zich in samen in een zeteltje dat duidelijk niet voor twee personen bedoelt was. Eens ze allemaal zaten stelde de vrouw zich voor.                                                            "Hallo ik ben Ilse de adoptie verantwoordelijke jullie hadden vragen over iets", zei ze.

Elvi's vader, Tim nam het woord: "Dat klopt. Twaalf jaar geleden hebben we Elvi hier geadopteerd. Zij is hier binnen gekomen samen met Afra", zei hij terwijl hij Elvi en Afra aanwees, "haar zus. Zij hebben een paar vragen voor u. Ik vermoed voornamelijk over hun ouders en afkomst."

Ilse keek nu de twee meisjes aan. Afra die als eerste haar mond open deed zei: "De namen van onze ouders weten we al maar we zouden graag weten of ze nog in leven zijn en waar ze woonden. Weet u dat toevallig?"

"Oké ik zal al jullie vragen beantwoorden maar ik denk dat het beter is dat ik jullie eerst vertel hoe en waarom jullie hier binnen kwamen wat dat is wel een heel special verhaal", Zij Ilse op een heel professionele toon maar eens ze het verhaal begon te vertellen was daar niets meer van te horen: "Het had die dag al de hele dag geregend. Ik was de jonge kinderen in bed aan het steken toen het ook nog eens begon te onweren waardoor iedereen die ik al in slaap had gekregen terug wakker werd. Het weer was al dagen hetzelfde, grauw en regenachtig. Toen ik iedereen eindelijk in bed had gekregen ging ik ook gaan slapen. Dat lukte echter niet dus ging nog maar even naar mijn kantoor. In het kantoor was ik een adoptie aanvraag aan het lezen. Die van jouw ouders Elvi. Ik was zo verdiept in mijn werk dat in de deurbel niet hoorde. Toen de persoon aan de deur een tweede keer bellen had ik het wel gehoord dus ging ik in mijn pyjama wel eens waar de deur open doen. Ik had geen idee wie het kon zijn. Wie belde er nu nog zo laat aan bij een wees huis. Als ik de deur open deed zag ik twee personen staan ze hadden allebei een mantel en iets in hun handen. Jullie ouders met jullie in hun handen. Ik liet ze snel binnen en vroeg hun wat ze hier zo laat nog deden. Ze gaven echter geen antwoord op mijn vraag maar zijden dat ze privé wouden praten. Ze deden hun mantel uit en volgden me naar mijn kantoortje. Ik deed de deur achter ons dicht en ging zitten en deed het teken dat zij dat ook moesten doen. Ze gingen gaan zitten en ik vroeg nogmaals waarom ze hier waren komen aan bellen op dit late uur. In plaats van te antwoorden legden ze de bundeltjes van dekens op mijn bureau. Het waren twee baby'tjes ik schatte ze een maand of drie. Het gezelschap zei nu eindelijk iets. Ze vertelden dat dit hun kinderen waren en dat ze ze opgaven voor adoptie want dat zij in groot gevaar verkeerden en daardoor ze de tweeling niet konden opvangen. Ze werden door iemand achter nagezeten al konden ze me niet zeggen wie. Ik zei dat ik de perfecte personen wist om ze op te vangen. Van hun moesten ze absoluut apart geadopteerd worden ze mochten zich elkaar niet meer herkennen. Ik vertelde hun dat ik twee aparte gezinnen wist die nog eens ver van elkaar woonden wist die wel geïnteresseerd zouden zijn. Ze zeiden dat ze er terug vandoor moesten en ik liet ze buiten, mij met twee babies van drie maand achterlatend. Ik bracht ze naar een kamer en legde ze in een bed de dekentjes hielt ik bij en legde die in mijn kantoor veilig verborgen vanachter in een kast. Toen ik de volgend ochtend in hun kamer kwam checken of alles oké was ontdekte ik een vijfpuntige ster vanonder op hun voet. Ik liet het voor wat het was en waste jullie en gaf jullie nieuwe kleertjes. Jullie waren klaar voor adoptie."

Na het verhaal was het stil in de kamer Ilse was de eerste die sprak: "Ik heb de dekentjes nog altijd als jullie ze graag hebben moet je het zeggen." 

Afra en Elvi knikten en Ilse liep naar haar bureau en haalde de dekentjes uit één van de schuiven en gaf ze aan Afra en Elvi. "Ik vroeg me af", zei Ilse," hebben jullie nog altijd die ster op jullie voet?"

Elvi en Afra doen allebei hun linker schoen en sok uit en tonen de ster aan Ilse.

a/n 

he he eindelijk nog eens een hoofdstukje sorry dat het zo lang heeft geduurd. Ik was op vakantie dus kon ik niet schrijven en als ik terug was van vakantie dan wou ik wel schrijven ma ik wist wel wat ma ik had nooit echt zin om dat allemaal uit te schrijven dus daarmee dat het zolang duurde. 

Heltia dat meisje dat kwam ineens in mijn boek en nu weet ik niet wat ik met haar moet doen dus als je ideeën heb zeg maar he ik heb er ook wel een maar maar die zijn een beetje een herhaling vind ik dus ja als jullie een idee hebben

Ik ga ook niet meer elke dinsdag een hoofdstuk posten ik ga da gewoon doen als er een klaar is