┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄
Uzun bir süre öyle kaldılar, ayrılmak istemediler. Aralarından en ufak şey geçsin istemediler.
Dakikalar dakikaları kovaladı. Belki on, belki yirmi dakika, kapının ağzında durdular öylece. Gelip geçenler onlara baktı, hiçbir şey demeyip gülümseyenler de vardı.
Hinata kendini geri çekti daha sonra. Ondan ayrılmayı ne kadar istemese de yüzüne doya doya bakamamıştı henüz.
Yüzüne karşısındaki gibi bir gülümseme yerleştirdi. Gözlerinin içi de gülüyordu ayrıca. Ondan mutlusu yoktu şu an, başka bir yere gitmediği için hiç bu kadar mutlu olmamıştı.
Uzun boylu çocuk ellerini, turunculusunun yüzüne çıkartıp yanaklarını okşadı baş parmaklarıyla. Ona daha yakın olmak istiyordu, daha yakından bakmak istiyordu.
İmkanı olsa onu küçültüp kalbine koyar, orada yaşamasını isterdi.
Göz yaşlarının bıraktığı izleri temizlediğinde ikisi de daha mutlu görünüyorlardı. 'Birine kavuşmak' ancak bu kadar güzel, ancak bu kadar özel olabilirdi.
Kageyama'nın kollarından tuttu Hinata, gözlerini hiç ayırmadı bu sırada. Belki onun kendisine yaptığı gibi, kendisi onun kapısına gidememişti ama biliyordu ki karşısında duran bu çocuğun aşkına karşılık verdiğini söylemezse içi rahat etmeyecekti.
"Şimdilik..." diye geçirdi içinden. "Şimdilik ne kadar mutlu olduğumu haykırmak istiyorum ona."
Dudaklarını araladı. İçindeki duyguların doruklarındayken onunla konuşmanın en iyi yolunu biliyordu, tereddütsüzce gülümserken gözlerini gözlerinden hiç ayırmadı.
"Yüzümü bulutlara kaldırıp
Dua eder gibi mırıldanıyorum
Kuşlarla, otlarla yıkanıyorum
Rüzgârla, ilkbaharlaGüneş göz kapaklarımı ısıtıyor
Ah, güvenilmez ilkbahar güneşi
Rüyada mıyım, gerçek mi bu
Hem var gibiyim, hem yok gibi*"┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄┄
şiir: ilkbahar - ataol behramoğlu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
fotoğraf ⇢ kagehina
Fanfiction{tamamlandı} • Kısa bir süre önce aşık olduğu çocukla kavga eden Kageyama Tobio, sosyal medyada karşısına çıkan rastgele bir şiir hesabına içini, anlaşabilecekleri dilde dökmeye başlar. poemfic -> texting + düzyazı [30.07.21] #poem -> 2