Stringed Neighbor

Prologue

#STRINGEDPROLOGUE01

Phoenix Medina, the fucking supot Nixon.

Bata pa lang ako, gustong-gusto ko na mahanap ang true love ko. Hindi tulad ng kanila Mama at Papa na sobrang peke ng pagmamahalan. Ibang-iba kasi ang arte nila sa dapat na arte ng tunay na nagmamahalan tulad nina Tita at Tito.

I've always wanted to find my prince charming. Then there's him.

I remembered when I was young, I was playing my brother's ball for basketball ha, baka kung anong isip-- nevermind. I accidentally threw it the kanal. Pvtanginang bola kasi ang taas ng talbog hindi mahabol ng maliit kong kamay at paa. Iyak ako ng iyak noong oras na 'yon dahil baka magalit si Kuya Marion sa akin dahil bagong bili 'yon, sa tantiya ko ay mga 1 day and 6 hours pa lang.

A kid wearig his prep school uniform went and reached it. He looked uncomfortable reaching it because he has this short arms too, but longer than mine. His face crumpled.

Nadumihan ng kaunti ang puting uniporme niya dahil natalsikan sa unang subok niya sa pagkuha ng bola. His sky blue baggy pants and his white shoes was stained a bit too but thankfully his dark blue nike bag was safe and clean. Mahal kaya ng nike, 'yong orig.

He stretched his hands, ang akala ko ay iaabot na niya sa akin ang bola pero ang pvtangina ay tumakbo palapit sa babaeng may pang-nanay na damit at nakalugay ang buhok. Natigil ang iyak ko.

Kung ngayon siguro 'yon nangyari ay bibingihin ko na siya sa kakamura pero bata pa ako eh at mabait pa ako noon.

The tears that was overflowing from eyes stopped and my mouth that is widely open pouted because of confusion. I wiped the sticky liquid from my nose to stop it from flowing and getting into my mouth.

"Mama, may bago akong bola! Nakita ko doon oh." malakas na aniya sa babaeng tinakbuhan niya, tinuro-turo pa ang estero. He raised the ball to show it to her mother. The woman smiled, nawala ang mga mata niya dahil sa pag-ngiti niya, singkit kasi siya.

"Hindi sa'yo 'yan, nak. Balik mo na kay Estrel 'yan." mahinahong sabi niya sa anak. Kumunot ang noo ko dahil sa narinig.

'Paano niya nalaman name ko?'

Tinuro ako ng babae. Ang batang lalaki ay bumaling sa akin. Dahan-dahan siyang naglakad, muntikan pa siyang matumba dahil natapakan niya ang na-untie niyang shoelace. His nice toned light brown skin made him look cute with his not-so-makapal eyebrows and his cute chinky eyes. Bata pa lang siya ay matangos na ang ilong niya which is hindi naman nakaka-inggit, credits to my parent's genes. Manipis din ang hindi kapulahang labi niya, medyo pinkish 'yon at medyo like dark color, I can't clearly remember. Semi-kalbo 'yong hairstyle niya, akala ko noong una bald na siya at may stubble lang sa ulo.

"Sorry, sa'yo pala 'to." sabi niya dahilan para makita ko ang ngipin niyang mapuputi. Dikit-dikit ang mga ngipin niya dahilan para mainggit ako dahil bungi ako. Dami ko kasing kinain na kendi at saka nakakalimutan ko ring mag-toothbrush minsan.

I slowly raised my hand to get the ball from his hold. Magpapasalamat pa sana ako kaso bad manners siya dahil tumakbo kaagad at hindi man lang nag-welcome.

Tapos doon na nag-umpisa ang lahat.

Parang tanga na ako, tuwing mag-a-alas kwatro ng hapon ay hinihiram ko ang bola ni kuya para maglaro palapit sa estero doon sa kalsada. I raised my hand higher than I could ever imagine so that if it will fall to the ground it could bounce back higher too and maybe it will go into the estero again and a cute boy with chinky eyes could appear and help me get it. And this time, maybe if he'll come and help me to get the ball, I would say thank you before he can run.