Tarih 10 Mart 2015
Bugün daha fazla kayıp doluyum. Geçmiş peşimde en az bugün gibi dolanıyor. Kapana kısılmış bir halde duvarlara bakıyorum.
Duvarlar,
Lila rengi duvarlar üzerime gelmiyor. Zaten sıkışık duruyorum burda. Daha fazla üstelemiyor. Sonuk bir ışığın altında daha fazlası çabalıyor aydınlık.
Kahverengi dolaplar, kalp aynalar ve tezgahtan masaya çevirilen bir çalışma masası daha. Nefes alıp verişim hızlanıyor bugün. Kalp atışlarımı sırtımda, kolumda ve bacaklarımda hissediyorum.
Bileklerim sızlıyor. Sessiz kalmaya devam ediyorum. Sonum karanlık.
Yazmak hiç bu kadar iyi olmamıştı. Yazmak, hiç bu kadar anlamlı gözükmemişti. Tek bir nefes eşliğinde kalemin ucu açılıyordu. Üflediğimde toza çevrilecekti.
Görüyorum. Sonum karanlık. Kalem siyah, lila rengi ruhum siyah. Gözlerim mavi, dışım lacivert. Ruhum siyah. Bedenim sessiz. Işıklar kapalı. Günlüğün bu sayfasını da kenara bırakıp yakıyorum. Okunmaması gerek.
Gözlerimi kapatıyorum. Bedenim karıncalanmaya devam ederken ruhum bedenimden taşıyor. Gitmek istediğim tek yer, tek kelime. Bedenim, ruhum kayboluyor karanlıkta.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Kahve Misali
Short StorySoğuk rüzgârlar esiyor ensemden, Yağmur damlıyor kirpiklerime. Bak, bulut bile nefret dolu bana. Geceler bile küskün. Nefret hissedilecek en kötü duygu. Kasıp kavuran bir fırtına. En kötüsü de, yalnız bir nefretlik.
