Kaçtım.
Her zaman benliğimden kaçtım. Farklı kişiye bürünürken asıl kişiliğimi dışladım. Hayranlık duyduğum oyunlar vardı. Bir kere bile yemediğim çikolata mesela. Her şeyim ayrıydı.
Yalandım.
Üzdüm herkesi. En başta da kendimi tabi.
Beni bulmalarından korkuyorum. Gerçeklik o kadar iğrenç ki, utanıyorum da. Hayat bana en kötü sonu oynayacaktı. Bunu biliyordum zaten. Tek yapman gereken susmamdı. Zaten öyle de yapıyordum. Susuyordum ya? Susmuyor muydum?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Kahve Misali
Short StorySoğuk rüzgârlar esiyor ensemden, Yağmur damlıyor kirpiklerime. Bak, bulut bile nefret dolu bana. Geceler bile küskün. Nefret hissedilecek en kötü duygu. Kasıp kavuran bir fırtına. En kötüsü de, yalnız bir nefretlik.
