ZİNCİR

Z●1

En zoruda değil midir aile.... Aile olamamak, kalbini söken dalgalara kapılmak. Neden? Neden her şey bu kadar zor? Hiç doğmamalı insan böyle yaşamaktansa. Herkes gelir geçer aile kalır demez miyiz? Aslında ailede gider, hem de sen bir hiçsin gibi.

Mayıs ayında olduğumuza nispeten hava serindi. Neyse ki kalın giyinmiştim. Bahçe kapısını yavaşça çektim. Kimse ile uğraşmak istemiyordum. Günlerce korkusuzca arşınladığım uçsuz bucaksız caddelere baktım. Yüreğim sızladı ama içimde de garip bir gurur, sanki bu benim haklı davam.

İçimde bir his diğer taraftan gitmemi istiyor bu gece. Bilmiyorum hep aynı yollardan bir hedefe varmamam beni yordu. İnandığım dürtülere uyara yola koyuldum.

Babamın seni okutmayacağım demesinden sonra içime kapatmıştım. Ne vardı ki her şeyden çok istiyordum okumak. Hep derdim insanların sıkıntıları var okutmamak da bir işin enayi tarafı. Ama sonuç yok. Annem tarafından sevilmedim, neden bilmem beni hiç sevmedi. Bende onu sevmedim. Aramızda normal bir bağ yok fakat farklı sanki bana mecbur. Halbuki çıkarmadılar mi beni hayatlarından. Yalnızdım işte her zaman olacağım gibi.

Tek mutlu vazifem geceleri Ay ışığını seyretmek. Ölüyorum o ışık için. Benim için bir başka huzur o ışık.

Yol gittikçe gidiyor. Sanki çıkmazı var. İyice sarpa sardı her yer. Çam ağacı, iki kere aynı yerden geçiyormuş gibi hissetmem normal mi? İlerde korkuluklqr görünüyordu. Allahım korkunç. Nerden geldim bu yere? Başımı azıcık yukarı kaldırmam ile Zincir resmi. Her zama huzur buldum Ay ışığı bile ölümü fısıldıyor bu gece bana. Korkuluklar kuru kafa şeklinde asılı hepsi. Sınırsız çalılar ve zincirlerle dolu bir kapı görünüyordu ilerde.

Birden etrafı tiz bir ses kapladı. Siktir! Kapi açılıyor. İçerden 20'li yaşlarda iki adam çıktı. Dev gibi. Ama yani baya bildiğin dev. Kolları dövmelerle kaplı ve her taraflarında pircing var.