Love With Fun | Minsung

|Eğlence?|

Wattpad Erhan'dan korktuğum için kitaba devam etmeye karar verdim.En son olanları unutmuşsunuzdur,bundan önceki bölümü okuyup gelin⛄️ (Kısacık zaten)

+Medya hayatımda gördüğüm en tatlı şey <3

-

Chan duydukları ve gördükleri sayesinde gülmeye başlamıştı.Sinirinden değil,ciddi ciddi aptallıklarına gülüyordu.Komikti.

Şaşırdığı tek şey Seungmin'in cesaretiydi.Yaşadıklarından ve tehdit edilmesinden sonra her şeyi arkadaşlarına anlatması şaşırtıcıydı ama bi o kadar da aptalca.

Chan'ın bu otelde tek bir görevi yoktu.Çünkü o diğer çalışanlar gibi sıradan biri değildi.Christopher Bang,Han Jisung'un tek arkadaşı..Chan ve Jisung liseden tanışıyorlardı.Jisung'un erkeklerle arkadaş olması yasak olduğu için onlarla göz teması bile kurmazdı.Babası onu erkeklerden uzaklaştırmaya çalışırken dünyadan uzaklaştırmıştı.Jisung asosyalliğin dibine vurduğu dönemlerde okula yeni bir çocuk gelmişti,Christopher Bang diğer adıyla Chan.O herkesten farklıydı.Jisung'un anormal derecede asosyal olduğunu fark ettiğinde onunla konuşmaya çalışmıştı.Ama Jisung çoktan kendini dünyadan soyutlamıştı.Chan,onu kurtarabileceğine inanarak konuşma girişimlerine devam ediyordu.

📎

"Hadi ama!Biraz olsun konuşsan benimle?"

"Bimiyorsun.Hiç bir şey bilmiyorsun"

Jisung ilk kez ona bir şey söylemişti ve dediği şey "bilmiyorsun"du.

"Bir şey söylediğin için sevinmeli miyim yoksa neyi bilmediğimi öğrenmeli miyim?"

"Eğer bana yardım etmek istiyorsan susmalısın."

Chan,Jisung'u kolundan tuttuğu gibi sürüklemeye başladı.Serserinin teki olduğu için bir çok gizli ve güvenli alan biliyordu.Okuldan çıktıklarında Jisung bağırmaya başladı;

"Napıyorsun!Babamın adamları bizi görürse sonumuz gelir!"

Kulübemsi bir yere girdiklerinde Bay Han'ın adamlarının onları görmemiş olması için tanrıya yalvarıyordu Jisung.

"Anladığım kadarıyla ailesel sorunların var.Her şeyi anlat,seni kurtaracağım"

"Daha sadece adını bildiğim birine neden hayat hikayemi anlatayım?"

"Eğlence için!"

"Ne?"

"Sen bana sorunlarını anlat,ben de sana nasıl eğlenileceğini anlatayım"

Neden bilmiyordu ama Chan'a güvenmek istemişti.Ya da bıkmıştı,her şeyden bıkmıştı.Artık birine açılmalıydı ve hayatına eğlence katmalıydı.Chan ikisi içinde ideal biri gibiydi.

"Yıllar önce babama bir şey itiraf ettim ve tüm hayatım değişti.Hiç bir zaman annem olmadı.Garip bir cümle değil mi?" İroni dolu bir şekilde sırıttı.

"Babama ne zaman annemi sorsam hiç bir zaman annem olmadığını söyleyip konuyu kapatırdı.O zamanlar çok da merak etmezdim ve sorgulamazdım.Şimdi düşününce çok garip geliyor"

Chan şimdiden ilginç bir hayat hikayesi olduğunu düşünmüştü.Annesiz olmak,annesiz yaşamak.Chan'ın da annesi yoktu ama bunun arkasında herhangi bir gizem de yoktu.Annesi,babası tarafından gözlerinin önünde öldürülmüştü.Üstelik bu olay yaşanırken Chan on dört yaşındaydı.Her şeyi anlayabilecek bir yaşta.Aynı zaman da her şeyi hatırlayabilecek bir yaşta.Komşuların bağırışmalarını,siren seslerini,babasının küfürlerini ve annesinin son sözünün "Chan!" olmasını hatırlayabileceği kadar olgun bir yaştı on dört..