Büyük Aşklar Tesadüfle Başlar

1. Bölüm

Havaalanının önünde indim. Uçağımın kalkmasına az kalmıştı. Acele etmeliydim. Babama son kez sarıldım. ''Hadi babacığım, uçağım kalkacak şimdi.'' dedim. ''Tamam kızım. Haydi allah'a emanet ol. Uçaktan inince beni aramayı unutma sakın. Çok merak ederim. Her gü seni arayacağım. Tamam mı?'' ''Tamam babaların en iyisi. Ararım abimin yanına varınca. Sen merak etme.'' Babam gülümsedi. Babam benim her şeyim.

Küçüklüğümden beri bana sahip çıkan kişi. Beni asla üzmeyen kişi. Asla abimle beni ayırmayan kişi. Yani kısaca herşeyim. Bana her zaman hem annem, hem babam oldu. Canım benim. Hayattaki tek olmazsa olmazım. Kimse onun yerini tutamaz...

Babamın yanından ayrılıp yürümeye başladım. Yürürken bir düşünce kapladı beni. annem geldi aklıma...

Ben küçükken annemi kaybettim. Hem de trafik kazasında. İzmir'e gidiyorduk. Annem, babam ve ben vardık. Otobüsle gidiyorduk. Abim, zaten orada okuduğu için o oradaydı. Hem onu görmeye, hem de anneannemlerin yanına gidiyorduk. Keşke oraya hepimiz sağ salim varabilseydik...

Gelmemize az kalmıştı. İzmir'e yakındık. Ama bir anda o kahrolası araba gelip hızla çarpmak için bizim içinde bulunduğumuz otobüsü seçti. Aklıma geldikçe ağlıyorum. Şimdi de gözlerim doldu. Neden geldi ki o araba? Neden bize çarptı? Suçumuz neydi?...

Çarpma anında kafamı cama vurduğumu hatırlıyorum. Sonra da ''Anne, baba?'' diye bağırdığımı. Baaşa hiçbir şey hatırlamıyorum...

Otobüste iki kere takla atmışız ve bariyerlere çarpıp zor durmuşuz. O lanet olası araba öyle hızlı çarpmış ki... Etraftaki arabalar ambulans çağırmış. Ve İzmir'e ambulanslarla varmışız. Tabii hastaneye....

Beni ve annemi hemen yoğun bakıma almışlar. Babamı ise almaya gerek duymamışlar. Dayanıklı babam benim. O birkaç kırıkla atlatmış kazayı.

Benim ve annemin durumu ise babama göre kötüymüş. Tabii anneminki benden de kötüymüş. Ben 2 gün komada kalmışım. Babamsa o sırada hastaneden taburcu olmuş bile...

Ben de komadan çıktığımda ve kendime geldiğimde ilk sorum babam ve annem oldu. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Komadayken neler oldu... Ama kazayı hatırlıyordum tabiiki.

Hemşire: ''SAkin olun, kendinizi yormamanız gerek. Şimdi babanızla görüşeceksiniz.'' Başımı salladım. Bir-iki dakika sonra odaya babam girdi.

''Çok şükür, Hande, kızım, beni hatırlıyorsun değil mi?'' Onu görmemle gözmden gelen tek bir damlayı sildim ve burnumu çekip zoraki de olsa gülümsedim. ''Hatırlamaz mıyım babam benim? Ne oldu bize? Annem nasıl? Sen nasılsın?'' Babam gülümsedi. Çok içtendi... ''İyiyim birtanem... Annen de iyi.'' Gözünden akan yaşı sildi ve devam etti: ''Geçecek herşey kızım. Eskiye dönecek.'' Güldüm. ''Tamam, sen öyle diyorsan öyledir babam. Sana güveniyorum.'' dedim. Odadan çıktı ve camdan el salladı. Gülerek el salladım.

Böyle böyle iki gün daha geçti. Ama ne dersem diyeyim, bana annemi göstermiyorlardı. Çok merak ediyordum annemi... Herhalde annemi görmeyi çok istemiş olmalıyım ki, o gece annemi rüyamda gördüm. Çok güzel giyinmişti... Beni görünce gülümsedi ve: ''Ben çok iyiyim birtanem. Sen beni merak etme. Sen benim sevgimi gerçek anlamda kalbinde taşı. Benim son kez sana sarılma şansım olamadı. Ne olursun beni unutma... Seni çok seviyorum...'' İçime bir şey oturmuştu. Konuşamıyordum. Söyleyecek çok şeyim vardı. Ama sanki dilim tutulmuştu, çözülmüyordu. Yapmalıydım. Kendimi çok zorladım ve anca: ''T-tamam annem. Seni asla unutmayacağım. Sen de beni unutma... Ben seni dünyalar kadar çok seviyorum... Beni unutma! Beni unutma,beni unutma!' diye bağırdım anneme...

Birden uyandım. Galiba rüyadayken ağladım ki, babam yanımdaydı. Ve bir de hemşire vardı. Babam: ''Ne oldu kızım?'' dedi. Zar zor: ''B-ben a-annemi r-rüyamda g-gördüm. B-beni unutma dedi. B-ben de tamam dedim.'' dedim babamın gözlerinin içine bakarak. Küçüktüm, ölüm nedir bilmiyordum tabii. Sanırım 5-6 yaşlarımdaydım. Masumdum, saftım yani. Babam gözlerini büyütüp: ''Aynı rüyayı bende gördüm kızım. Sen korkma, annen yanımıza gelecek. Senin özlemine dayanamaz.'' dedi. Rahatlamıştım o sözüyle...

Ve böyle böyle ben hastanede, belirli aralıklarla tedavi görüyordum. Babam da, yanımda bana bakıyordu. En son benim hastanede yapılması gereken tedavilerim bitince evimize döndük ve ilaçlarımı evde içmeye başladım. Sonradan hayat normale dönmeye başladı...

----------------------------------------------------------------------------

Ben böyle annemi nasıl kaybettiğimi hatırlayıp düşünürken anonsun sesni duyudum: ''İstanbul'dan Antalya'ya giden 05 sefer sayılı uçağımız kalkmak üzeredir. Yolcularımızın yerlerini almasını önemle rica ederiz.''

İşte bu benim uçağımdı. Hemen koştum, uçağın kalkacağı yeri bulmaya çalıştım.