LIFE and DEAD

#Yaşamak İstemiyorum

İnsan bazen yaşamak istemiyor. Aynı ben ve arkadaşlarımın bazıları gibi...

Bazı insanlar yazarlar: Hayatlarini, sevdiklerini, dusunduklerini...

Biz ise gerçekleri yazıyoruz.

»»»»»»»»»»

Anlamiyorum bu hayatı, kan lekesi gibi işledi tenime. Gökyüzünün karanlığında çabalıyorum, bi türlü problemlerim geçmiyor...

Çaresizlik kemiklerine kadar işlemiş ve nefret, kin damarlarımda dolaşıyor. Bazen kendimizi yıpratmak, dehset içinde korkularimla yüzleşmek zorunda kalıyorum. Bu denklemin ardında derin bir saplantı var ama ne?

»»»»»»»»»»»»»»»»»

Zar zor ellerim titreyerek kapıyı acamiyordum. Anahtarlar elimden duserken hala gözümün önündeki kan birikintisi geçmiyordu. Sonunda anahtarları yerden alıp kapıyı acabilmiştim. İçeri girer girmez yere kapaklaklandim. Çantamı ve anahtarlarımı bir koseye firlatip kendimi odaya kilitledim. Hala kolumdaki jilet izleri kaniyordu ve durmak bilmiyordu.

Ruh sagligi beni bu durumdan alikoymadan ben kendi kendimi ele veriyordum. Bu gece kendimi oldurmek istedim. Ama yapmadim beni biri geri çekti. Kim olabilir kim?

Bir yanim diyo ki: "Al eline jileti vur bileğine. "

Diğer yanim diyor ki: " Yapma sevdiklerin var sevenlerin var sen bir popisin olum!!! "

Ne popisi olum yaaaagggg!!! Uydurma iç ses.

Bazen düşünüyorum da:

Bir ölünün ilk günü nasıldır?

Mazoşist olduğumu kabul ediyorum. Evet!

Bunun için çabalamam mi gerek?

Hiçbir insan beni anlamak istemiyor. Anlamadim gitti. Bu kadar insan hiç bisi yokmus gibi nasıl hayatı devam ettirebiliyor?

Anneannem bile kendi mezarını hazırlamıştı. Ben daha olmemisken.

««««««««

Zaten bu hayat bizim için bir labirent.

Bu hayat bizim için önceden hazırlanmış bir sınav.

Kimse bunu çözmüyor. İyi ki bi bilim adamı varmış heee!