Since 1894 (MM translation)

5

"Ouch!" လမ်းလျှောက်နေရင်း လူတစ်ယောက်ကိုတိုက်မိသွားတယ်။ သူဘယ်လောက်တောင် သတိလတ်လွတ်ဖြစ်နေတာလဲ; လူတစ်ယောက်လုံးတောင်မမြင်ဘူးဆိုတော့
သူထိုလူကိုကြည့်လိုက်ပြီး ဦးညွှတ်ခင် အလေးပြုလိုက်တယ်; သူတိုက်မိတဲ့သူက စစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပါ

"Sir ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်"
သူထွက်သွားဖို့ခြေလှမ်းလိုက်ပေမဲ့ စစ်သားကအနောက်ကနေ-
"Excuse me, မင်းဘယ်သူလဲ?" မေးလိုက်ပီး
"ကျွန်တော်က ဒီကကျောင်းသားတစ်ယောက်ပါ, sir" သူပြောလိုက်တော့ စစ်သားကသူ့သေနတ်ကို ထုတ်လိုက်တယ်

ထယ်ယောင်းနှလုံးခုန်နှုံးတွေမြန်လာတယ်
"ကျောင်းသား? မင်းမှာတခြားအဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့ ဆင်ခြင်မျိုးမရှိဘူးလား"
"ဘာ- ဘာကိုလဲ? ကျွန်တော်ဒီကကျောင်းသားပါ။ ခင်ဗျား ဘာတွေပြောနေတာလဲ?"
သူမေးလိုက်ပီး စစ်သားကသူ့ရဲ့သေနတ်ကိုထုတ်ပီးထယ်ယောင်းကို ချိန်လိုက်တယ်

"မင်းမလှုပ်နဲ့" ထယ်သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို  အရှုံးပေးတဲ့ပုံနဲ့ မြှောက်လိုက်တယ်
သူ့ကိုယ်တွေ တောင့်တင်းသွားပြီး စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေတယ်
စစ်သားကသူ့စကားပြောစက်ကိုထုတ်လိုက်ပီး ထယ်ကိုသေချာစောင့်ကြည့်ရင်းပြောလိုက်တယ်

"Hello, Private First Class Jung Jae In ပါ. အခုဒီမှာပုန်းနေတဲ့ spy တစ်ယောက်တွေ့ထားလို့ပါ"

ထယ်မျက်လုံးတွေပြူးသွားပီး "ဘာ?! ငါက spy မဟုတ်ဘူး-!" သူစကားမဆုံးသေးဘူး စစ်သားသေနတ်နဲ့ချိန်လိုက်တော့ သူပါးစပ်ပိတ်သွားတယ်။

"တတိယထပ်,ဘယ်ဘက်hallway မှာ သူထူးဆန်တဲ့အဝတ်တွေဝတ်ထားတယ် ဘယ်လိုပုံစံလည်းဆိုတာတော့မပြောတတ်ဘူး။ backup တွေပါခေါ်ခဲ့ပါ"

သူ့စကားပြောစက်ကိုချလိုက်ပီး သေနတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားတယ်
"Sir, ကျွန်-ကျွန်တော် ကျိန်ဆိုကျိန်ရဲပါတယ် ကျွန်တော် spy မဟုတ်မဟုတ်ပါဘူး ကျောင်းသားတစ်ယောက်သက်သက်ပါ"

"မင်းဆင်ခြင်တွေကိုစုံစမ်းရေးခန်းထဲ ရောက်မှပြောဖို့သိမ်းထားလိုက်"
ထယ် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ် 

"စုံစမ်ရေးခန်း?! ခဗျားတစ်ကယ်ပြောနေတာလား?!"
စစ်သားထံက ဘာဖြေသံမှမကြားရဘဲ သူထယ့်ကို သေနတ်နဲ့ချိန်ထားပီး ဖြေးဖြေးချင်းကပ်လာတယ်