Our Untold Story

Prologue

Nakatanaw ako sa araw na tila ito ang pinakamagandang bagay na nakikita ko. Napabuntong hininga ako sa scenarios na naiisip habang naka upo ako sa buhangin at nakatanaw sa papalubog na araw.
"What are you thinking?.." He asked me as no one happens years ago. Yes, I'm mad to the point na dumating pa sa puntong nasabihan ko siya ng hindi magagandang salita.

"Wala," I replied to him wala akong ganang makipag usap nangingilid nanaman ang mga luha ko pero pinigilan ko hindi niya dapat ako makitang umiiyak.

"Sinong niloko mo huh?" ako niloko moko diba? Sabi ng maliit ma boses sa kaloob looban ko. Nagdusa ako ng ganun katagal Pero mauuwi lang pala sa wala huh. Hindi ko nalang siya sinagot at hinayaang umupo  katabi ko na kanina ay nakayakap sakin mula sa likuran.

" Are you mad?" he said like never happens a while ago like I never ignored him

"No," I said directly with no emotions and in a cold way

"Then why are you like that?"
"Like wh---" Hindi niya pa pinapatapos ang sasabihin ko ng pinutol na niya ito.
"Pakiramdam ko iniiwasan mo 'ko. Pakiramdam ko di na tayo magkakilala. I love you yun lang ang alam ko mahal kita pero bakit di mo maramdaman" tumawa siya ngunit nakikita ko ang mga luhang tumutulo mula sakanyang nga mata

Akala ko ba para lang sa mga bakla ang umiiyak bakla kana ngayon huh.

"Yes, maybe you always saying that your not mad but baby I'm feeling it you're mad. I want to be with you but we're like in an LDR not in a relationship though so LD is okay." bahagya akong napatawa dahil dun tinignan niya ako ng masama.

"What?" tanong ko dahil sa sama ng kanyang tingin maybe he's a walking red flag for others but me, he's a cute man who always telling corny jokes but making me smile.

"Nothing. Just accept my sorry pinagtatawanan mo 'ko. It's not my first time crying in front of you babe" Sobrang sweet niya talaga hindi ko alam kung hanggang kailangan ko pa kayang panghawakan ang galit galitan ko. Gusto ko lang siyang magtanda sa ginawa niya hindi pwedeng pag gusto niya iiwan niya lang ako ng ganun kadali at babalik kapag gusto niya.

Napatanaw nalang ulit ako sa papalubog na araw. Napakaganda talaga nito.

Sa bawat paglubog ng araw darating ang dilim at sa pag-alis ng dilim darating ulit ang araw at ito ay mas maliwanag na sa nakaraang araw.

Pagkatapos ng saya ay lungkot at pagkatapos ng lungkot mas masaya.

Maybe he left me for years but like how he running back into my arms after many years feels good how I wish our untold story will be told to every next generation.

It's not perfect but  it was the day where I'm being happy where I feel secure.

I'm thinking that when suddenly I feel a warm arm embraced me like a gold bar sobra mamahalin.

" I love you, I will wait till you become mine again," he said at ngayon ay naamoy kona ang sigarilyo sa kanyang hininga. Ganun naba ako kalutang kanina at pati ang pang amoy ko ay maepektuhan hayst.

" Nanigarilyo ka?"
"No."
"Lies. Lies. Lies"
"Hindi nga"
" Liesssss!"
"Tumigil na 'ko"
"Lies again"
"Tigilan mo 'ko"
"Sige tigilan mo narin ako"
"Okay.."

Nagulat ako sa sagot niya it was a unexpected answer from him

"Okay, papakasalan na kita"

Kung nakakagulat na ang kanina mas nakakagulat ito ngayon

"Wait, what?" gulat kong sabing at hindi na mahagilap ang pwedeng sabihin.
"That will be the end me and you will get married have a lot of kids and live happily ever after."