Chapter 1
Karamihan sa mga tao ay pangarap magkaroon ng malawak na circle of friends mga totoo o Kahit ang maliit lang na circle of friends pero mga totoo ang nasa paligid mo ito ang meron ako. Gusto ako ng lahat pinagkakatiwalaan nila ako siguro dahil sa Mukha akong inosente. Mahinhin ako at simple lang Walang problemang dinadala but nabubully pa rin ako. Marami ang Hindi ako gusto dahil sa ang mga gusto nilang maging kaibigan o ang mga crush Nila ay malapit saakin.
Nakayuko ako habang naglalakad sa mahabang hallway. Ampota hallway ba 'to o Daan na papuntang heaven napakahaba talaga o talagang mabagal along maglakad. Sinong Hindi babagal ang lakad kung Lahat ng tao ay halos nakatingin sayo na tila is a kang bulate at sila ay ibon na kahit anong oras kakainin ka nila. Yiks nakakadiri mas gusto ko nalang maging aso kesa maging bulate napaisip isip ko.
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad Kahit napakaraming Mata ang nakatingin sakin at Hindi ko Alam kung Bakit sila ganyan.
Pasenxa na hah. Ganito lang ako sana pinutok nalang ako sa unan. Sana hindi ako nakipag unahan sa paglangoy. Sana pinauna nalang ang mga kapatid ko.
I'm not popular like my friends I'm just nobody. Pero dahil palagi ko Silang Kasama nagiging popular Narin ako Hindi popular na talagang Sikat Pero nakilala narin ako dahil madalas akong lumalabas sa mga lives at minsan ay andun ako sa mga parties nila at pinapakilala ako hindi bilang kaklase kung hindi bilang isang kaibigan at ang sarap sa pakiramdam nun kasi pakiramdam ko tanggap ako.
Alam ko na hindi pwede ang parties samin lalo na minors kami. Pero sa totoo lang kadalasan sa nga kaklase namin ay nasa legal age na kaya ayos lang. And they have this kind of kasabihan na ayos lang mag saya Basta kasama si Mama. Pero ginagawa lang talaga ang parties sa mga Bahay ng kaklase namin.
It's my first day being a Grade 10 Student konti nalang makakapagtapos na ako ng highschool konti nalang, Mama. Sobrang hirap ng sitwasyon ko Pero laban lang. Alaxan nga lumalaban ako pa kaya.
Tulad kanina ay naglakad lang ako ng tahimik kahit Sobrang ingay ng paligid ko. Sa totoo ay hindi ako ganito hindi ako maingay o ganun katahimik. Ngunit ayaw kong masabihan ng kung ano ano kaya pinipili kong manahimik sa First day of class.
Habang naglalakad ako ay nakarinig ako ng sobrang tinis na boses.
" Alonaaaaaaaaa!" Sigaw ni Amber na Akala mo Unang beses niyo palang nagkita. Amber siya ang pinakamaingay at pinaka sweet samin.
" Bakit? Gusto mong dumede?" Tanong ko sakanya Nakita ko kung paano ito sumimangot at napamgiwi narin kinurot ko ang kanyang tagiliran Dahil gumawa nanaman ito ng eksena take note nasa gitna kami ng daanan ng mga estudyante. Malapit na kami sa room kaya nagpatuloy kaming maglakad. Ako ay tahimik lang habang siya nagkukwento tungkol sa karanasan niya.
" Girl Alam mo ba ang pangit nung magnanakaw na nag nakaw ng wallet ko Piso na nga lang laman ninakaw pa nakakairita siya andun picture nating magkakaibigan tas ninakaw ayos lang naman hihingi nalang ako ng copy sainyo." Pagsusumbong nito tinignan ko ito ng masama. Like nanakawan ito Pero yung picture namin ang iniisip niya.
" Ambet, nanakawan ka? Bat di mo sinabi aba tara na sugurin natin yung potangina na yun" Biglang sulpot ni Angel Kung Paano kabait ang kanyang pangalan ay ganun naman ito kapalaban. Angel and Amber are my best friends maybe I have a lot of friends pero iba sila I love them Sobrang mahal ko sila. Angel is the sadistang matapang of this group.
Patuloy parin kaming naglalakad ilang hakbang nalang ay makakarating na kami sa room sa wakas makakatakas na ako sa tingin nila na parang Kahit Anong oras tatamaan ako ng kidlat. Nung sa wakas ay nakarating na kami sa loob ng Room sabay sabay kaming umupo sa likurang bahagi ng Makita naming occupied na lahat ng upuan at dalawang magkatabi nalang may isa pa Pero nasa likod na nila.
BINABASA MO ANG
Our Untold Story
أدب المراهقينOur story was untold Our story is my favorite but the world didn't give me a chance to tell about it. I love you I do but.. - Alona Dela Cruz