SOMEONE'S GONNA LOVE ME

PROLOGUE

Prologue

"Sumama ka na kasi Zea, wala naman ex-lover mo roon."Pagpipilit sa akin ni Nadya.May reunion kasi kami sa dati naming school na pinapasukan kaya kanina pa ako pinipilit nitong kaibigan ko.

Hindi naman dahilan na nandoon 'yong lalaking 'yon para hindi ako pumunta.Marami pa kasi akong dapat asikasuhin sa trabaho ko.

"Kahit pa tumabi siya sa akin,I don't care naman.Marami pa talaga akong trabaho kaya hindi ako makaka-attend.Ngayon nga lang free ko,buti nga at sinamahan ko pa kayo."Pagbibiro ko sa kanya.

"Hoy,libre ko naman ito 'no.Wala ka ngang inambag dito.Bahala ka,hindi kita kakausapin for 5 months."She rolled her eyes.

"Sige,hindi mo rin makakausap ang kuya ko for 5 months.Ano?Deal?"I raised my eyebrow.

"Hoy beh,joke time tayo dito.Ikaw parang others."Lumapit siya sa akin at niyakap ako.

Nandito kami ngayon sa resort ng kaibigan naming si Sean.May resort kasi sila dito sa Zambales pero syempre,hindi kami libre.Nakakahiya naman at business nila ito.

I always admire and stare at the beauty of the sea. When I look at it I always feel loved. For a moment,the chaos from my heart and mind stopped.Pero sa totoo lang isa na naman siya sa naiisip ko dahil siya nagpakita sa akin ng kagandahan ng mundo.Ngunit ngayon,nag-iisa na lang akong umibig mula rito.

Hindi ko alam kung bakit siya na naman ang iniisip ko.There's so many regrets,so many what if's.I can't deny it,siya pa rin pero ayaw ko na siyang pumasok sa buhay ko,ayaw ko na siyang makita man lang.

"Alam mo ang bitter mo pa rin,Zea.Halos 15 years na noong maghiwalay kayo."Biglang sulpot ni Nadya na may dala-dalang graham.

"Hindi ko rin alam.Simula kasi noong umalis siya pinaramdam niya na mag-isa lang ako.He made me realise how dull and plain i was.You know Nads,hindi ako ganoon kalakas at kapatapang para magpatawad."Biglang sumikip ang dibdib ko,mahirap pa rin pala.

"Your feelings are valid,Zea.Naiintindihan kong hindi mo pa kaya pero hindi ibig sabihin no'n ay mahina ka.You made the hardest decision of them all and that counts for something. That counts for a lot. Don’t ever forget that. If you can find it within you to recognize that the only way to lose is to quit completely, then somewhere along the line you will find the courage to begin again.⁠"Ngumiti siya ng tipid.

Ang hirap sobra kapag akala mo maghihilom din ang sugat mo sa mabilis na panahon pero hindi pala.It's been 15 years simula noong iniwan niya ako at hanggang ngayon dala-dala ko pa rin lahat ng 'yon.Hindi ko alam kung bakit ako miserable.I've had enough for this miserable life but I guess I'm still trying to figure out more of myself. I'm still trying to figure out my purpose and what it truly means to have a  meaningful life.

"Nacontact mo na ba ang psychiatrist na nirecommend sa'yo nila Sean?"Basag ni Nadya sa katahimikan.

"Not yet,wala pa akong budget para roon."She sighed.

"Ako na bahala,basta magpatingin ka na.You need help,Zea.Huwag mo nang pahirapan ang sarili mo.You're not alone because life isn't supposed to be like that.Kapit ka lang sa amin."It's a relief,knowing that i have amazing friends like them.

I nodded and thanked her for listening.

Nag-ayos na rin ako dahil padilim na.Si Sean ang maghahatid sa akin sa condo ko.Nagpaalam na rin kami sa isa't isa.

"Hoy,Sean!Ingatan mo 'yang kaibigan natin ha."Sigaw ni Dan sa amin.

"Oo naman,pare,hindi na kasi siya iningatan."He laughed.

"Tang-ina mo!Hindi ka sana sagutin ni Allison!"Bawi ko sa kanya.

"Hoy,gagi,masama iyan.Huwag ka mamersonal at baka gusto mo ring palakarin kita pauwi."Banat niya ulit.

"Baka gusto mong pumutok gulong mo."I rolled my eyes.

"Sige,mapapalitan mo naman ng bago hehe.Yaman mo talaga Thalia Zelda kaya mahal ka namin,'e."Umakbay siya sa akin.

"Tang-ina mo!User ka talaga!"Pinalo ko ang braso niya.

Lumapit na si Nadya sa akin para magpaalam.Sumakay na rin ako sa kotse at baka masampal ko pa itong driver ko.

Tahimik lang ako habang nasa byahe,ganoon din si Sean.It reminds me of Xav,my ex lover.

'Yong paghatid at sundo niya sa akin.'Yong date namin sa Intramuros.'Yong lagi niyang pagbigay ng bulaklak kahit walang okasyon at paggawa niya ng kanta sa tuwing nalulungkot ako pero noon lang iyon.Natapos na kami,natapos kami nang walang paalam sa isa't isa.

What went wrong?I don't even know what's going on with us.Basta alam ko lang ay hindi ako sapat para sa kanya.Hindi ako sapat para manatili siya.

Sean handed me a tissue.Hindi ko alam kung para saan iyon."Punasan mo luha mo,mamaya sabihin nila Tita inaaway kita."

Hindi ko pala namamalayan na may luha na ako.Pinunasan ko ito at ngumiti sa kanya ng tipid.

"I'm always proud of you,Zea.I hope you know that."He gave me small smile and he looked away.

It made me tear up because those words were the word i badly wanna hear.

"Hindi ko alam kung bakit umiiyak pa rin ako, ang tagal na rin."wala sa sarili kong sabi.

"Your feelings are valid.People handle situations, pain, news, problems, achievements, and other things differently. If it's not that big for you, it doesn't mean that it's not that big for others too. If you take it lightly, it's okay. If you take it so overwhelming, it's okay. Some people might need a wine to let something sink, some people might cry for terrifying situation right away, some people will take a bad news as some sort of motivation while some will shut their world for a couple of days. And every feeling is valid. It's fine if you make a big deal out of something, but it won't be okay if you forced someone to feel the same way you felt about it.Kailangan mong paniwalain ang sarili mo na you deserve happiness,Zea."

Hindi ko namalayan na nasa baba na pala kami ng dorm ko kaya bumaba na rin ako para kunin ang mga gamit na nakalagay sa backseat.Tinulungan din ako ni Sean na ibaba ang lahat ng 'yon.

Nginitian ko siya."T-thank you so much,Sean.Hindi ko alam kung paano magpapasalamat ng hindi lang nang gagaling sa salita pero salamat.Mahina pa rin ako pero kakayanin ko."Napahikbi ako.

"I understand,Zea.Dito lang kami."He hugged me.

"Oh sige na,you have to rest."Pagpapaalam niya at niyakap ko siya rin siya bilang paalam.

Sumakay na siya sa kotse at pinanood ko siyang umalis.

I feel so empty.I looked up and there,i saw the stars still shining.

I sighed.Sana malakas na lang ako para hindi siya pakawalan noon.Kung meron lang akong choice noon, I'd choose him.Pipiliin ko pa rin siya habang buhay.

It's been 15 years,my Xavier.I'm still here.

Nasaan ka na ba?