ÖZLEMİN BİTTİĞİ YER

1. Bölüm

Güneş doğduğunda tüm kuşlar yeniden doğar derler. Bizim kuşlarımız neden yıllardır ötmüyor ?

Neden ısınmıyor ruhumun odaları?

Susmaktan başka çaremin olmadığını bile bile ağız dolusu bağırmak geliyor içimden. Nedenini bilmediğim tonlarca kavganın çığlıkları yankılanıyor kulaklarımda... Kundaktaki bebeklerin kokusu, kursaktaki acıların soğuğu kül ediyor kalbimi. İsmimi, cismimi unutup yaşamaktayım sadece.

Sessizlik kadar söyleyeceklerim, kelimeler kadar yüküm var. En kötüsü de omuzumda mı kalbimde mi bilmiyorum. Dokunmaya kıyamadığım herkesten bir iz, konuşmaya doyamadığım herkesten kalan bir suskunluk var ömrümde. Yaşayamadığım şeylerin arkasından bile bakamadım oysa. Yapamadığım her şeyin hayalinde kaldığım kadar.
✨✨✨

Gözlerimi açtığımda bilmediğim bir yerdeydim. Etrafıma baktığımda kimse yoktu. Nefes almamı zorlaştıran oksijen tüpünü fark ettiğimde hastanede olduğumu anladım. Ellerimi hissetmeye çalıştım. Üzerlerinde bir sürü iğne yapışıktı. Her hareketimde acısı da onunla geliyordu. Ve en kötüsü, ayaklarım. Ayaklarımı hissetmiyordum. Oksijen tüpünü ellerimle indirip, titreyen sesimle bağırmaya başladım. Yanımda bir hemşire geldi. Bana nasıl olduğumu sorduğunda doktorumu beklemem gerektiğini söyledi. Kısık sesimle vücudumun yarısını hissetmediğini söyledim. Sessizce, hareket edemeden beklemek zorundaydım.

Yalnızlık kadar sesim çıkıyor bugün. Nefes alışıma kadar geliyor kulağıma...
Ürkekliğim tüm bedenimi sarıp sarmalamış gibi bugün.
Yaslıyorum başımı en derin anılarıma. Gözlerim de takvimim de yaşlanmayacak kadar yorulmuş.
Aynalarda değil asıl olanda farklı olmak istiyorum artık. Sadakatim bile en acı sessizliğinde kalmış.
Herkesin aklında susmak varken gürültü hiç bitmiyor dünyada.
Eskisi gibi olamamak,
Yenilerden canhıraş feryatlarla kaçmak..
Arasında sıkışıp kaldık sanki.
Zulüm ettiğim kalbim, nefes verdiği yerlere kin dolu.
Aklımda tonlarca soru, işaretlerinden zorla koparılmış sanki.

Neden buradayım, nasıl çıkacağım bilmiyordum. Doktor geldi sonra. Yavaş adımlarla yaklaştı bana doğru.
- Zeynep hanım ?
dedi.
Sadece kafamı sallayabildim. Hayatım boyunca hastaneye adım atmamış biriydim ben. Mutsuzluğu tanımamış biri...
Sessizliği sevmeyen, insanların arasında kaybolabilen biri...
Doktor bana doğru eğildi ve " kansersiniz " dedi. İşte o an yıkıldı tüm umutlarım. Kırıldı tüm mutluluklarım....