i loved someone ||yoonmin

04

birbirlerine sarılıyorlardı.
sanki ölüm hiç gelmeyecekmiş gibi, annesine sarılan bir çocuk gibi, uzun yıllar suya hasret kalıp alınan ilk yudum gibi, birine duyulan karşılıksız sevgi gibi saf, hüzünle ve sevgiyle sarılıyorlardı.
ikisi de kırgın ve kızgındı.
yoongi, jimin'i yaşatmaya çalışırdı hep.
ona hayatın yaşanmaya değer olduğunu anlatırdı.
kendi yaşamından parçalar anlatırdı hep.
jimin dinler miydi, belki.
jimin ise hep ölümün güzelliğini düşünürdü.
ne denli bir sonsuzluk ve huzur olduğunu.
ancak göremezdi.
sevgilisinin kendisini yaşatabilmek için verdiği uğraşta kendisini ne denli hırpaladığını görmezdi, yoongi'nin aşkını yaşatabilme çabasını görmezdi,
ölüm peşinde koşarken yoongi'yi ne kadar arkaya attığını, atarken de neler yaşadığını bilmez, görmezdi.
bu yüzdendir ya, ikisi de ağlayarak sarılıyordu.
jimin, yoongi'nin kanlı bileğine tişörtünü bastırırken binlerce kez kahroluyordu.
yoongi ise son kez sevdiğine bakarken sonunda fark edilmenin getirdiği aptal mutluluk ile sırıtıyor ve ağlıyordu.
"jimin," dedi "sence ölüm ne renktir?''
gözleri kararırken son kez gülümsedi ve sonsuzluğa karıştı.

son.
_____

sizce ölüm ne renktir