Belki bir gün~komahina✓

6.bölüm

Bölüm kontrol edilmeden ve gece akıl bir karış havadayken yazılmış. Saçmaladıysam özür dilerim.

Bulut kafanın bakış açısı:

Çok mutluydum. Sonunda Hajime'yle birlikteydim. Ama...üzücektim. Tek sorun buydu. Belki de ona söylemeliyim... Ama yok, yalnızca yük olucaktım. Belki bir gün söylerim...

Bana çıkma teklif etmesinin üstünden 2 ay  geçmişti. Sınıftakilere söylemiştik. Onlarda iyi karşıladılar ve bizim için mutlu olduklarını söylediler. Böylece her şey iyiydi.

Cuma günü sabahıydı. Yatağımda öylece uzanıp düşüncelere dalmıştım. Gelen bildirim sesiyle irkildim ve telefonu elime aldım. Hajime yazmıştı.

Umut portakalım:"Hey Nagito"

"Efendim"

Umut portakalım:"Bu gün dışarıya çıkalımmı?"

Evet yazıcakken aklıma hastanede randevum olduğu geldi. Hajimeyle vakit geçirmek istiyodum ama mecburdum.

"Özür dilerim Hajime bu gün olmaz."
-
"Biraz yorgunum."
-
"Belki yarın."

Umut portkalım:"Oh peki."

"Seni seviyorum"

Umut portakalım:"Bende seni"

Randevuya az kaldığını fark ettim ve hazırlanmaya başladım...

Portakal suyunun bakış açısı:

Yinemi? Onunla her cuma günü buluşmak istesemde hep geçiştiriyodu ve bundan sonra onu evden çıkarken görüyodum. Hiç sormamıştım. Aslında onun hakkında pek bişey bilmiyodum. Sadece küçükken bir köpeğinin olduğunu, ve kazada kaybettiğini söylemişti. Başka hiçbişey. Tamam kararımı verdim. Onu takip edicem. Çünkü sorsam bile geçiştirecek. Üstümü değiştirdim ve camdan dışarı baktım. 2-3 dakika sonra Nagito evden çıktı, sola dönüp yürümeye başladı. Biraz uzaklaşmasını bekledim. Sonra evden çıkıp onu takip etmeye başladım.
-
15-20 dakikadan sonra bi hastanenin karşısına geldik. Nagito hastaneye yaklaştı. Derin bi nefes aldı ve içeri girdi. Neden hastanadeydi? Ne için ordaydı? Bi rahatsızlığı varsa banamı söylemiyor? Fikirlere dalmış halde bende içeri girdim. Nagitonun merdivenleri çıktığını gördüm, 2. kata gelince durdu. Sağa döndü ve bir kapıyı tıklattı. Sonra açıp içeriye geçti. Burda noluyodu? Mikanla konuşmaları aklıma geldi. Yoksa cidden bi hastalığı'mı vardı? Bende kapıya yaklaştım. Sağa sola baktım. Kimse yoktu. İçeriyi dinlemeye başladım...

N:"Dediğiniz herşeyi yaptım. Birazda olsa zayıfladımı."

5 saniyelik sessizlikten sonra doktorun sesi geldi.

D:"Üzgünüm Komaeda ama... Fazla zamanın kalmadı. Tümör büyüdü ve alamayacağımız bi yerde. "

N:"A-anlıyorum. P-peki, karşısını almanın bi yolu yokmu?"

D:"Maalese. Gemiş olsun."

Gözlerim doldu. Cidden, hayatımda en çok değer verdiğim kişi hayatta kalmaya çalışırken ben hiç bişey den habersiz öylece duruyordum. Kapının açılmasıyla irkildim. Nagito beni kapının önünde görmesiyle korkucakki, geri adım attı. Ona sinirliydim. Hemde çok üzgündüm. Kolundan tutdum ve peşime taktım. Hastaneden dışarı çıktık.

Nagito:"H-hey hajime n-nereye gidiyoru-"

Kolunu bıraktım ve yüzüme ona dikdim. Yüzüne bi tane yapıştırdım. Sinirliydim. Neden böyle bir şeyi bana söylememişti?

"Neden."

Nagito:"Ha?"

"Neden bana söylemedin. Birlikte yapa bilirdik bunu."

Nagito:"Sadece... Yük olacağımı düşündüm."

Yakınlaştım. Sıkıca sarıldım.

"Sen yük değilsin Nagito. Hiç bir zamanda olmadın. Benim her şeyimsin. Sana bir şey olursa yaşayamam."

Nagito:"Özür dilerim..."

"Hadi eve gidelim."

Elinden tutdum, ve eve doğru yol aldık. Nagitonun evine gittik. Ve ondan her şeyi anlatmasını istedim.
-

Her şeyi anlattı. Bu kadar şey yaşadığını bilmiyodum. Hastalık çıkması bu kadar şeyden sonra normaldi bile.

"Merak etme, bebeğim. Sana yardım edicem. Ve herşeyin üstesinden gelicez. Söz veriyorum..."

Bulut kafanın bakış açısı:

Ah evet... Her şeyin üstesinden gelicez. Ama... Sadece 6 ayım vardı. Özür dilerim Hajime. En azından ölmezden önce sevdiğim birinin yanında olucam.

Gece yanımda kalmak istedi. Şimdi beni salmicak. Tüm gün benimle ilgilenicek ve kendisini unutacak. Böyle biri çünkü. Saata baktım. İlaç saatimdi. İlaçları hiç sevmiodum. İlaç içeceğimi söyleyip ayağa kalktım. Baş ağrım şiddetlenmeye başlamıştı. Banyoya gidip ilacımı aldım. 10 dk etkisini gösterecekti. Banyodan çıkıp odaya girecekken mutfaktan ses duydum. Mutfağa girince Hajime olduğunu gördüm.

"Hajime napıyosun?"

Hajime:"Sevdiğin onigiriden yapmak istiyorum, ama galiba nasıl şekil verildiğini unuttum."

"Tamam hadi yardım edeyim de yapalım."

1-2 saat sonra:

Hajime:"Ohh tadları güzeldi."

"Neyin?"

Hajime:"Onigirinin Nagito 2 dk önce yedik ya."

"Ah özür dilerim unutmuşum."

Hajime bana yakınlaştı ve sarıldı. Bende sarsılmasına karşılık verdim. Başımı sevmeye başladı. Hoşuma gittiğini biliyodu. Daha sıkı sarıldım. Hoşuma gittiğini işaret gibi bişeydi. O da sevmeye devam etti...

-

Gözümü açtığımda ilk hissettiğim şey güçlü baş ağrısı ve mide bulantısıydı. Hepsindenno kadar çok bıkmıştımki. Acıdan dolayı gözlerim doluyodu. Başımı kaldırdım da odamda olduğumu gördüm. Yanımda Hajime vardı. Sanırım odaya kadar o taşımıştı beni. Yavaşca ayağa kalktım ve banyoya ilacımı almaya gittim. Gitmek istedim yani. Görüşüm bulanıklaştı, ayağım takıldı ve yere düştüm. Başımın yere yapışmasıyla (yardım edin türkçem öldü) acıyla çığlık atmam bir oldu. Zaten başımdaki ağrı yetmezmiş gibi buda üstüne gelince iyice sersemledim. Hajimenin kalkmaması için dua ediyordum, ama geçti. Koşarak gelmişti, sanki hiç uykuda değilmiş gibi.

Hajime:"Nagito iyimisin neren acıyo"

"İ-iyiyim i-ilacımı almam lazım bu kadar."

Hajime:"Bekle burda buz getiricem."

"Gerek yok bana bir bardak su getir."

Hajime ayağa kalkıp mufağa koştu. Kafam o çok acıyoduki, ölmek istiyodum. Ayağa kalktım. Hajime yetişti ve banyoya gitmeme yardım etti. İlaçlarımı aldıktan sonra, odaya geri döndük. Yatağa oturdum ve başımı ellerimin arasına aldım. Çabuk geçsin nolur... Dayanamıyorum çünkü. Hajime sakince yanıma oturup sarıldı. Ellerimi başımdan çekmedim. Sadece öylece oturduk. Acının gitmesini bekliyoduk... 

-

Arkadaşlar pek iyi hissetmiyorum açıklama yapmıcam üzgünüm...

15 ağustos 2021.