KANATSIZ KUŞLAR GÖĞÜ

"Seninki aptal cesareti!" demişti cehennemin yeryüzüne taşındığı o günde. Haklıydı, benim cesaret gibi görünen aptallığım yüzünden korumaya söz verdiğim masum insanlar cehennemin içine atıldı.

Dayanıksız bir metal gibi bedeni eriyen annelerin feryatları dağların arasında yankı yapmıştı, saatler önce gülüşleriyle umutsuz kalplere deva olan çocuklar ise acı içinde kıvranırken yapabildikleri tek şey ağlamaktı; öylesine ağladılar ki gökyüzünde çakan şimşekler sanki onların hıçkırıklarıydı. Bu bir efsane değil ama yemin ederim ki cehennem gibi görünen o ateşi şimşekten sonra başlayan yağmur söndürdü.

İblisler şaşırmıştı ateşin sönmesine ama bu keyiflerine engel olmadı, geride kalan birkaç kemik parçasına bakarak iğrenç gülüşlerini sergiliyorlardı. Kendinize kötü mü diyorsunuz o zaman onlara bakın; bakın ve bir canlının ne kadar alçalabileceğini görün, bakın ve kendi ailesini diri diri yakan bu varlıklar varken sessiz kalmamanız gerektiğinin farkına varın. Ama şunu da bilin ki gördükten sonra insan olmayı sürdürmeniz hiç kolay olmayacak.

"Bak... Bak ve aptallığının sonuçlarını gör," dedi eliyle ağzımı kapatırken, öfkeyle çıkıp inen göğsü sırtıma etki ederken devam etti konuşmaya:"söyledim... Sana uygun zamanın gelmediğini söyledim ama sen cesaret kılıfına girerek aptal hamleni yaptın ve katil olmayı seçtin." Gözyaşlarım yanağımdan ağzımdaki ellerine düştü. Kahretsin ki haklıydı sadece biraz daha beklemem gerekiyordu ama ben de haklıydım şiddetin, tacizin, tecavüzün her türlüsünü gören kadınlar ve çocuklar "bizi kurtar" derken nasıl dururdum öylece. Duramadım.

"Bu kadar insanı tek başına kaçıracağını bana söyleseydin ve adam gibi bir plan yapsaydık izlediğin bu sahne yaşanmamış olacaktı. Söylesene şimdi nasıl yaşanmamış gibi devam edeceksin yoluna? Leya sen cennette kan döktün!"

"Hayır!"

İblisler cehennem yerine arkalarını döndüklerinde bir ses yükseldi:"bekleyin; Tanrı karşınıza öyle bir savaşçı çıkaracak ki canınızı alsın Azrail'i köşe bucak arayacaksınız, bekleyin..."