The Rondo of Oblivion: Otome Romance Game

♠1♠

Bir zamanlar, bir ormanın kenarında, gölgeler arasında gizlenmiş, kurtların dolaştığı bir kasaba varmış. Bu kasabanın adı "Horovits" olarak adlandırılmış.

Yerel halkın efsanelerine göre, bu yaratıklar insan silüetinde karanlıktan çıkacağı söyleniyor.

İnsanlar, iğrenç yaratıkların bir sonraki kurbanını beklediği karanlıktan korkmaz olmuş. Kasaba orada büyüyüp, gelişmiş. Ay, güneşten daha aydınlatıcı cennetsel bir koruyucu olmuş.

Tüm yıl boyunca ay için törenler ve şenlikler düzenlenmiş. Ay, karanlığın asla yenemeyeceğinin kanıtıymış.

Şimdilik...

Şiirsel sözlere rağmen her zaman tüm efsaneler mutlu değildir. Özellikle walpurga adındaki kız için...

********************

???: "Laya, bu sen misin? Beni buldun!"

Laya:" Kardeşim!!"

O korkuyor, ama beni görünce gülümsüyor.Ellerine uzanıyorum. Bir yanılsama, etrafımdaki uçurum ona ulaşmamı imkansız hale getiriyor.

Erkek kardeş: "Ne kadar oldu? Gerçekten üşüyorum Laya.""

Laya: "Bu kadar uzun sürmesini istememiştim!"
Her adımda aramızdaki mesafe büyümeye başlıyor.Boşluk genişleyip onu içine çekiyor.

'Hayır, hayır hayır!'

Erkek kardeş: "Beni terk mi ediyorsun?!" Uzuvları bükülmeye başlar. Yüzünün derisi çürüyerek soyulur.Karanlığa adını haykırıyorum ve çılgınca çırpınıyorum.

Laya:"Hayır! Seni bırakmayacağım! Lütfe-" Kardeşimin önümde küle dönüşmesini izliyorum.Kabus beni şok içinde uyandırıyor. Tek gördüğüm, yanağımdaki kadife hissinin eşlik ettiği karanlık.

'Nemli.. Yine ağlıyor olmalıyım.'
Elimi çarşaflarda gezdirdim.

'Bu benim yatağım gibi değil...'

Başımı yastıktan çeviriyorum. Gözlerim duvarda titreşen alevlerin sıcaklığıyla karşılaşıyor.Ve...

'Vücutlar mı?!'

Yastığı göğsüme dayadım ve mum ışığı ile aydınlatılan odayı incelemek için doğruldum.

'Nerdeyim?! Onlar-'

Karanlık düşüncelerim kucağımdan kayan bir şeyle bölündü.

'Üzerinde adımın yazılı olduğu bir zarf?'Her harf hassas bir şekilde kırmızı renkte yazılmış. Fakat...'

Zaten daha önce açılmış.

Zarfı açıyorum ve yazının karmaşıklığı dikkatimi çekiyor. Nefesimin altından okuyorum.

Laya:"Laya Hanım, sizi hayatta bir kez karşılaşabileceğiniz bir fırsatı sunmaktan büyük onur duyuyorum. Moonwake malikanesi... Kişinin en derin arzularını yerine getirebileceği bir yer."

Davitiyenin her açısını inceleeken kelimeler ağzımdan yavaşa çıkıyor.
Laya:" En derin arzular mı?"

Uyandığım kabus gözümün önüne geliyor.
'Doğru, bu malikaneye kendi isteğimle geldim.'Kardeşim...'

Yastığa daha sıkı sarıldım ve yüzümü onun rahatlığına gömdüm.

'O gece, korkunç bir yangın oldu. Kül ve duman örtüsü altında ayrıldık...'

Ama o travmatik anıları kendime yasakladım. Sadece kardeşimi bulmam gerektiğini biliyorum.

'Ne gerekiyorsa yapacağım.'