Στην εποχή μας, ακούγεται συνέχεια από τους γονείς να διαβάζουν τα παιδιά τους για να σπουδάσουν και να γίνουν επιστήμονες. Να έχουν ένα χαρτί στο χέρι τους για να βρουν εύκολα δουλειά και να μην μείνουν στον δρόμο. Οι γονείς από την πλευρά τους έχουν το δίκιο τους. Λένε ότι λένε για το καλό των παιδιών τους. Όμως, η εκπαίδευση ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας;
Κάποτε τα σχολεία είχαν μαθήματα γενικής γνώσης. Τα παιδιά έβγαιναν από το σχολείο ξέροντας γεωγραφία, αριθμητική και όλα όσα χρειάζονταν για να ζήσουν. Ταυτόχρονα ήταν έτοιμα για περαιτέρω σπουδές, όσα από αυτά ήθελαν φυσικά. Κανένα όμως δεν είχε ελλιπείς γνώσεις. Στα τότε σχολεία ήξεραν τι έπρεπε να διδάξουν και τι όχι.
Σήμερα όμως, τα σχολεία έχουν γίνει στείρα. Τα μαθήματα που διδάσκονται είναι επιφανειακά. Οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν πάντα καλά την δουλειά τους. Και τα περισσότερα παιδιά χάνουν το ενδιαφέρον τους για μάθηση από πολύ νωρίς. Έτσι, φτάνουν στο λύκειο γνωρίζοντας ελάχιστα χρήσιμα πράγματα, έχοντας ελάχιστη θέληση για γνώση και κυρίως μην έχοντας θέληση για περισσότερες γνώσεις πάνω σε ένα αντικείμενο.
Σε αυτό έχει βοηθήσει και η κακή φήμη σχετικά με την οργάνωση των πανεπιστημίων. Πολλά έχουν χάσει το επίπεδο που είχαν κάποτε. Έχουν γίνει απλά κέντρα μεγάλων μυαλών που το μόνο που κάνουν είναι να θυμίζουν κάτι από παλιά. Ακόμα και οι πανεπιστημιακοί λειτουργούν ουσιαστικά σαν να είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της εκπαίδευσης και της κοινωνίας ακόμα.
Τελικά, υπάρχει σωστή εκπαίδευση στην Ελλάδα ή όχι; Υπάρχει έστω και μια περίπτωση να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας;
