[A/N- အိုင့်အရေးအသားက လိုအပ်တာလေးတွေ ရှိရင် ဝေဖန်ပေးကြပါဦးနော်!]
လင်းလင်းလက်လက်နဲ့ တောက်ပနေလိုက်တာ ၊ သူက ဘယ်သူလဲ ?
တခစ်ခစ် ရယ်သံတွေကြားမှာ မှဲ့နက်လေးနဲ့
လူကို ငါ တွေ့နေရတယ် ။
သူ နူးနူးညံ့ညံ့ ပြုံးလာတာကို ငါမြင်နေရပေမဲ့
သူ့ဆီ သွားလို့မရနေဘူး ။
တဖြည်းဖြည်း မြင်ကွင်းတွေက ပြောင်းလဲသွားတယ် ။
အမှောင်က ကြီးစိုးပြီး သူလည်း ပျောက်ကွယ်သွားတယ် ။
ဖြတ်ခနဲ လန့်နိုးလာမိတော့ ဘေးနားက
လူက စိုးထိတ်နေသလို မျက်ဝန်းတွေနဲ့
ကြည့်လာခဲ့တယ် ။
"ဝမ် အဆင်ပြေရဲ့လား ၊ ကလေး မေ့လဲသွားလို့ ကိုယ့်မှာ စိတ်ပူလိုက်ရတာ ။"
သူ ဘာပြောနေတာလဲ ? ငါက မေ့လဲတယ် ?
ပြီးတော့ အခု ငါက ဘယ်သူလဲ ?
အဖြေက ငါ့ရှေ့က လူတော့ ဖြေပေးနိုင်မယ် ထင်ရတာဘဲ ။
ဒါပေမဲ့ ငါ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိတာက
ငါ့ရှေ့မှာ ရှိနေတဲ့လူက ငါ့ယောကျ်ား
ရှောင်းရှောင်ကျန့် ။
ငါတို့လက်ထပ်ထားတာ ခုနစ်နှစ်ကျော်ပြီး
အရမ်းချစ်ကြတယ်ဆိုတာကိုပဲ ငါ မှတ်မိတော့တယ် ။
ဒါဆို ငါ့နာမည်တော့ သူ သိလောက်မှာပေါ့.....။
"ကျွန်တော့်နာမည်က ဘယ်သူလဲ
သူ မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားတယ်....
ထူးဆန်းလိုက်တာ... ငါ့နှလုံးက နာလာသလိုပဲ ။
"အ"လို့ ငါ ရေရွတ်မိတော့ သူ ပြာယာခတ်သွားတယ်။
"ဝမ် အဆင်ပြေရဲ့လား!မဟုတ်ဘူး အခုချက်ချင်း
ဟိုကောင့်ကို ဖုန်းခေါ်မှပဲ!"
ငါ သူ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲမိတယ် .... နွေးထွေးလိုက်တာ ၊
ငါ့ရဲ့အေးစက်စက်လက်နဲ့ မတူပဲနဲ့ ။
"မခေါ်ပါနဲ့.... အခု အဆင်ပြေသွားပါပြီ။ ရှောင်ကျန့်
အရင်က ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုခေါ်လဲဆိုတာ ကျနော်
မမှတ်မိတော့လို့ ဘယ်လိုခေါ်ပေးရမလဲဟင်? "
ရှောင်ကျန့်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေအားလုံး ရပ်တန့်သွားတယ်... သူ့ရဲ့ ဝမ်က တကယ်ပဲ သူ လိုချင်တဲ့ မှတ်ဥာဏ်တွေနဲ့ အစားထိုးခံရပစ်လိုက်ပြီလား.....။
YOU ARE READING
Dear Wang,
Fanfictionဝမ်ဟာ ကိုယ့်အတွက်တော့ မြတ်နိုးစွာ ခစားရမဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူ ။ ဒါပေမဲ့ ဝမ်ရယ် ၊ မင်းက သိပ်ဆိုးလွန်းပါတယ် ။ ကိုယ့်ကို တစ်ချက်မှ ပြန်မကြည့်နိုင်ပေးတဲ့ ဝမ့်ကိုမှ ကိုယ်ဟာ မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ပိုင်ဆိုင်ရလိုပါမိ ။ ဝမ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ျမတ္နိုးစြာ ခစားရမဲ့...
