Unicobe
သူ သခင်လေးဆီကခွင့်ပြုချက်ယူပြီးတာနဲ့ ဆာလောင်နေတဲ့သနားစရာဗိုက်လေးကိုဖြည့်ဖို့ စားသောက်ဆိုင်ကုိသွားတော့သည်။
" အိုး အရသာရှိလိုက်တာကွာ "
ဗိုက်လေးကိုပွတ်ပြီး ပြောနေတဲ့ ဂျောင်ကုလေးရယ်ပါ။
ဂျောင်ကု အပြင်ဘက်ကိုကြည့်မိသည့်အခိုက် မြင်လိုက်ရတဲ့ချယ်ရီသီးကိုသကြားရည်သုတ်လိမ်းကာ တွန်းလှည်းလေးကိုတွန်းပြီးရောင်းနေတဲ့သူကိုကြည့်ပြီး ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ ဝင်လာရပြန်သည်။
သူငယ်ငယ်တုန်းက အဖေနဲ့အတူ အမြဲစားနေကြလေ။
" လွမ်းလိုက်တာ အဖေရယ် ဟင့် "
လူတွေရှိတာကို ဂရုစိုက္မအား ဝမ်းနည်းစိတ်ကသာကြီးစိုးနေတာမို့ ငိုမိပြန်သည်။
" ဟင့် ရွှတ် ငါသခင်လေးဆီသွားရအုံးမှာပဲ "
ကပြာကယာမျက်ရည်တို့ကိုသုတ်ရင်း ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။
" သခင်လေး ~ "
" အော် ဂျောင်ကု ပြန်လာပြီလား "
" ဟုတ်ကဲ့ "
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုကိုမကြည့် လပ်တော့ထဲကိုသာအာရုံရောက်နေသည်။
" မင်းအိမ်ပဲပြန်လိုက်ပါလား ဒီမှာနေရင်ပျင်းစရာကြီးလေ "
" အာ ရပါတယ် ကျနော်က သခင်လေးရဲ့ကိုယ်ရံတော်ဆိုတော့... "
" သွားပါ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး "
" နေပါစေ သခင်လေးရယ် ကျနော်မပျင်းပါဘူး "
" အဲ့ဆိုလဲ မင်းသဘောပဲ "
ထယ်ယောင်း အလုပ်ကိုအပြီးသတ်ပြီးချိန် ဂျောင်ကုကိုကြည့်လိုက်တော့ ဆိုဖာပေါ် ကွေးကွေးလေးအိပ်နေလေရဲ့။
သေချာကြည့်မိတော့ဘူး ဂျောင်ကုရဲ့မျက်ခွံေတွဖောင်းအစ်နေသည်။ ဒီကောင်လေးငိုထားပြန်ပြီလား။
ကောင်လေးဘာကြောင့်ငိုလဲဆိုတာကိုမသိပေမဲ့ သူရင်ကိုပူလောင်စေ၏။
" Ceo! "
" အာ အင်း ပြော "
ဝင်လာတဲ့ဝန်ထမ်းမလေးရဲ့အော်သံကြောင့် အတွေးတို့ကိုရပ်လိုက်သည်။
