Written On The Water | TK [One Shot]

part 02

මගෙ ශරීරය දරාගන්න බැරි වේදනාවකින් දෙදරා යනකොට යුන්ගී කාමරයෙන් එලියට ගියේ මාව කාමරේ ඇතුලේ තනිවම දාලා....

"නෙප්චූන් මාව බේරා ගන්න. මම ආයේ කිසිම දෙයක් ඔබතුමාගෙන් ඉල්ලන්නෙ නෑ... මට මේ වේදනාව දරන්න බෑ... මේ හැමදේම ඔබතුමාගෙ කැමත්තද? එක අතකින් මෙතන ඉන්නෙ මම උන එක ගැන මම ඔබතුමා ට ස්තූතිවන්ත වෙනවා. මගෙ රෝස් හිටියා නම් එයාට දරාගන්න බැරි වෙයි මේ වේදනාව"

මොහොතකට පස්සේ සැටර්න් වයි ජන්කුක් වයි එක්කගෙන ඒ මනුස්සයා එනකොට මගෙ කඳුලු ආයෙත් අලුත් උනේ ඊළඟ මට වෙන්න යන දේ ගැන අනුමාන කරන්න පුළුවන් උන නිසා.

මට තවත් මේ වේදනාව දරන්න බෑ...

“මොකද උඹ මුරණ්ඩු වෙන්නෙ?”

ඒ තිරිසන් සැටර්න් කියන මනුස්සයා මගෙ නිකට උස්සලා  අහනකොට දෙන්න මට උත්තරයක් තිබුණෙ නෑ. මොකද ඒකට උත්තරේ දැනන් හිටියා නම් අල්ලා ගත්ත පලවෙනි දවසෙම මම මුතු දෙන්නෙ නැතිව ඉන්නවා.

“මේ සතාව අඬවපන්”

මගෙ කම්මුලට පාරක් ගහලා ඒ මනුස්සයා මාව බාර දුන්නෙ ජන්කුක් ට. ඒ මනුස්සයා යුන්ගීටත් සමහර විට සැටර්න් ටත් වඩා භයානකයි.

යුන්ගිගෙ අතේ තිබුන කසේ අතට ගත්ත ජන්කුක් ඒක කරකවලා මගේ දිහා බලලා හිනා වෙන ගමන් මං ලඟට ආවා.

“එපා... අනේ... ම..ම.. හිතලා... නෙ...වේ......”

ඌ මට කතා කරන්න ඉඩ නොතියාම ඒ කසෙන් මගෙ එහාපැත්තෙ තියන බංකුවට හයියෙන් ගැහුවා. ඒ දෙදරලා යන හඬට මං ඇඬුවේ ගැස්සිලා යන ගමන්.

“ඕක නතර කරලා වෙනදා වගේ අඬපන්. එතකොට මම ඔහෙට දෙන වේදනාව අඩු වෙයි....”

මට බෑ.... ජන්කුක් මට බෑ....

මම එකපාරටම ගල් ගැහුණෙ යමක් මතක් උන නිසා.

කියවලා තියෙනවා පොත්වල කිඳුරෙක් සාගර බලප්‍රදේශයෙන් පිටතට ආව දවසෙ ඉඳන් එයාගෙ හදවත ගැහෙන එක නතර වෙන්න ගන්නවා කියලා. අපිව කිඳුරු ස්වරූපයෙන් මිදිලා මනුෂ්‍යයෙක් වෙන්න ගන්නවා.
හිමින් හිමින්.... අන්තිමට මැරිලා යනවා.....
මොකද නෙප්චූන් තමයි සියලුම කිඳුරන් ගෙ ජීවිත පාලනය කරන්නෙ. එතුමාගෙ බල ප්‍රදේශයෙන් පිටතදී අපිට ජීවත් වෙන්න බෑ.