Written On The Water | TK [One Shot]

part 03

මගෙ අත්දෙක ගැට ගහලා වාහනේ පිටිපස්සට තල්ලු කරපු  ජන්කුක් වේගයෙන් වාහනේ පදවගෙන ගියා.....

මම දන්නවා තව ටිකකින් මම මැරෙනවා...
කමක් නෑ ඒකට! මෙච්චර කල් වේදනා ඉවසපු මට මැරෙනවා කියන වචනෙත් විහිළුවක් විතරයි.

මම පාර දිගේ පේන ලොකු ලොකු ගොඩනැගිලි දිහා බලාගෙන හිටියා. එහෙනම් මේවාට තමා ගොඩනැගිලි කියන්නෙ. පැසිෆික් සාගරයේ යුවරජු වෙච්ච මම මිනිස්සු පාවිච්චි කරන දේවල්, ඉදිකරන දේවල් ගැන ඕනෙ තරම් කියවලා තියෙනවා. රූප බලලා තියෙනවා.දවසක ඒවා ඇත්තටම බලන්න ආසාවෙන් හිටියත් මේ විදියට ඒවා දකින්න වෙයි කියලා නම් මම හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ.....

මම සුසුමක් හෙලලා පුටුටවට හේත්තු උනා.

“සද්ද නොකර ඉඳපන්. මම ඔලුව ගිනි අරගෙන ඉන්නෙ....”

ජන්කුක් කියනකොට මම ඔලුව උස්සලා එයා දිහා බැලුවා. ඉස්සරහ තිබුන කන්නාඩියෙන් ජන්කුක් ගෙ නොසන්සුන් ඇස් දෙක මට හොඳට පෙනුනා....

කොහොමත් මාව මරලා දාන එකනෙ. මෙච්චර කල් නොමරා මරපු එකේ ඇත්තටම මරලා දාන එක ඔච්චර අමාරුද ජන්කුක්?

ඒත් මම සද්දයක් නොකර ජන්කුක් ට අවනත උනා. පාරෙ තියෙන අහස සිඹින ඒ බිල්ඩින් වෙනුවෙන් මං වගේ කීදාහකගෙ ජීවිත මේ මිනිස්සු නාස්ති කරන්න ඇතිද? ඒ හිටියේ කිඳුරෝ නෙවේ වෙන්න ඇති. ඒත් සල්ලි කියලා කියන ඉක්මනට දෙකට ඉරිලා යන කොල කෑල්ලක් වෙනුවෙන් කොච්චර මිනිස්සු විඳවන්න ඇතිද? කී දෙනෙකුගෙ රස්සා අහිමි කරලා, කී දාහක් බොරු නඩු වලට හිරේ යවලා මේ ලොකු ෆැක්ටරි ඉදි කරන්න ඇතිද? මේ වාගෙන් යන දුම් වලින්, ඉවත් වෙන අපද්‍රව්‍ය වලින් කීයක් අහිංසක ජීවිත අනතුරේ වැටෙන්න ඇතිද? සල්ලි වැටෙන සද්දෙට වඩා හදවතක් ගැහෙන සද්දේ තියෙන ලස්සන තේරුම් ගන්න මේ මිනිස්සුන්ට කොච්චර කල් යයිද ?

මම මගෙ කල්පනා වෙන් මිදුනේ ජන්කුක් වාහනේ කැලෑ පාරකට හරවනකොට....

හරිම සීතලයි. හරිම සනීපයි. ඒ වගේම ලස්සනයි.

මේ වගේ තැනක මැරෙන්න ලැබෙන එක ගැන මට ඇත්තටම සතුටුයි.

ස්තූතියි නෙප්චූන්

විනාඩි කීපයකට පස්සෙ කැලෑව අයිනෙ වාහනේ නතර කරපු ජන්කුක් කාර් එකේ දොර ඇරලා මාව එලියට ඇදලා ගත්තා.

එයා මාව හිට්ටවනකොට මට හිට ගන්නවත් පණ තිබුණෙ නෑ. පණ නැති මගේ ශරීරය මාව මේ තත්වෙට පත්කරපු තිරිසනුන්ගෙන් එක්කෙනෙක් ගෙම ශරීරයට වාරු වෙනකොට මම අසරණ උනා.

ටික වෙලාවක් මාව වාරු කරගෙන කල්පනා කරපු ජන්කුක් මාව අත් අතරට අරගෙන කැලෑව මැදින් ඇවිදගෙන ගියා.

පැය භාගයක්. නැති නම් ඊටත් වැඩී....

ජන්කුක් මාව කැලෑව මැද්දටම ගෙනාවා....