Lawendy (DNF) PL

1. Rozpoczęcie

...Nie wiedziałem co powiedzieć. Jego dotyk, przypominał mi tylko Dream'a z podświadomości.. lecz był taki sam.

Jego serce biło tak samo szybko jak wcześniej. - jakim cudem nie stracił nadziei? Przecież się spoźniłem.

Starałem się zrozumieć, dlaczego. Dlaczego Dream z podświadomości zniknął a Dream jako Clay jest cały.

- Niektórych rzeczy nie da się po prostu zrozumieć. - odparłem.

- To fakt. - tym razem przytulił mnie jeszcze mocniej niż wcześniej.

Łzy nadal napływały mi do moich ciemnych oczu. On chyba to zauważył.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytał z troską w głosie patrząc na moje ciemne oczy.

- Proszę.. zabierz mnie na wschód słońca. - odpowiedziałem po czym rozpłakałem się jeszcze bardziej niż zwykle, jednak na mojej twarzy pojawił się uśmiech...

Minął już czwarty miesiąc od tego wydarzenia, a ja dalej jestem pogrążony w żałobie. Co prawda nie w takiej dużej jak trzy miesiące temu.

Wtedy było ze mną naprawdę źle. Naprawdę dużo się pozmieniało. Ja z Clay'em jesteśmy parą.

Nie cały miesiąc temu postanowiliśmy kupić nowy dom nie daleko plaży, żeby zostawić Sapnap'a w spokoju. - widać było, że tego potrzebował, przynajmniej tak to określił Clay.

Siedziałem przy oknie wpatrując się w spadające krople deszczu. W tym momencie zapewne powinienem pomagać Clay'owi wnosić pudła, ale powiedział, że nie muszę się męczyć.

Na dworze było szaro, ludzie chodzili ze spuszczonymi głowami, wpatrując się w szary i ponury chodnik.

Życie jest ciężkie, największy ciężar jest wtedy kiedy masz świadomość, że gubisz samego siebie. Spadasz w czeluść i nie do końca wiesz co się z tobą dzieje.

Z myśli wybił mnie Clay.

- Gogy? Może gdybyśmy posadzili lawendy na parapecie w tym domu.. poprawiło by ci to humor, chociaż trochę.

Widać, że się o mnie martwił. Ale jak tu się nie martwić o osobę którą się kocha na zabój?

- Wiesz, może przyda mi się trochę rozrywki. Posadzimy kwiatki później. - odpowiedziałem.

Złapaliśmy kontakt wzrokowy. On patrzył się na moje brązowe oczy, niczym gorzka czekolada a ja na jego, jasne, szmaragdowe, błyszczące się w świetle dobijającego się światła przez okno.

Clay podszedł, złapał mnie za rękę i wziął głęboki wdech. Po czym powiedział.

- Gdy stanie się cokolwiek, nigdy cię nie zostawię. Rozumiesz George?

- Jebać to! Nigdy nie było dobrze, spieprzyłem wszystko.

- Przez jakiegoś Clay'a w twoim śnie?! - krzyknął.

Spuściłem głowę i poszedłem do pokoju.

On nie wie co czuje, nie doświadczył tego. To jak złamane serce. Będziesz je łamał, dopóki sam tego nie doświadczysz..