Lawendy (DNF) PL

2. Nie czuje się z nim dobrze

Clay z prawdziwego świata był moją ucieczką od tęsknoty za Clay'em którego tak naprawdę kochałem.

Pytanie tylko jak można się zakochać w tej samej osobie, ale tylko w jednym jej wcieleniu?

Czasami mam ochotę zasnąć i wynieść się stąd na zawsze. Zasnąć na zawsze. Od ostatniej nostalgii która mnie naszła nie potrafiłem normalnie zasnąć.

Aczkolwiek kiedy położyłem się teraz na łóżku.. dziwnie zasnąłem odrazu. Spałem twardym snem słysząc głosy które krążyły wokół mnie.

Wolały do mnie. „George! George! Obudź się!" Może to Clay, ale ja nie chciałem się budzić. Za każdym razem kiedy zasypiałem miałem cichą nadzieje, że znów zobaczę Clay'a ze snu. Z pozytywką na plaży.

Miałem wrażenie, że przespałem cały dzień, więc w końcu postanowiłem się obudzić. Ciężko było otworzyć oczy, aczkolwiek pomogły mi w tym promienie słońca oślepiające moją twarz.

Promienie słońca oślepiające moją twarz? Przecież zasłaniałem zasłony. Może Clay je odsłonił, żebym się szybciej obudził? Myliłem się.

Otworzyłem oczy a nade mną zobaczyłem niebieskie niebo. Pomimo tego słyszałem deszcz, nie padało, za to pięknie pachniało.

Rozejrzałem się wokół i zastanawiałem się gdzie mógłbym się znajdować. Wokół mnie nic nie było. Były tylko.. lawendy. Lawendowe pole tak pięknie pachniało. Jak mogłem się tu znaleźć?

Wydawało mi się, że byłem dość daleko od miasta. A może było to sen? Co moim zdaniem było najlepszą opcją.

Nic nie było słychać oprócz wiatru i kropel deszczu. Aczkolwiek wcale deszczu na sobie nie czułem. Czułem ciepło otulające mnie z każdej strony.

Podniosłem się z miejsca na którym leżałem i postanowiłem, że pójdę prosto. Może coś zobaczę oprócz lawend które były dosłownie wszędzie.

Przepraszam za krótki rozdział, ale postaram się częściej wstawiać części i to o wiele dłuższe :)