VIRUS

Bölüm 1 - "Normal" bir salı.

21 Mart 2021

Joseph ve Peter klasik bir salı gününde astronomi sınıfında oturuyorlardı. Dersin bitimine yaklaşık 20 dakika olmasına rağmen kimse dersi dinlemiyor, hocaları Bay Nollen "Bu çocuklardan bir halt olmaz" düşünceleriyle ders anlatmayı bırakmış, telefonuyla uğraşıyordu. Ortalık sakindi, Joseph ve Peter metroya yetişme planları yaparken önce bir fren sesi, daha sonrada tiz bir çığlık duyuldu. İşte bu iki ses, her şeyin başlangıcıydı.

Tüm sınıf cama toplanmış, aşağıya bakarken Peter ve Joseph biraz tırsmış olsada, insanlara yardım etmenin arzusu ve belki birazda delikanlılık havasıyla aşağı inmek için kapıya yöneldiler.

Koridor her gün olduğu gibi sessiz değildi. Kampüste ne kadar öğrenci varsa 4. kat koridorundaydı. Yürümekten geçelim, kıpırdamak bile zordu. Uzun çabalar sonucunda 2. Kata kadar inmeyi başardılar. 2. Kattaki dedikodu aşağıda ordunun olduğu ve kapılara barikat kurduğu yönündeydi, ki ordunun Chicago'da görülmesi alışılmışın dışındaydı. Peter Joseph'i harita odasına çağırdı ve ordaki açık bulunan havalandırma camına sığmayı başarıp aşağıya atladılar. Joseph, yüksek yerlerden atlamada başarılı değildi ki, atlarken bileğini burktu. Peter Joseph'i ayağa kaldırdı ve "Yürüyebilecek misin" diye sordu, Joseph'in cevabı ise inandırıcı olmayan bir "evet" di. Harekete geçtiler ve 4. Sokaktan çıkıp Özgürlük Caddesine kadar yürüdüler.
"Ne sikim dönüyor burda!"
Ortalık mahşer alanına dönmüştü, insanlar insanları kovalıyor, askerlerse masumları vuruyordu. Bir yandan askerlerin yaptığı anonslar, bir yandan insanların çığlıkları; "Özgürlük caddesi kısa bir süre kullanıma kapatılmıştır" , bu kargaşanın arasında metro istasyonuna inmeyi başardılar.

Burası biraz daha sessizdi, merdivenlerin sonunda Joseph ayağının verdiği acının da etkisiyle kendini yere attı. Aşağıdaysa hiç kimse yoktu. Hiç kimse, ne bir güvenlik görevlisi, ne de bir yolcu. Joseph yorgun haliyle:
"Bence biraz dinlenmeliyiz." dedi. Peter kimse duymasını istemiyormuş gibi, kısık bir sesle;
"Tamam sen dinlen, ben biraz etrafa bakacağım." dedi. Cevap Joseph'i tatmin etmemiş olacak ki; "Beni yanlız bırakma." diye cevapladı. Bu cevap Peter'in beklediği bir şeymiş gibi hızlıca cevap verdi; "Merak etme, hemen dönerim."

-----

Peter nefes nefese kalmış bir şekilde "Hey, ilerde raylara bir giriş buldum." dedi umutla. Joseph de bunu bir umut olarak görmüş olcak ki;
"Ordan girip yürüyebiliriz" dedi düşünmeden.
Kalkıp girişe doğru yürüdüler. Ortalık sessiz, sakindi fakat bu ikisininde kanını donduracak bir sessizlikti, üstelik o gördükleri şeylerden sonra. Joseph tam ayağını atacakken Peter "bekle" dedi. Joseph neden böyle dediğini düşünürken Peter cebinden anahtarları çıkardı ve raylara attı, ses yoktu. "Şimdi girebiliriz" dedi, kendinden emin bir sesle. İçeri girip rayların üstünde sonraki durağa doğru yürümeye başladılar. Birkaç dakika sonra raylardan bir sesin gelmesiyle kenara çekildiler ve sesi anlamaya çalıştılar. Raylar titriyordu, daha sonra metronun iki ışığı göründü, vagon üstlerine doğru geliyordu. Var güçleriyle koşmaya başladılar, derken trenden bir el uzandı ve ikiside yukarı çıktılar. Bir alay asker ve yaralı insanlar vardı, belki 200 kişi. Asker silahı ikisinin üzerine doğrulttu ve:
"Isırıldınız mı?!" diye sordu. Askerin ne dediğini anlamadıkları için ikiside sustu. Joseph hem şaşkın hemde kafası karışmış bir şekilde askerin yüzüne bakmaya devam edince asker bir daha
"Isırıldınız mı?!" diye bağırdı.
Peter "Hayır" dedi çekinerek. Cevap askeri tatmin etmiş olacak ki; "O zaman bir yer bulun ve oturun." dedi.
"Nereye gidiyoruz?" diye sordu Joseph.
Asker; "Chicago Askeri Hava Üssüne" dedi. Joseph bu cevap karşısında derin bir oh çekmişti, kendini sonunda güvende hissediyordu. Fakat Peter üsteledi; "Peki insanları neden vuruyorsunuz?" dedi sorgulayıcı bir tavırla, alacakları cevabı Peter kadar Joseph ve yüzlerinden anlaşılıcağı üzere diğerleri de merak ediyordu. Asker duraksamdan cevap verdi;
"Onlar insan değiller, Zombiler."
---- 1. Bölümün Sonu ----

TÜM HAKLARI SAKLIDIR ©