İçimde ki Sen

Ses tonuna kadar özledim.

Bu gecede seni düşünüyorum.Sende başkalarını.Rüzgarlar savuruyor sözlerimi,belkide sana getiriyor.Seni özledikçe iç yanmasının mecaz olmadığını anlıyorum.Yağmur yağarken çıkıyorum dışarı oturuyorum bir banka seni düşünüyorum ıslanarak,elimi tutuşunu,beni kendine çekip sarılışını...Sırıl sıklam özlüyorum yani seni.İsmini duyunca kelimeler geçiyor binlerce aklımdan seni hatırlatan seni sen yapan o kelimeler geçiyor aklımdan.Seni bilemem ama ben  çok özledim. Sesini , gülüşünü...Biliyo musun ? Uzun zamandır bana kendimi iyi hissettiren bişey yok. Sen yoksun.Uzun zamandır iyi hissetmiyorum doğrusu.Özlemek ne derin bir duygu dimi? Özlemek ne uzun bi mesafe böyle...Bir umutla bekliyorum mesajını ama beklemek boş...Ölüyorum sanıyorum şu sıralar. Aslında ölmüyor özlüyormuşum.Hep benden hoşlandığını söylerdin ama ''Seninle konuşmaya başladığım güne lanet olsun'' dediğinde anlamıştım herşeyin bi hiç olduğunu.İşte o an iki çift yaş süzüldü gözlerimden.İnsan hiç görmediği birini sever mi ya ? diyosun.Seviyorum.İnsan hiç görmediği birini özler mi ? diyosun. Özlüyo işte.Belkide en büyük sorunum gelmiyeceğini bile bile seni beklemekti.Her neyse özledim işte seni. Her gece uykularıma sen diye yattım.Her sabah sen diye uyandım.Gel be artık.Çok özledim.Ses tonuna kadar özledim seni.