"hyung ကျွန်တော်ချောလား"
သူ့မွေးနေ့မို့ suit အသစ်လေးဝတ်ပြီး လက်ကလေးပိုက်ကာ အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာရင်း ထယ်ေယာင်းကိုအမေးစကားပြုလိုက်သော 13နှစ်သားေလးဂျောင်ကု
"အင်း ငါတို့ကွက်ကီးလေးကချစ်ဖို့အကောင်းဆုံးဘဲ"
ပြောရင်းလက်မလေးထောင်ပြလာသော ထယ်ယောင်း
ဒါပေမဲ့ဂျောင်ကုကီးတို့မကျေနပ်နပ်နိုင်ပါ သူကချစ်ဖို့ကောင်းချင်တာမှမဟုတ်ဘဲ
"ဟာ hyungကလည်းကျွန်တော်ကချစ်ဖို့ကောင်းချင်တာမှမဟုတ်တာ"
"အာ ဟုတ်သားဘဲ hyungရဲ့ကွက်ကီးလေးရဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး ခန့်ချောကြီး ခန့်တာ ခန့်တာ ဟုတ်ပြီလား"
ထိုအခါမှ ေဂျာင်ကုတစ်ယောက်အားရပြုံးရင်း "ဟုတ်" တဲ့
ဒါမဲ့ ထိုပုံရိပ်တွေ အပြစ်ကင်းပြီးပျော်ရွှင်နေကြတဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ပုံရိပ်ကနေ
"ဂျောင်ကု ငါမင်းကို မဟုတ်ဘူးလို့ပြောနေတယ်မလား"
ဒေါသတကြီးအော်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့အသံ ထို့နောက် ရှိုက်သံလေးနဲ့အတူ အသည်းအသန် လိုက်ရှင်းပြနေတဲ့ ဂျောင်ကုရဲ့အသံတွေ ထို အသံတွေရဲ့အဆုံးမှာနောက်ဆုံးကြားလိုက်ရတဲ့စကားတစ်ခွန်း
"hyung ကျွန်တော့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့" တဲ့
'တောင်းပန်ပါတယ်ဂျောင်ကုငါလည်းမင်းကိုမထားခဲ့ချင်ပါဘူး ဒါပေမဲ့ မင်းသာငါ့အနားမှာနေရင် မင်းပိုပြီးနာကျင်ရလိမ့်မယ် ဂျောင်ကု ငါမင်းကို......... '
"ဂျောင်ကု.." ခေါ်သံနဲ့အတူလန့်နိုးလာတဲ့ထယ်ယောင်း
"တီ တီ တီ တီ"
နှိုးစက်ကလည်း မနက်6
နာရီတိတိကို ညွှန်ပြနေလေပြီ ထယ်ယောင်းသူ့မျက်နှာသူပြန်စမ်းကြည့်မိတော့မျက်ရည်တွေ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေကသူ့အတွက်တော့ မထူးဆန်းတော့ပါဘူး ဒါတွေက သူအမြဲလိုလိုဖြစ်တတ်တဲ့အရာတွေလေ
YOU ARE READING
Pain of Love
Fanfictionအစကောင်းခဲ့ပေမယ် အလယ်မှာယိုင်နဲ့ခဲ့မိတဲ့ မင်းတို့နှစ်ေယာက်ရဲ့ချစ်ခြင်းတွေက အနှောင်းမှာတော့သေချာပါ့မလားဆိုတာကို......................................Pain of Love💘
