Despair

Chapter 4

JAMAICA

Nagising ako na sobrang sakit ng ulo ko, kailangan ko pumasok kaya pinilit kong bumangon. But when I opened my eyes-

"W-why Am I here?" Nagising ako sa sarili kong kama, I mean in my house at hindi sa dorm.I can't even remember anything. I checked myself. Whore! Bakit ako naka suot ng pajama dress? And Shit-- I don't have any undies!!!!!

"Arghhhhhhhhhh!" Bakit wala akong maalala, ganun ba ko ka lasing?

Bumangon ako at nag init ng tubig, uminom ako ng mainit na tubig para mabawasan ang sakit ng ulo ko. It must be from hang over. Kailangan kong pumasok sa trabaho, marami akong project na kailangan ma publish ngayon. 

-----

I just arrived at the office at ready na ako mapagalitan because I'm late. Pero pagkapasok ko ng office, hindi lang pala ako ang late. Kim and Amarah's table is also empty. Maybe hang over rin sila. Kasalanan to ni Kim. Wait- I remember something.....

I'M DOOMED!

He was Kim's boyfriend.

I felt uneasy ng makita si Kim at Amarah na papasok sa office. I felt so bad about this.

"Hey Jam! How's your sleep?" Amarah. She's so cheerful as usual.

"What happened last night?" I asked. Hindi man lang ako makatingin ng diretso kay Kim. I feel so shameful.

"Girl, hinatid ka namin sa nakakatakot mong bahay dahil sobrang lasing ka, malapit lang yun sa bar kaya iniwan ka na namin, sorry😅" Kim.

Nakahinga ako ng maluwang dahil hindi niya alam ang nangyari sa amin ni Evan. No Kim-I'm sorry I betrayed you.

I just finished editing three chapters ng may natanggap ako na text.

from: 09********

It's Dream Catcher. Let's meet at the park near Plaza Lorenzo Luiz. This 11 am sharp.

"YES!!!"

Napatingin naman ang lahat sakin. Ops sorry napalakas ba? hehe.

I replied. "okay, see you"

Double salary, Here I go!!!

------

Nagpaalam ako kay Kim as a team leader na ime-meet ko si dream catcher and they were also excited about it. They also wish me luck na mapipilit ko ang writer na to na lumabas sa media at MIBF.

I sent him a message that I'm at the location. Pero biglang umulan kaya naghanap ako ng masisilungan.

I waited for 30 minutes already pero hindi parin siya dumadating, hindi narin nagrereply sa text message ko.

Bad Day! Hindi pa ko nakapagdala ng payong. Parang tumila na ang ulan kaya nagpasya akong bumalik nalang sa office, baka hindi na yun dadating. Besides, ibang number ang gamit niya, baka mamaya scammer lang pala to. Habang naglalakad ay biglang bumagsak na naman ang ulan. 

"TANGINAAAAAA!!!!! ANO UULAN KA BA O HINDI HA??" 

Sa sobrang inis ko ay napasigaw nalang ako sa gitna ng kalsada, sa ilalim ng napaka lakas na ulan. Ng biglang may dumating na motor. Pumarada ito sa harapan ko, hinubad niya ang kaniyang suot-suot na jacket at pinasuot sakin. Binuhat niya ko at pinaupo sa motor niya. I'm so speechless. He was Evan, again.

Dinala niya ako sa isang waiting area.

"Nilalamig ka ba?" I can sense his concerned voice.

"I-I'm okay"