Συνεντεύξεις

@VoulaGkemisi

1. Πώς ξεκίνησε η εμπειρια σας με το wattpad και η ενασχόληση σας με την συγγραφή?

H ενασχόληση μου με την εφαρμογή του Wattpad ξεκίνησε το 2018 ξεκινώντας να φτιάχνω δειλά – δειλά το προφίλ μου. Αν δεν κάνω όμως λάθος τα πρώτα δείγματα γραφής μου τα ανέβασα μήνες αργότερα. Την ίδια χρονιά, είχα ξεκινήσει να δημιουργώ το προσωπικό μου blog “makestorytelling.com” και στην αναζήτηση μου για το τι προοπτικές υπάρχουν σε δημοσιευμένα κείμενα ή βιβλία, εντόπισα την συγκεκριμένη εφαρμογή.
Η ενασχόληση μου με τη συγγραφή ξεκίνησε όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό. Ο πατέρας μου έγραφε ποιήματα και στίχους. Ουσιαστικά, ήταν και εκείνος που διάβασε τα πρώτα κείμενα μου. Χρόνια αργότερα, γύρω στα δεκαεφτά μου, με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα ασχολιόμουν με τη συγγραφή πιο ενεργά.
Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και μεσολάβησε και ο θάνατος του. Κάτι που με έκανε να αφήσω για πολλά χρόνια την συγγραφή. Επέστρεψα σε εκείνην καθαρά από ανάγκη, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του.

2. Θεωρώ ότι στο βιβλίο σας Πληρωμένα Ονειρα αποτυπώνεται μια σκληρή πραγματικοτητα που λίγοι έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν. Εκείνη της βίας. Σεξουαλικής,ενδοοικογενειακης, ψυχικής. Υπήρξε μήπως κάποιο ερέθισμα ή (συγχωρέστε με για το θάρρος μου) κάποια εμπειρία? (όχι απαραίτητα προσωπική)?

Προσωπική δεν θα έλεγα. Δεδομένου ότι και οι δύο γονείς μου ήταν δύο πάρα πολύ τρυφεροί γονείς. Μου δίδαξαν την αγάπη και την καλοσύνη και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό. Δεν τους θυμάμαι ποτέ να χειροδικούν, να μαλώνουν ή να φωνάζουν. Πόσο μάλλον να μπούμε σε μία πιο σκληρή πραγματικότητα όπως τη διάσταση που παίρνουν τα γεγονότα στο βιβλίο.

Το βιβλίο αυτό, γράφτηκε πολύ πριν ξεσπάσει όλος αυτός ο ντόρος με τις αποκαλύψεις σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας στη χώρα μας και πριν καν ξεκινήσει όλη αυτή η ενεργή στάση του #metoo. Χαίρομαι όμως που η συγκυρία που γράφτηκε συνέπεσε με ένα τόσο μεγάλο γεγονός αποκαλύψεων πάνω σε μία εξέλιξη που ούτε καν φανταζόταν ποτέ κάποιος. Χαίρομαι γιατί το να βγαίνει η αλήθεια στην επιφάνεια είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρο και έγινε από άτομα που για κάποιους ήταν πρότυπα.

Κατά κάποιο τρόπο, αυτό το βιβλίο ήταν η ανάγκη μου να «φωνάξω» μέσα από μία ιστορία την παθητική στάση των γυναικών ή κάποιων ανθρώπων μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα. Αντιλαμβάνομαι πολύ συχνά γύρω μου ότι αρκετοί άνθρωποι κρατάνε μία παθητική στάση που είτε είναι έμφυτη είτε γαλουχείται στην πάροδο των χρόνων. Αυτή είναι η ουσιαστική βάση της ιστορίας και η συγχώρεση είναι σαν σημείο αναφοράς στο να συγχωρήσει κάποιος πρώτα τον εαυτό του και μετά τους γύρω του γιατί θέλει τεράστια δύναμη όταν διατηρείς αυτή τη στάση να απελευθερώσεις τον εαυτό σου από την προσωπική σου φυλακή ή επιλογή.
Ερέθισμα στην όλη ιστορία αποτέλεσε η αφήγηση και η εμπειρία κάποιων γυναικών που έτυχε να γνωρίσω στην πορεία της ζωής μου ή ήμουν πολύ κοντά τους και αποστασιοποιημένα παρατηρούσα τις επιλογές και την κατάληξη αυτών των επιλογών. Γενικά, από παιδί ήμουν πάντα καλή ακροάτρια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω κάνει και εγώ λάθος επιλογές. Τα γεγονότα της ιστορίας όμως είναι καθαρά μυθοπλασία.