Συνεντεύξεις

@Misfortune3

1.Θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα για εσένα και τι αναζητάς στο wattpad?
Ναι φυσικά. Εγώ στην εφαρμογή είμαι από την αρχή της εφηβείας μου θα μπορούσα να πω και έχω περάσει όλες τις έντονες φάσεις αυτής της περιόδου μέσα  από εδώ. Το wattpad μπορώ να πω με βοήθησε πολύ σε αυτό, γιατί εκτός του ότι με βοήθησε να εξωτερικεύω τις σκέψεις και τον συναισθηματικό μου κόσμο μέσω της γραφής, με δόμησε και ως άνθρωπο, από τα βιβλία μου τα πρώτα πιο πολύ που είχαν και απήχηση (για λάθος λόγους αν με ρωτάς τώρα), γνώρισα και έκανα φιλίες δυνατές που δεν έχουν σβήσει στον χρόνο ακόμη και τώρα. Είχα και θλιβερές εμπειρίες επίσης που με ωρίμασαν, μου έδειξαν και ένα άλλο πρόσωπο της κοινωνίας γιατί κακά τα ψέματα κάθε ιστιότοπος αποτελεί έναν καθρέφτη της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση αυτά που αναζητώ από τη εφαρμογή αλλάζουν με τους καιρούς, αυτήν την περίοδο ψάχνω για βιβλία (εποχής κυρίως αλλά όχι μόνο) που πραγματεύονται προβληματισμούς παρόμοιους με τους δικούς μου και θέματα της σύγχρονης εποχής. Συγγραφείς οι οποίοι περιγράφουν τους χαρακτήρες τους με την ειλικρίνεια που αρμόζει όταν περιγράφεις έναν άνθρωπο (δηλαδή αναφέρεις και τα φωτεινά και τα σκοτεινά του σημεία, δεν εστιάζει μόνο στο ένα.)Ας πούμε έχω βαρεθεί την περιγραφή της καλής κοπέλας και τίποτε παραπάνω.
2. Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία αυτά που μας λες ωστόσο οι δυσκολίες μας ωριμάζουν κάνοντας μας να δούμε διαφορετικά τον κόσμο. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τα σχέδια σου όσον αφορά την εφαρμογή?
Ναι και γενικά πιστεύω ότι οι δυσκολίες σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Είναι βασική αρχή αυτή στη ζωή μου και πιστεύω πως κανείς δεν πρέπει να επιδιώκει μόνο την ευτυχία.
Σύντομα τελειώνω με την εξεταστική του εξαμήνου στην σχολή μου. Από εκεί και πέρα, θέλω να ολοκληρώσω το βιβλίο μου  ««Αγγίζοντας την σιωπή»» και για να μην το αφήσω ημιτελές αλλά και γιατί υπάρχουν άτομα που το διαβάζουν και θεωρώ υποχρέωση μου  να τους δώσω και  ένα τέλος. Δεν μπορώ να μην σου πω ότι έχω ορισμένες σκέψεις, πλοκές για 1 – 2 βιβλία που επεξεργάζομαι εγκεφαλικά τον τελευταίο καιρό, η μία έχει ολοκληρωθεί ως σκέψη και ανυπομονώ να της δώσω πνοή ωστόσο δεν μπορώ να σου κρύψω ότι τον τελευταίο καιρό με διακατέχει και μια κάποια απογοήτευση ή θλίψη (δεν ξέρω τι ταιριάζει καλύτερα) σχετικά με την εφαρμογή και πολύ φοβάμαι (και λέω φοβάμαι γιατί δεν θέλω να υπάρξει αυτή η έκβαση) ότι ενδέχεται και να μην δώσω εντέλει πνοή στις ιδέες βιβλίων που έχω σκεφτεί. Δεν γνωρίζω τι μέλλει γενέσθαι. Ξέρεις εγώ είμαι και πολύ κυκλοθυμικό άτομο δυστυχώς οπότε δεν είμαι  σίγουρη για κάτι παρά μόνο για την θέληση μου να γράψω αυτό που έχω στο μυαλό μου.

3. Έχεις όλο τον απαραίτητο χρόνο να το σκεφτείς και αυτοί που σε αγαπούν θα σε στηρίξουν σε όποια απόφαση σου.
Γιατί επέλεξες τα ποιήματα και όχι κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος?

Ναι και εγώ αυτό πιστεύω μπορεί να είναι λίγοι αλλά με στηρίζουν σε κάθε επιλογή που αποφασίζω να κάνω εδώ.
Για τα ποιήματα λες έτσι? Κοίτα εγώ ξεκίνησα με την συγγραφή μυθιστορημάτων . Στην πορεία ήθελα να δοκιμάσω με την ποίηση  αλλά πρέπει  να πω (και ίσως να μην κάνω καλό promotion στην δουλειά μου χάχα) ότι ανακάλυψα πως δεν το έχω και πολύ με την ποίηση τελικά. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσω σε λίγες  λέξεις αυτό που έχω να πω – νομίζω φαίνεται και από τα μεγάλα κείμενα που σου στέλνω – και για την ακρίβεια δεν θεωρώ πως είμαι η μόνη. Η πλειοψηφία τα πάει καλύτερα με την συγγραφή μυθιστορημάτων, λίγοι είναι αυτοί που διαθέτουν την ευστροφία και την λακωνικότητα να γράψουν ποίηση. Και δεν μιλάω για το έγραψα ένα καλό ποίημα αλλά …. Να το έχεις ρε παιδί μου. Βέβαια δεν χάνω την ελπίδα μου είχα ακούσει μια συνέντευξη του Σαχτούρη που τον εκτιμώ πολύ και έλεγε πως πολλοί που θέλουν να γράψουν ποίηση ενώ μπορεί να έχουν και τις ιδέες και τα ερεθίσματα και τον ψυχικό κόσμο να το κάνουν, επειδή δεν διαβάζουν πολλή ποίηση εν τέλει καταφέρνουν ένα όχι και τόσο καλό αποτέλεσμα. Και έχει δίκιο. Προσωπικά, δεν έχω καταφέρει να διαβάσω πάνω από 2 με 3 ποιητικές συλλογές. Άλλωστε είμαι νέα και όσο και αν οι νέοι δεν θέλουμε να παραδεχτούμε αυτού που μας λενε οι ηλικιακά μεγαλύτεροι, πως η εμπειρία της ζωής είναι ένα πολύ μεγάλο σχολείο.

4. Η αλήθεια είναι πως ο γραπτός λόγος και η συγγραφή μυθιστορημάτων αφήνουν μεγαλύτερο περιθώριο για σωστότερη έκφραση συναισθημάτων, γεγονότων, προσώπων, τοπίων κοκ.
Επομένως, θα σταθώ στο βιβλίο σου ««Αγγίζοντας την Σιωπή». Θεωρείς πως η σιωπή είναι σωτηρία ή θάνατος?
Να σου πω εξαρτάται. Η Δημουλά λχ μπορεί να περιγράψει την απώλεια μέσα σε μια φράση με τρόπο που θα συγκλονίσει ενώ ο κάποιος άλλος πχ ο Ουέλμπερκ να χρειαστεί να γράψει ένα βιβλίο για να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα. Εγώ όμως δεν μπορώ να πω αν υπερέχει ο ένας ή ο άλλος…
Ω, τι ερωτησάρα είναι αυτή! Ένα τέτοιο ερώτημα με τα παρακλάδια του με βασανίζει αυτόν τον καιρό και ως άνθρωπο και ως κάποια που γράφει. Θεωρώ ότι η σιωπή δεν είναι θάνατος όπως η κοινωνία συχνά διατυμπανίζει. Και για να μην παρεξηγηθώ θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα που με έκανε να φθάσω σε αυτή την παρατήρηση. Πριν καιρό υπήρχε μια περίοδος στην ζωή μου που με τον πατέρα μου λογομαχούσαμε συχνά. Τις περισσότερες φορές επέλεγα εκούσια να σιωπήσω για να μην συνεχιστεί άλλο αυτό γιατί αν το συνέχιζα ήξερα πως δεν θα υπήρχε καλή έκβαση. Κάποια μέρα τέλος πάντων τσακωθήκαμε πιο έντονα και τότε δεν άντεξα και του μίλησα πολύ άσχημα, του είπα τα παράπονα που είχα από αυτόν ως γονιό, του είπα διαφορά τέλος πάντων που αν και ήταν αληθινά και ίσχυαν αλλά ήταν και άσχημα  και για κάποιον να τα ακούει. Μόλις έγινε αυτό εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα ανακουφισμένη γιατί είχα βγάλει όσα ήθελα από μέσα  μου αλλά πρέπει να σου εξομολογηθώ πως τις επόμενες ημέρες και μέχρι να συμφιλιωθούμε υπέφερα. Και δεν είναι βαριά η λέξη που χρησιμοποιώ ούτε υπερβολική. Υπέφερα μέσα μου, το είχα μετανιώσει 1000 φορές γιατί παρόλο που όσα ειπώθηκαν ήταν αληθινά το κίνητρο μου ήταν λάθος. Ήθελα να τον πληγώσω με έναν εκδικητικό θα έλεγα τρόπο και να ξέρεις πως η εκδίκηση ποτέ δεν είναι καλή. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ναι στις ανθρώπινες σχέσεις η σιωπή μερικές φορές είναι σωτηρία αν δεν θες  να χάσεις κάποιον από κοντά σου. Αυτή η επίγνωση στην σημερινή κοινωνία εκλείπει. Νομίζουν όλοι ότι αν μιλήσεις και πεις αυτά που σε ενοχλούν, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα μα  δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν  ξέρουμε πως και σε τι τόνο να μιλήσουμε ώστε να υπάρχει ένα γόνιμο αποτέλεσμα με συνέπεια να τσακίζουμε τον άλλον. Η φράση :η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα   τσακίζει σύμφωνα με τον Νικόλαο Λουδοβίκο  εκεί αποσκοπεί. Η βαναυσότητα του λόγου σου που εσύ θεωρείς  πως δεν είναι τόσο ικανή να πλήξει τον άλλον  μπορεί να τον τσακίσει χωρίς να το καταλάβεις καν. Γιατί τα ελαττώματα του κάπως τα υπομένει αλλά την απουσία του την αντέχεις? Εγώ εκείνες τις μέρες που υπέφερα πιο πολύ, υπέφερα για το ενδεχόμενο να μη μιλήσω ξανά με τον πατέρα μου (έχει και  η νιότη την υπερβολή και να το παραδεχτούμε και αυτό). Και ας είμαστε και ειλικρινείς :δεν μας ενδιαφέρει τόσο αν θα πληγώσουμε τον άλλον, αλλά κυρίως το πλήγμα αυτό τι αντίκτυπο θα έχει στην μεταξύ μας σχέση. Με λίγα λόγια, η  σιωπή είναι μια κάποια λύσις ίσως και η εσχάτη. Σίγουρα δεν γίνεται να υφίσταται εφ όρου ζωής και αυτό το βλέπουμε με περιστατικά βιασμών που από καλύπτονται μετά από πολλά χρόνια. Φυσικά δεν λέω ότι η σιωπή είναι πάντα σωτηρία και νομίζω ότι έγινα ξεκάθαρη μιλώντας για την προσωπική μου εμπειρία παραπάνω απλώς κάποιες φορές θέλει το σωστό ύφος και τον σωστό χρόνο να για να μην αποτελέσει θάνατο. Η Σοφία Μπεκατώρου έλεγε ότι τότε σιώπησε γιατί αν το φανέρωνε οι γονείς της θα την σταματούσαν από το άθλημα που ήταν όλη της η ζωή. Εμείς που είμαστε απέξω λέμε σε όλες τις γυναίκες και δίκαια το λέμε : μιλήστε, σπάστε την Σιωπή αλλά το αντίβαρο κάποιου που σπάει την Σιωπή μόνο ο ίδιος το ξέρει και κανένας άλλος. Καταλαβαίνεις νομίζω σε τι λεπτή γραμμή ισορροπούμε θέτοντας ένα τέτοιο ερώτημα και τι πραγματευόμαστε αμφοτερόπλευρα .

5. Καταλαβαίνω και σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας μια προσωπική σου εμπειρία.
Θα ήθελες να μας μιλήσεις για το βιβλίο σου και γιατί διάλεξες μια τέτοια εποχή όπως ο Β παγκόσμιος πόλεμος και πώς προέκυψε η ιδέα?

Το να γράψω μια ιστορία που διαδραματίζεται τον Β παγκόσμιο πόλεμο το σκέφτηκα τον περασμένο Δεκέμβρη τότε που είχα δει την ταινία του Σπίλμπεργκ ««Η Λίστα του Σίντλερ», μία ταινία συγκλονιστική! Ένα από τα πολλά που με προβλημάτισαν σε αυτή την ταινία ήταν το ανεκπλήρωτο ειδύλλιο του αξιωματικού των SS Αμον Γκετ με την υπηρέτρια του, Χέλεν Χιρς. Ο Αμόν Γκεθ (που στην πραγματική ζωή ήταν ένα κάθαρμα) τον υποδύθηκε ο Ραλφ Φέινς με μεγάλη επιτυχία. Στο παίξιμο του διέκρινα μια εσωτερική πάλη η οποία υπήρχε σε πολλούς κατά τον φασισμό και τον κομμουνισμό καθώς ο Στάλιν δεν ήταν καλύτερος από τον Χίτλερ αλλά τέλος πάντων στον φασισμό ήταν πιο έντονη αυτή η εσωτερική πάλη του ανθρώπου το ότι δηλαδή ήξερε πως οι πεποιθήσεις περί Εβραίων ήταν λανθασμένες ωστόσο δεν μπορούσε να αποδεχθεί κάτι τέτοιο καθώς ο φασισμός είχε εμποτίσει την ιδέα ότι κινδυνεύουν από την Εβραϊκή φυλή, κινδυνεύει η ταυτότητα, το έθνος τους, η ζωή τους όλη. Στο βιβλίο μου λοιπόν θέλω να αποτυπώσω αυτήν την πάλη μέσα από τον Έρνεστ όπου η οικογένεια και το περιβάλλον του τον έχουν μυήσει σε αυτή την ιδεολογία όμως τα συναισθήματα για την Άννα  θα είναι ικανή να τον κάνουν να απαρνηθεί τον  ναζισμό? Είναι ικανός ο έρωτας να σε κάνει να απαρνηθείς ό, τι σε αποξενώνει από τον άλλον ακόμη και αν αυτό είναι μέρος της εθνικής και πολιτικής σου ταυτότητας? Ο Β παγκόσμιος πόλεμος όπως καταλαβαίνεις είναι το ιδανικό πλαίσιο για να αναδειχθούν τόσο μπερδεμένες σκέψεις και περίπλοκα συναισθήματα που αιχμαλώτιζαν τους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει επίσης και ο ψυχισμός της Άννας δηλαδή πώς μπορεί να έλκεται από κάποιον που στην ουσία είναι εχθρός της, απειλεί την ζωή της. Είναι πράγματι ενδιαφέρον για εμένα να τα σκαλισω όλα αυτά και να τα περιγράψω.

6. Έχω δει και εγώ αυτή την ταινία και εντύπωση μου έκανε ο πρωταγωνιστής ο οποίος φαινόταν να παλεύει με τον εαυτό του με αποτελέσματα να ξεσπάσει επάνω στην υπηρέτρια χτυπώντας την άσχημα. Συμφωνώ ότι είναι το κατάλληλο ιστορικό υπόβαθρο και ανυπομονώ για την στιγμή που θα γίνουν ζευγάρι αυτοί οι δύο! Κλείνοντας την συνέντευξη, θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες μας?

Ναι όντως ήταν πολύ συγκλονιστική η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του Γκετ μέσα από την βία. Ειδικά ο διάλογος τους στο κελάρι, ο μονόλογος βασικά καθώς η σιωπή της Χέλεν ήταν η πιο αποστομωτική απάντηση.
Χαχαχα και εγώ ανυπομονώ να έρθουν οι πιο αποκαλυπτικές στιγμές στο βιβλίο σαν αυτή με την Άννα και τον Έρνεστ ζευγάρι. Και εσύ που γράφεις σίγουρα γνωρίζεις το συναίσθημα του να γράφεις τέτοιες σκηνές.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω δυο πράγματα. Πρώτον να σχολιάζουν ότι και να διαβάζουν γιατί έτσι ενθαρρύνουν το έργο των συγγραφέων. Ακόμη και αν πιστεύουν πως ένα σχόλιο δεν είναι σημαντικό πιστέψτε με είναι. Δεύτερον, να είναι πιο απαιτητικοί στο ψάξιμο των βιβλίων, να μην διαβάζουν κάτι μόνο και μόνο για τις υψηλές  προβολές ή επειδή τα βρίσκουν εύκολα (η εφαρμογή πλασάρει τα πιο γνωστά αναγνώσματα εν γένει) γιατί εγώ προσωπικά τα πιο αγαπημένα μου βιβλία παραδόξως έχουν ελάχιστες προβολές. Τα διαμάντια θέλουν ψάξιμο αλλά παραμένουν διαμάντια και θεωρώ ότι αξίζει την αναζήτηση.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο και την συμμετοχή σου κορίτσι μου σου εύχομαι ό, τι καλύτερο!
Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ για όλο αυτό! Απόλαυσα και την κουβέντα και τις ερωτήσεις που ήταν πραγματικά ένα και ένα!