Bloody knives

2 : Thuiskomst

De hele rit naar huis was muisstil, niemand durfde iets te zeggen. Mamawist niet wat ze moesten zeggen, hoe zou jij zijn als je dochter uit de jeugdinstelling komt voor zo gezegd poging tot moord. Niemand geloofde me, zelfs mijn ouders niet... maar dat kan ik hun ook niet kwalijk nemen. Door alle bewijzen van de advocaat van Stien en de politie leek het echt alsof ik het had gedaan. Ik heb 2 jaar gezeten door de verzachtende omstandigheden dat ik nog een tiener was van 15 jaar en ondertussen 17. Stien is nu al lang hersteld. En ze bazuint heel het school door hoe "ik" haar als een gek aanviel. Hoe kan zij dat nu weten ?! In het rapport staat dat ze de dader helemaal niet heeft gezien. Ze hadden beter wat dieper gestoken... Maar dat mag ik niet zeggen, ookal was het een ongelofelijke bitch.
Eindelijk zijn we thuis. Weg van de instelling. Mama opent de deur en helpt met mijn koffers. Nog steeds zonder een woord te zeggen.
Mijn vader is 1,5 jaar geleden gestorven. Hij heeft zelfmoord gepleegd. Hij kon niet leven met de gedachte van zijn O zo lieve dochter die haar klasgenootje een mes in de rug stak en dan de pers die het hem constant liet herinneren. Mama hielp ook niet echt, hun huwelijk stond op springen, toen ik er nog was hadden ze elke dag ruzie. Het kwam zelfs soms zo ver dat m'n vader m'n moeder sloeg. Om al deze redenen heeft hij zichzelf opgehangen in de kelder. Ik mis hem nog steeds, hij was diegene waar ik naartoe kon als er iets was, hij wist precies wat te zeggen of doen en alles wat hij deed deed hij met een pot ijs van ben & jerry, perfect. <3 Mijn moeder, daar kwam ik nooit goed met overeen.
Ik ga naar boven en kom terecht in mijn kamer. Mijn eigen persoonlijke kamer die ik zo heb gemist. ik zet m'n koffers neer en plof in bed. Stilletjes laat ik m'n ogen toe vallen en ik slaap.