Gescheiden vriendinnen

Hoofdstuk 5

Ilvy

'Lieve Ilvy, ga je wakker worden?,' hoor ik een stem in de verte vragen. Ik wil ontwaken, maar ik ben nog te moe en val weer dieper in slaap. 'Ilvy, wakker worden lieverd,' hoor ik de stem zeggen, die steeds verder weg gaat. Dan val ik in een diepe droom, die ik niet verwacht.

Ik zit beneden op de bank en kijk naar de televisie. Mijn ouders zijn nog niet thuis, maar kunnen elk moment wel thuis komen. Vanaf de televisiebediening zap ik naar Ketnet en zie dat mijn lievelings programma: Nachtwacht net begint. Ik ga er goed voor zitten en focus me op het programma. Meteen zit ik volop in het programma en halverwege het programma hoor ik plots mijn ouders tegelijkertijd binnen komen. Ik zit er zo erg in, dat ik opschrik als de televisie ineens uit gaat. Hiervan schrik ik en staar naar het zwarte televisie scherm. Dan pak ik vlug mijn telefoon uit mijn broekzak en zet hem aan, waarna ik het programma wil opzoeken. Plots word mijn telefoon uit mijn handen gerukt en ik draai me om. Mijn moeder staat achter me, achter de bank. 'Wat denk je nou? Dat je zomaar televisie kan kijken of op je telefoon kan zitten?' Ik schrik en ik zie hoe ze mijn telefoon tegen de vlakte gooit. Meteen spring ik op, maar ik ben al te laat. Ik zie hoe mijn telefoon aan gruzelementen gaat, die met een harde klap tegen de vlakte gaat. Er springen tranen in mijn ogen en ik zak verslagen ineen. 'Naar je kamer jij! Lelijk kind, opdonderen. Uit de woonkamer, voorlopig krijg je geen eten en drinken meer!' Ik schrik van wat mijn moeder schreeuwt. Zo heeft mijn moeder nog nooit tegen me gedaan, maar waarom doet ineens zo gemeen tegen me? 'Wat heb ik tegen je gezegd? Naar je kamer, opdonderen irritant kind!' Dan maak ik me snel vlug uit de voeten en ik verdwijn in mijn kamer. Ik duw de deur dicht en laat me op mijn bed vallen, waarna ik begin te wenen.

Wenend schiet ik overeind en stoot keihard mijn hoofd. 'Au!,' hoor ik meteen de stem van Michael zeggen. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van Michael. 'S- sor- sorry,' snik ik en sla de deken van mij af, waarna ik mijn benen over het bedrand heen zwaai. 'Je bibbert, wat is er liefje? Je kan het me vertellen hé.' Ik zucht, maar wil er niet over praten. 'Laat me maar eventjes,' zeg ik tegen hem en stap met bibberende benen uit mijn bed. Bevend sta ik op mijn benen, maar ik negeer het bevend gevoel. 'Ja maar je bibbert. Wil je echt niet dat ik je help?' 'Nee, ga weg!,' barst ik tegen hem uit. Hij schrikt ervan en loopt dan snel de kamer uit. Bevend loop ik naar mijn inloop kast, maar halverwege begin ik sterretjes te zien. 'Iemand help!,' roep ik nog uit, voordat ik ineen zak. Ik hoor nog hoe twee mensen de kamer binnen stormen, maar dan val ik weg...

Brianna

Ik loop al zo'n 10 uur en zie nog geen dorpje of stad. Mijn lichaam heeft geen rust gehad, deze nacht. De hele nacht heb ik stevig door gelopen, maar mijn lichaam is uitgeput. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar dat boeit me nu geen ene flikker. Met een paar flinke stappen kom ik maar twee meter verder, maar zak dan ineen. Ik probeer me nog verder vooruit te trekken, maar ook mijn armen zijn zwak. Wanhopig probeer ik me nog zeker 4 meter vooruit te trekken, maar al na 1 meter geef ik het op. Mijn ogen sluiten zich en ik val in een diepe slaap.

Ilvy

Langzaam kom ik bij mijn positieve en kijk verwildert om me heen, om te kijken waar ik ben. Ik zie dat de jongens om me heen staan en nu pas realiseer ik dat ik me gewoon op mijn eigen kamer bevind. 'Zie je nou wel lieverd, je hebt wel hulp nodig. Wat voor kleding stukken moet ik voor je pakken?,' zegt Michael en ik zucht. Ik merk op dat ik niet meer bibber en ga recht op zitten. 'Dankje, maar ik bibber niet meer jongens.' 'Blijf maar voor de zekerheid maar even liggen, voordat het straks weer mis gaat,' zegt Luke en duwt me terug. 'Kies zelf maar,' zeg ik dan tegen Michael. Ik zie hoe hij de inloop kast opent en naar binnen loopt. Wat zou hij eigenlijk kiezen? Ik heb immers niet zo veel kleren.

Brianna

Ik open mijn ogen en zie dat ik nog steeds op de weg lig. Heel even denk ik iets vaags in de verte een dorpje te zien liggen, maar als ik knipper zie ik niks meer. Was het wel slim van me om weg te lopen? Dan hoor ik geluid achter me. Het klinkt als een auto en ik strompel overeind. Ik draai mijn hoofd en zie dan een auto op me afkomen. Geschrokken spring ik van de weg af en beland in het hoge gras. De auto stopt met gierende banden en ik gluur tussen het hoge gras vandaan naar de auto. Mijn ogen vergroten zich, bij het zien wie het is. Bruno Baakman. De baas van het weeshuis! Ik laat me vallen op mijn buik en het hoge gras buigt zich over mij heen. Nu maar hopen dat hij me niet kan vinden!

Ilvy

Michael stapt de inloop kast uit en laat mijn favoriete jurkje zien. Wow, ik had niet verwacht dat hij deze zou kiezen! 'Vangen!' Hij gooit mijn jurk door de lucht, maar belandt nog geen eens 1 meter voor zijn voeten op de grond. 'Whaha, Michael dat kan toch niet? Een jurk is veel te licht om door de lucht te gooien,' lach ik en Michael grinnikt. 'Dat is waar ook!' Ik rol grinnikend mijn ogen en stap dan uit mijn bed, voordat de andere jongens mij kunnen tegen houden.

'Ilvy, rustig aan!'

Ik negeer de jongens en pak mijn jurk van de grond, waarna ik de inloopkast inloop en me omkleed. Het gaat nu al beter dan, hoe ik me net voelde. Dan stap ik de inloopkast weer uit en zie dat de jongens nog steeds in mijn kamer staan. 'Yes, we gaan nu direct naar de dichts bij zijnde stad om een telefoon voor jou te kopen en ook kleding!,' gilt Michael. We lopen met zijn allen mijn kamer uit. Ashton komt naast me lopen en ik hoor hem grinniken. 'Ilvy, om nog terug te komen op gisteravond hier op de gang. Ik ga echt wel mee shoppen, alleen is het niet iets wat ik graag dagelijks doe,' zegt Ashton tegen me en ik grinnik in mezelf. Gekke Ashton!

'Met wiens auto gaan we?,' vraagt Luke en Ashton begint te grijnzen. 'We gaan met mijn auto,' zegt Ashton. We lopen de trap af, naar de gang en we trekken onze schoenen aan. Dan lopen we naar buiten, zo naar Ashtons auto toe. 'Mag ik voorin zitten?,' vraag ik aan Ashton. 'Nee, ik ga nu voorin zitten. Als we terug gaan, mag je voorin zitten.' Ik kijk naar Michael, maar ga dan maar achterin zitten. Tussen Luke en Calum in. Ashton gaat achter het stuur zitten en start de auto, waarna hij wegrijdt. De poort gaat automatisch open, zonder dat Ashton het wachtwoord hoeft te zeggen. Vast en zeker moet dat alleen, als ze naar binnen willen. Mijn hoofd valt om en komt op Lukes zijn schouder, dan sluiten mijn ogen zich en ik val in een dromenloze slaap.