the only one /mitsuboru

10|Benim

Mitsuki irkilerek uyandı. Evde, her zamanki muayene masasında yanında duran ebeveyni ile endişeli görünüyordu. İlk başta kafası karıştı. Sonra her şey ani bir koşuşturma içinde geri geldi.

"Boruto!" Neredeyse ebeveynini keserek dimdik otururken ağladı.

"Sorun değil Mitsuki." Ebeveyni sakince yatıştırdı ama hayır, sorun değildi. Boruto yaralandı, neredeyse ölüyordu. Mitsuki, yardım için onu buraya getirmek için bıraktığı tüm çakrayı kullanmıştı. Boruto'ya gitmesi gerekiyordu. Ailesi, Mitsuki'nin bulup vücutlarına kavradığı şefkatli bir el ile onu sabitledi.

"Boruto, o nerede?!" Mitsuki talep etti. Orochimaru onun hareketiyle gerildi ama neredeyse anında rahatladı.

"Sorun değil Mitsuki. Onu zamanında getirdin." Mitsuki o kadar rahatlamıştı ki, ebeveynine karşı ağır bir şekilde çöktü, neredeyse tekrar bayılacaktı, "Boruto iyileşecek. Benim için endişeleniyorsun." Ebeveyni uzun parmaklarını saçlarının arasından geçirerek devam etti. Şimdi bahsettiklerine göre, kendini pek iyi hissetmiyordu.

"Fazla zamanın yok. Boruto'nun seni kabul etmesine yakın mısın?" Boruto'nun bayılmadan önce ona söylediği son sözleri hatırlayınca Mitsuki'nin kalbi sızladı. Anne babasından uzaklaşıp başını salladı.

"Bu kötü." Anne babası ciddi bir sesle, "Onu şimdi seni kabul etmeye ikna etmelisin, yoksa anılarını silmekten başka çarem kalmayacak. Seni kaybetmeyeceğim." dedi. Mitsuki ebeveyninin yüzüne baktı ve kararlılığının sertleştiğini hissetti. Bir şekilde Boruto'nun gerçeği görmesini sağlayacaktı.

"O nerede?" Ayağa kalkarken titreyen vücudunu ve kafasındaki çarpmayı görmezden gelerek sordu.

"Onu ana laboratuvarda tedavi ettim." Mitsuki başka bir şey söylemeden aceleyle o yöne gitti. Güneşine gitmesi gerekiyordu, Boruto'nun iyiliği için her şeyi açıklamak zorundaydı. O yaşıyordu ve Güneş'inin artık acı çekmesine gerek yoktu. Laboratuvara giden yol alışılmadık derecede uzundu. Bunun endişesinden mi yoksa kafatasındaki darbeden mi kaynaklandığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Sonunda hedefine ulaştığında yatağı boş buldu. Hayal kırıklığı, Boruto'nun bir an için hareket etmeye hazır olduğunu hissetmesinden rahatlamasıyla savaştı, her ikisi de soğuk korkuya yol açtı. Boruto onu bulamazsa kendine daha çok zarar verecekti. Mitsuki nereye gitmiş olabileceğini düşünmeye çalışarak adımlarını iki katına çıkardı. Yumuşak bir hıçkırık sesi duyduğunda yaklaşık beş dakikadır çılgınca arıyordu. Yeni kaygı, elektrik gibi yayıldı içine. Boruto'nun nerede olduğunu biliyordu ve Mitsuki'nin davasını savunması için en kötü yer orasıydı.

Onu orada, tam olarak olacağını düşündüğü yerde gördü. Şimdi yaklaşık yirmi metre uzaktaydı, dizlerinin üzerinde ve vücudundan geriye kalanları içeren tüpe dönüktü. Boruto elleri ve alnı cama bastırılmış halde hüngür hüngür ağlıyordu. Bunu görmek Mitsuki'nin kalbini bir kez daha kırdı. Boruto onu çok seviyordu, neredeyse Mitsuki'nin onu sevdiği kadar. Sahne ne kadar yürek parçalayıcı olsa da Mitsuki, Güneşinin gücüne hayran olmaktan kendini alamadı. Neredeyse on gündür bu yolda gidiyordu. Roller tersine çevrilirse, Mitsuki tek bir gün hayatta kalabileceğinden şüpheliydi.

Boruto'yu şaşırtmaktan ve onu tekrar koşmaya göndermekten korkarak yavaşça ona yaklaştı. Aniden, Boruto'nun çığlıkları kesildi ve sırtı kaskatı kesildi, bilinçsizce vücudunu destek ya da koruma istermiş gibi tüpe yaklaştırdı.

"Ne istiyorsun?" Boruto arkasını dönmeden sordu. Sesi yorgun olduğu kadar sert değildi. Mitsuki, teselli için umutsuzca Güneş'ine ulaşan mesafeyi kapattı.

"Boruto..."

"Bana dokunma!" Boruto ayağa fırlayarak elini uzattığı elinden uzaklaştı. Mitsuki durdu ve parmaklarını kıvırarak elinin yanına düşmesine izin verdi. Uzun bir süre Boruto'nun arkasında durup onunla birlikte eski vücuduna baktı. Eğer ona dokunamıyorsa, en azından burada yanında olup, sessiz destek sunabilirdi. Başka bir şey değilse de bir şeydi. En azından Boruto henüz gitmesini talep etmemişti.