Toen ze gedaan hadden met eten trok Lotte haar kleren aan en ging ze naar het bos dat een straat verder op lag.
Een maal aangekomen ging Lotte naar ons plekje,
Een omgevallen boom op een kleine gras plek.
Het was omringt door doornstruiken, alleen ik en Lotte kenden het geheime padje.
Terwijl Lotte treurig op de boom zat liep ik rond.
Ik weet niet wat het is maar deze plek geeft me zoveel energie!
Plots hoorde ik een gilletje!
Ik draaide me snel om naar Lotte.
Onze ogen ontmoeten elkaar en mijn "hart" stond stil.
T-tina ben jij dat? Vroeg ze met ogen zo groot als schooteltjes.
Je kan me zien!? Zei ik totaal van mijn melk.
We bleven elkaar nog even aan staren.
Dan steld ze zich recht en loopt ze langzaam naar me toe.
Nog steeds haar ogen op mij gevestigd probeerd ze me aan te raken,
Maar telkens grijpt ze in het niets.
Ik pakte iets dat rond mij nek hing.
Een hangertje met een foto er in van Lotte en mij.
Snel pakte ze ook haar hangertje en keek ze me enthousiast aan.
In eens kreeg ze tranen maar niet van verdriet maar van vreugde
Ik begon te praten tegen haar,
En voor het eerst in een heel jaar krijg ik antwoord!
We praten over het afgelopen jaar.
Toen kreeg Lotte weer tranen in haar ogen.
Waarom huil je? vroeg ik.
Omdat na vandaag je weer weg bent en ik weer een jaar zal moeten wachten om je terug te zien
Snikte ze
Ik probeerde haar een knuffel te geven en ik trooste haar.
Ik ben er altijd voor jou, het is vandaag alleen een speciale dag en daarom zie jij me!
Dus jij bent er altijd al geweest?! Vroeg ze met grote ogen
Ja antwoorde ik met een BIG SMILE
