Terug thuis vertelde Lotte enthousiast haar hele verhaal aan mama en papa.
Mama en papa keken bang naar Lotte.
Liefy voel je je wel goed? Vroeg papa,
Hij keek heel bezorgd.
Heb je koorts? Vroeg Mama even bezorgd.
Boos liep Lotte naar boven.
Ik ben niet ziek of zo!!! Riep Ze vanuit haar kamer.
Snikkend ging ze op haar bed zitten.
Stil liep ik naar haar toe, ik ging naast haar zitten.
Je bent toch echt? Vroeg Lotte twijfel achtig.
Maar natuurlijk! Zei ik verzekerd
Dus... I-ik verzin jou niet? Vroeg ze en ze staarde emotieloos in de verte.
Die avond lag ik bij Lotte in bed.
Beneden hoorde we Mama huilen.
Waarom... Waarom gebeurd ons dit toch? Snikte mama.
Ik weet het niet zei papa droevig.
We zijn al een dochter kwijt en nu moet de andere ook nog eens gek worden! Riep Mama nu al wat bozer.
Papa probeerde jaar te sussen.
Rustig ze ligt te slapen, direct maak je haar nog wakker.
Ik zag dat Lotte zachtjes begon te huilen.
Wat is er? vroeg ik
Ik word denk ik gek zei ze met grote ogen
Nee dat wordt je niet! geloof me nu toch gewoon!! Zei ik smekent
Weet je wat ik zal het bewijzen! Riep ik
Ik zal iedere dag naar ons plekje in het bos komen en vanaf de dag dat ik niet meer kom dan ben jij me aan het verzinnen!!
Riep ik vastberaden!
Ze keek me twijfelend maar toch blij aan.
En ze viel in slaap.
En niet veel later sterft het gehuil en geroep van beneden ook weg.
