Autumn Leaves | Jungkook Centric | Completed

Chapter 7

සන්හී විශේෂ අවසරයක් මත ගෙදර ගිහින්..දවස් දෙකක්ම එයා නැතුවයි මම ගෙව්වෙ..එයා නැති වුණත් මම හැමදාම හවසට බෙන්ච් එක ගාවට ගියා..ගෙදර යන්න කලින් ෆෝන් නම්බර්ස් හුවමාරු කරගත්ත නිසා මැසේජ් කරත් කෝල් කරත් ළඟ නැති පාළුව මැකුණෙ නෑ..ආහ්..මට මොනා වෙලාද මන්දා..දවස් දෙකක් මෙහෙම නම් එයා නැතුව මාස දෙකක් ඉන්නෙ කො⁣හොමද..හිතාගන්නත් බෑ..හැමදාම ළඟින් ඉන්න බෑ..මම ඒක දන්නවා..ආර්මිලා වෙනුවෙන් හොඳම දේ කරන්න ඕනෙ කියන සිතුවිල්ල..අපේ ජීවිතේට ගේන්නෙ අධික කාර්යබහුලත්වයක්..අපිට වෙහෙසයි..ඒත් අපිට හුඟක් සතුටුයි..අපි නිසා කී දෙනෙක්ගෙ මුවග හිනාවක් රැඳෙනවද..ඒ සතුට ඇති හැමදාම සැනසෙන්න..

තව දවස් දෙකයි..ඊට පස්සෙ නොඑනවනම් හොඳයි කියලා හිතන දවසක් එන්නෙ..ඔව්..තව දවස් දෙකකින් මම ගෙදර යනවා..සන්හී ව දාලා..wheel chair එකවත් crutches වත් නැතුව ඇවිදින එක ලොකු සතුටක්..දැන් මං ඇවිදින්නෙ එහෙම..මුලදි කකුල බිමට තියද්දි හිරිවැටීමක් දැනුනත් දැන් හොඳටම හොඳයි..පොඩි නුහුරු ගතියක් එක්ක අඩිය තියාගන්න පුළුවන්..

ගිහින් ආයෙත් ටික ටික හැමදේම පටන් ගන්න ඕනෙ..ඩාන්ස් කරන්න..සින්ග් කරන්න..

මේ ගෙවුණ මාසය ඇතුළත මගේ සින්දු පොතේ ලොකු වෙනසක් සිද්ධ වුණා..ආදරය ගැන..කවි සින්දු වලින් මගෙ පොත පිරුණා..මෙච්චර කල් මගෙ සින්දු පොතේ ඒවට ඉඩක් වෙන් වෙලා තිබ්බෙ නෑ..ඒත් දැන් ඒකට ඉඩක් හැදිලා..

ආදරය හිත් ඇතුළට රිංගන්නෙ හරි පුදුම විදිහට නේද?ඒක හරි පුදුමයක්..කවදා ඒ හැඟීම ඇති වුණාද කියලා කියන්න අපිට තේරෙන්නෙ නෑ..කවදා පටන් ගත්තද කියලා කියන්න දන්නෙ නෑ..ඒත් ආදරය..ඒක හිතේ තියෙනවා කියලා තේරෙනවා..දෙවියන්ගෙ මැවීම මේකද?මෙහෙමද ‌මේ ලෝකෙ මැවුම්කරු ආදරය කියන හැඟීමට මේ ලෝකෙ ඉඩක් වෙන් කරලා ඇත්තෙ?ටික කාලෙකට වුණත් ලඟ නැති වුණාම මේ තරමටම පාළුවක් දැනෙන්න...

බංකුවෙ වාඩි වෙලා හිටිය මට දැනුන‌ෙ පිටිපස්සෙන් මගෙ උරහිස වටේට අත් දෙකක් එතෙනවා..ඒ ස්පර්ශය..ඒ සුවඳ..වෙන කාගෙවත් නෙමෙයි..

කිම් සන්හී..

"යා..ජන්ග්කුක්..ඔයා මෙතන මොකද කරන්නෙ?"සන්හී මං ගාවින් වාඩි වුණේ එහෙම කියාගෙන..එතකොටයි මම එයාගෙ මූණ දැක්කෙ..මට දැනුනෙ හුස්ම පහත හෙලන්න බෑ වගේ..සන්හී..මේ එයා නෙමෙයි...කොහොමද සන්හී මෙහෙම වෙනස් වුණේ???