Anesthesia

CHAPTER THREE

CHAPTER THREE

Anesthesia's POV

I always take a day off every saturday. And it's been two weeks and i'm still regretting that i wasn't able give Nicolas my number.

Kung hindi lang isa't kalahating tanga ako, naibigay ko sana ang number ko sa kan'ya bago pa may tumawag sa phone n'ya at umalis. May kalandian na sana ako. Nakakabwesit.

"T-tita..." Mahina at basag ang boses na tawag sakin...

It's been a week since the last i've heard her voice.

"Allana..." mahinang tawag ko dito na s'yang naging signal para yakapin ako.

She hugged me tightly, na para bang humahanap ng lakas ng loob. Naririnig ko ang mahinang pag iyak niya. Kahit hindi ako mag tanong alam kong may mali, may problema.

I let her cry and cry, hinayaan kong ilabas n'ya ang sakit na nararamdaman n'ya. She's always cheerful kaya bihira ko itong makitang umiiyak. Umiiyak lang s'ya pag hindi na n'ya kayang kimkimin ang nasa loob ng isip n'ya, pag alam n'yang pasuko na s'ya. She'll ran to me to cry.

I was her crying shoulder since the day my family showed up years ago after leaving and beating me. I was twenty that time while Allana was thirteen turning fourteen. When she first saw me she immediately hug me.

Kumalas ako sa pag yakap niya at tinignan ang kabuuan niya. She was covered by bruises all over the body.

"Where did you get this bruises?!" Galit na tanong ko ng makita ko ang mga sugat at pasa sa mga braso n'ya.

Nag iwas lang ito ng tingin at saka napayuko. She can't tell it. Hindi pa rin sila nagbabago, nanakit pa rin sila. At ngayon naman ay si Allana ang pinagbubuhatan nila ng kamay.

"Makikinig ako Allana, Where did you get this bruises? Sinong may gawa nito sayo? Hmm?" Sunod sunod na tanong ko dito nang malunay.

Nag angat na ito ng tingin sakin at tinitigan ako sa mata. Then she smiles.

"Wala 'to tita. Wala lang 'to. Wag ka na mag- alala." She says while wearing her beautiful smile.

Ayaw n'yang pag-usapan.

"Alam mong lagi akong nandito para sayo, 'diba?" I assured her.

"Alam ko 'yon tita, kaya nga favorite kita eh."

She always smile... Lagi s'yang ngumingiti kahit na nahihirapan at nasasaktan. She always choose to smile. I hate that side of her. She's close to me yet she's still hiding something.

"Kumain ka na ba?" Pag iiba ko ng topic dahil alam kong ayaw na n'yang pag usapan ang tungkol sa mga pasa at sugat n'ya sa katawan.

"Ipagluluto mo ba ako, tita?" Nangungusap ang mga mata nito sa saya pero para sakin ay isang insulto ang tinanong n'ya.

"You and Nathan really know a way to ruin my mood." I groaned after saying that, kaya natawa ang dalaga.

"Malay ko ba? Baka magaling ka na mag luto eh." Dagdag pa nito.

"I bake chocolate cake last night. Your favorite, kaso ayoko nang ipakain sayo." Anas ko dito habang tuloy tuloy akong naglakad papuntang kusina.

"Tita namann!!" May bahid ng pagtatampo sa boses n'ya.

She loves chocolate that's why i like to bake chocolate sweets and cake. Magana rin itong kumain kaya, i love baking for her. She was like a sister to me.

"I'm going home tomorrow." Saad ko dito na s'yang kinatigil n'ya ng pagkain.

"T-tita..."

"Alam ko kung sino ang may gawa n'yan, Allana. Hindi ako tanga para hindi maisip na sila ang gumawa nan." May galit ang tonong ginamit ko ng sabihin ko ang mga katagang 'yan.