IAH2: Remembering The First Beat

Chapter 16: Call

"Destiny Amari!"

"We we're destined to meet again!"

"We will meet again! That's for sure!"

Dahan-dahan kong imulat ang mga mata ako noong makarinig ako ng mahinang ingay sa paligid. Bahagya pa akong nasilaw kaya naman ay muli kong ipinikit ang mga mata ko. Ilang segundo pa akong nanatiling nakapikit hanggang sa marinig ko ang boses ni Ayah sa tabi ko.

"Mommy? Are you awake?" Rinig ko ang nag-aalala sa boses ng anak. Marahan akong tumango dito at muling iminulat ang mga mata.

"Hi, baby," bati ko dito at hinaplos ang mukha nito. "Mommy's fine. Don't worry about me, okay?"

Tumango naman si Ayah sa akin at pareho kaming natigilan noong marinig ang boses ni Doc Kristal.

"Nawalan ka nang malay kagabi, Destiny. Mabuti na lamang ay pumunta dito si Ayah sa kuwarto mo kaya naman ay sinabi nito sa akin ang kondisyon mo." Natigilan ako sa narinig mula sa doktor ko. "She's really a brave child. She was calm until I've reached here."

Muli akong napatingin kay Ayah at marahang hinaplos muli ang mukha nito. Nagpasalamat ako sa anak at sinubukang maupo mula sa pagkakahiga. Wala na akong maramdaman na kahit anong sakit sa ulo ko. Kalmado na rin ang tibok ng puso ko kaya naman ay alam kong ayos na ako ngayon.

"Hindi na kita dinala pa sa ospital kagabi. Your vitals were good kaya naman ay pinagpahinga na lamang kita. And Ayah took care of you, too." Muling sambit ni Doc Kristal at nilapitan na kami. "Your body is tired, Destiny. Kailangan mong magpahinga para hindi na maulit iyong nangyari sa'yo kagabi."

"Yes, Doc Kristal. Magpapahinga na lang muna po ako. Napagod lang siguro ako dahi nanggaling pa kami kahapon sa fieldtrip ni Ayah."

"So, it was because of our school trip, mom?" nag-aalalang tanong ni Ayah na siyang ikinagulat. Dalawang taon na rin ang nakalilipas simula noong turaan ko si Ayah ng ilang Tagalog words. Hindi man ito makapagsalita ng deretso, nakakaintindi na ito ngayon. And just like now, mukhang naiintindihan nito ang pinag-uusapan namin ni Doc Kristal.

"No, baby," sambit ko sa anak at hinaplos ang buhok nito. "It's not like that."

"But-"

"Mommy's fine now, Ayah," ulit ko dito at hinalikan ito sa noo. "Now, can you leave us for a minute, baby? Doc Kristal and I will talk something about our work," pagsisinungaling ko sa anak. "After this, we'll have our breakfast." dagdag ko pa na siyang ikinatango na lamang ni Ayah.

Noong tuluyang makalabas na sa kuwarto ko si Ayah, binalingan kong muli si Doc Kristal. Namataan kong tahimik lang ito sa kinatatayuan niya at hinihintay lamang ang mga sasabihin ko sa kanya.

Humugot muna ako ng isang malalim na hininga at nagsimula nang magsalita.

"Bago ako mawalan ng malay kagabi, may narinig akong boses na siyang lalong nagpalala sa sakit ng ulo ko. I don't know if I was just imagining or that voice I heard was... was a part of my past."

"Did you push yourself again, Destiny?" tanong nito na siyang ikinailing ko naman.

"No," mabilis na sagot ko dito. "Masyado akong abala kahapon kaya naman ay wala na akong panahon pa para pigain ang utak ko tungkol sa nakaraan ko. I was about to sleep last night when I suddenly felt that pain."

"Now, you're unconsciously remembering about your forgotten past, Destiny. Sooner or later, kahit na ayaw mong bumalik ito sa'yo, ang mga alaala mo na mismo ang magkukusang magpaalala sa'yo ang tungkol sa nakaraan mo."

Noong matapos kami sa pag-uusap ni Doc Kristal, lumabas na kaming dalawa sa silid ko. Sa may salas, naabutan kong abala si Ayah sa mga libro niya kaya naman ay dahan-dahan akong lumapit dito. Naupo ako sa tabi ng anak at napatingin kay Doc Kristal noong magpaalam na ito sa akin.