𝑪𝒐𝒎𝒆 𝑩𝒂𝒄𝒌 𝑻𝒐 𝑴𝒆. [𝓵𝓪𝓭𝔂𝓷𝓸𝓲𝓻]

Κεφάλαιο 1: Επιστροφή Στο Σπίτι.

Adrien.

"Είμαι τυχερός που σε γνώρισα." Της λέω και γυρνάει να με κοιτάξει γεμάτη περιέργεια.
"Κι εγώ είμαι τυχερή." Τα όμορφα μάτια της γυαλίζουν. Μέσα μου αισθάνομαι ένα κύμα νοσταλγίας. Μιας και γνωρίζω πως σήμερα είναι η τελευταία φορά που της βλέπω. Γυρνάω και την αγκαλιάζω.
"Θέλω να θυμάσαι σε όλη σου την ζωή... Ότι είσαι όμορφη, γενναία και είμαι πολύ περήφανος για εσένα. Γι' αυτό σε αγαπάω και πάντοτε θα το κάνω." Πιάνω το πρόσωπο της και αφήνω ένα φιλί στο μέτωπο της. Μου χαμογελάει.
"Γιατί μου τα λες όλα αυτά;" Με ρωτάει και αφήνω ένα γελάκι.
"Γιατί θέλω να το ξέρεις." Της απαντάω και σηκώνομαι όρθιος.
"Πρέπει να πάω σπίτι." Εξηγώ και με κοιτάζει απογοητευμένη.
"Από τώρα;" Με ρωτάει.
"Ναι, δυστυχώς."
Χαμηλώνει λίγο το βλέμμα της πριν χαμογελάσει.
"Εντάξει... Καληνύχτα!"
"Καληνύχτα, να προσέχεις." Της απαντάω και γίνομαι καπνός.

Ήμουν 16 τότε. Δεν είχα την δύναμη να της πω πως θα φύγω. Δεν μπορούσα να την δω να κλαίει. Πέρασαν 2 χρόνια από τότε και πότε δεν σταμάτησα να την σκέφτομαι. Πιθανότατα να με μισεί τώρα. Αλλά εγώ την αγαπώ.
Δεν μπορούσα να μείνω άλλο στο Παρίσι, από τη μέρα που έμαθα πως ο πατέρας μου είναι ο Hawk Moth. Έφυγα μαζί με την θεία μου Amelie για Νέα Υόρκη. Μακριά από όλους. Μακριά από εκείνη.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου. Γυρνάω σπίτι.
Θα μπορέσω να την ξανά δω άραγε;
Τι γίνεται με τον Nino;
Την Marinette;
Θα θέλουν να με ξανά δουν;

Πρέπει να με πείρε ο ύπνος γιατί το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το αεροπλάνο να προσγειώνετε. Έφτασα.
Τρίβω τα μάτια μου νυσταγμένος μία κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Για κάποιον λόγο χαμογελάω. Σπίτι.
Μόλις βγαίνω από το αεροδρόμιο κοιτάζω γύρω μου σαν χαμένος. Φαίνεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα και έτσι είναι, όλα φαίνονται απόλυτος ίδια. Σταματάω ένα ταξί, μιας και δεν έχω αυτοκίνητο. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι έξω από το παλιό μου σπίτι.
"Πως αισθάνεσαι;" Με ρωτάει ο Plagg και τον κοιτάζω.
"Χαρούμενος, δεν λέω ωραία στην Νέα Υόρκη αλλά σαν το Παρίσι δεν έχει." Του απαντάω και βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη μου. Το σπίτι φαίνεται να είναι σε καλή κατάσταση. Ανοίγω κάποια παράθυρα ώστε να πάρει αέρα. Ήρθα εδώ μόνο για 10 μέρες. Μετά θα επιστρέψω στην Νέα Υόρκη.

Ανεβαίνω πάνω στο παλιό μου δωμάτιο. Ακριβώς όπως το θυμάμαι. Το ντουλάπι με τα τυριά του Plagg... Η βιβλιοθήκη... Το κλειδωμένο συρτάρι με τις φωτογραφίες της Ladybug...
Αφήνω μια ανάσα ευχαριστημένος. Όλα υπέροχα. Το κινητό μου χτυπάει και το βγάζω από την αριστερή τσέπη μου. Ο Nino. Ξέχασα να τον ενημερώσω ότι έφτασα.
"Που είσαι; έφτασες;" Με ρωτάει και χαμογελάω ακούγοντας την ενθουσιασμένη φωνή μου.
"Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στο δωμάτιο μου." Του απαντάω.
"Αύριο θα συναντηθούμε και δεν παίρνω το Όχι απάντηση!" Μου λέει και γελάω.
"Έγινε."
"Άντε, καλή ξεκούραση φίλε."

Με τον Nino μιλούσαμε συχνά αυτά τα δύο χρόνια. Με την Marinette και την Alya ελάχιστα, η Chloe έπαιρνε τρεις φορές την ημέρα. Όμως, η κοπέλα που δεν μπορούσα να μιλήσω, ήταν η Ladybug. Τώρα πλέων μπορώ να την δω και να της μιλήσω. Θα της έχω λείψει; Ή μήπως το ότι έφυγα δεν άλλαξε τίποτα από την ζωή της; Έχει αλλάξει; Σίγουρα έχει αλλάξει. Μεγάλωσε.
"Αυτήν σκέφτεσαι, έτσι;" Ακούω την φωνή του Plagg, όποιος έχει φάει ήδη τρία καμαμπερ.
"Γιατί πότε σταμάτησα να το κάνω;" Του λέω το αυτονόητο.
"Και θα πάω να την δω. Αμέσως τώρα." Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα.

Η ώρα είναι 9, συνήθως τέτοια ώρα πηγαίναμε για περιπολία, δεν ξέρω κατά πόσο ακόμα πηγαίνει αλλά έχω ελπίδες. Με τον Plagg να με βρίζει μεταμορφώνομαι. Νιώθω λες και είμαι πάλι 14 χρονών, που έβγαινα κρυφά έξω.

Ανοίγω το παράθυρο και σε πολύ λίγο τρέχω πάνω στις στέγες ξανά. Μου έχει λείψει πάρα πολύ αυτό το συναίσθημα. Αυτό το αεράκι που έρχεται κατά πάνω σου, ο ουρανός που σκοτεινιάζει, να φλερτάρω την Ladybug και εκείνη να παραπονιέται. Όλα.

Σταματάω στην στέγη όπου βρισκόμασταν παλιά. Όμως δεν είναι κανείς εδώ. Αφήνω μια ανάσα θλιμμένος νιώθοντας πως η μία ευκαιρία για να την δω χάθηκε.
Για ποιον λόγο να βγει για περιπολία; το Παρίσι είναι ασφαλές από τον Hawk Moth. Σκέφτομαι.
Ίσως... Να μην φοράει καν το Miraculous... Είναι η Φύλακας, εκείνη ορίζει τους κανόνες.
Πιάνω το ραβδί στα χέρια μου για να της τηλεφωνήσω, αλλά διώχνω αμέσως αυτήν την ιδέα.

Περιμένω λίγη ώρα αλλά κανένας δεν εμφανίζεται.
"Δεν πρόκειται να έρθει." Μονόλογο και ετοιμάζομαι να πάω στην απέναντι στέγη.

"Cat Noir;"

Από συγγραφέα:

Γειά!

Αντί να κάτσω να γράψω κεφάλαιο στο By your side και στο Our Little Family έγραψα καινούργιο βιβλίο.

Σίγουρα θα το μετανιώσω που το ανέβασα τόσο γρήγορα αλλά δεν πειράζει. Είναι ✨ladynoir✨

Τέλος πάντων, πως σαν φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο;

Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σαν στα σχόλια 😉🙂

Bye❤️