𝑪𝒐𝒎𝒆 𝑩𝒂𝒄𝒌 𝑻𝒐 𝑴𝒆. [𝓵𝓪𝓭𝔂𝓷𝓸𝓲𝓻]

Κεφάλαιο 3: Ένα Σπίτι Για Την Λιζι.

9 μέρες πριν...

Η ώρα δεν περνά με τίποτα, ίσως είναι από την ανυπομονησία μου. Βασικά σίγουρα αυτό είναι. Κανονικά θα έπρεπε να του έχω θυμώσει που έφυγε με αυτόν τον τρόπο. Όμως δεν θέλω να μείνω στα παλιά. Είναι εδώ τώρα, ήμαστε μαζί. Αφήνω μια ανάσα χαρούμενη καθώς συνεχίζω να ράβω το μπλουζάκι όπου είχα αφήσει στην μέση εχθές. Εκείνος μου είπε να ξανά βρεθούμε! Ο γλυκούλης...

Σήμερα, είναι μια διαφορετική μέρα. Δεν θα έχουμε κλάματα όπως εχθές. Θα είναι μια ωραία χαρούμενη βραδιά. Θα κάνουμε τις βλακείες μας... Διόρθωση θα κάνει τις βλακείες του. Θα κάνει τον προστάτη μου, μιας και έγινε 18. Παρόλο που αυτό δεν βγάζει πολύ νόημα. Παρατηρώ πως χαμογελάω, όμως δεν σταματάω. Είμαι χαρούμενη και θέλω να το δείξω. Μέσα στην χαρά μου αισθάνομαι και λίγη θλίψη. Τι θα γίνει αν φύγει ξανά; Δεν θα το κάνει έτσι; Δεν θα φύγει ξανά.

Αισθάνομαι πάνω από το κεφάλι μου πολλά βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. Το έχω συνηθίσει όμως και για να πω την αλήθεια μου φαίνεται περίεργο το να βρίσκομαι μόνη στο δωμάτιο μου. Κλείνω την ραπτομηχανή μου και διπλώνω προσεκτικά το πλέων τελειωμένο μπλουζάκι πάνω στο γραφείο μου.
"Θα φύγεις τώρα;" Με ρωτάει η Tikki και γνέφω καταφατικά. "Ναι, είναι λίγο νωρίς αλλά θα πάω." Της απαντάω και σκαρφαλώνω στο κρεβάτι μου. Αμέσως μεταμορφώνομαι.

Με το γιογιό μου πηγαίνω από στέγη σε στέγη, όπως το περίμενα, έφτασα πρώτη. Κάθομαι κάτω στην στέγη, αφήνοντας τα πόδια μου να κρέμονται από κάτω, καθώς τα κουνάω ρυθμικά. Αρχίζω να μουρμουράω κάτι στοίχους από ένα τραγούδι που μου αρέσει ώστε να περάσει λίγο η ώρα μου.

Χαμογελάω από ενθουσιασμό όταν ακούω τον ήχο της μπότας του πάνω στα κεραμίδια. Ετοιμάζομαι να του πω κάτι μόλις γυρνάω αλλά σταματάω αμέσως με το θέαμα μπροστά μου.
"Δεν θα ρωτήσω." Του λέω αμέσως και με κοιτάζει χαμογελαστός κρατώντας στα χέρια του ένα μικροσκοπικό ασπρόμαυρο γατάκι. "Το ονόμασα Λίζι. Είναι γάτα." Μου λέει και σηκώνομαι. "Μην μου πεις..."

Ειρωνεύομαι και τον πλησιάζω. Κοιτάζω το μικρόσωμο ζωάκι, που έχει μαζευτεί στα χέρια του για να ζεσταθεί. Φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένο και βρόμικο. Όμως αυτό δεν με σταματά στο να απλώσω το χέρι μου και να χαϊδέψω το απαλό τρίχωμα του. Εκείνο αμέσως με κοιτάζει και μου νιαουρίζει.
"Πρέπει να του βρούμε ένα σπίτι." Μου εξηγεί αμέσως ο Cat Noir και τον κοιτάζω.
"Δεν ήταν η μαμά του εκεί;" Ρωτάω αμέσως και κουνάει το κεφάλι του δίνοντας μου την απάντηση όχι.