SOSYOPAT

3.Bölüm

Lütfen okuduğunuzda begenip yorum yapın.

Destekleriniz icin tesekkur ediyorum.

Konular çok klije gibi gelebilir ama daha yeni başladîm ve kitabın konusu ilk iki bölümden itibaren değil.

Okuyup destek olursanız sevinirim.

Melisa'nın yaşadığı bu zor günleri yaşayan butun insanlara sarılıyorum siz çok güclüsünüz <3

Ne türde aksiyon isterseniz ?

Karşımda o duruyordu. Bu oydu ona amca bile diyemiyordum. Bana yaptığı o iğrenç şeylerden sonra onu karşımda görmek ölümden beterdi. Ayaklarımın beni tutamayacağını anladığîmda duvara doğru tutunmaya başladım.

Fazla beklemeden kapının önüne geldim. Hiçbir şey olmamış gibi bana bakıyordu yine o iğrenç bakışlarını vucudumda gezdirdi.
Kendimi toparladığımda güçlükle "Senin burada ney işi var ? " dedim.

Hafif gülümseyerek "Ne işim olucak güzel kızım öyle babamı annemi görmeye geldim "dedi. Sen benimle dalga mı geçiyorsun ya nasıl bu kadar serefsiz iğrenç bir insan olabiliyorsun.
Beni es gecerek merdivenlerden cıkmaya başladı. Onun aksine benim yukarı çıkasım yoktu burayı terk edip uzaklaşmak istiyordum bu adamdan onu gormek istemiyordum.

Telefon calmaya başlayînca ekrana baktm ve arayan dedemdi. Geç oldugu icin merak etmiş olmalıydı.Telefon acmayıp cantama fırlarttım.

Ayaklarımım her ne kadar da o eve girmek istemese de gidicek başka bi yerim yoktu. Babaannem kapıyı açtı hafifce güldüm çünkü azarlayacağını biliyordum.
Babaannem beni iceri cekerek vucuduma bakmaya başladı. Yara vs olmadigini anlayinca derince bi nefes verdi. Babanneme sarılarak lavaboya gidip elimi yuzumu yıkadım. O adamla aynı bulunmak istemiyordum.

Acaba direkt odama gidip kapıyımı kitleseydim. Çokta acıkmıştım ve dedemde şüphelenirdi. Yaşadığım olayı kimseye anlatamamıştım zaten küçük oldugum icin idrak edememiştim buyuyunce ne yasadigimi anlayabilmistim. Zoraki bir sekilde salona geçtim.

Amcam bana doğru bakıyordu. O igrenc bakışları surekli olarak vucudumda gezince kendimden iğreniyordum. Babaannem eliyle bize işaret yapıp "Hadi bakalım sofra hazır yemekler soğumadan gelin"dedi. Şuan ne yiyesim ne de ayağa kalkasım vardı.

Hepimiz masaya oturunca amcam konuşmaya başladı.
"Maşallah melisa da ne kadar çok buyumus daha küçücüktü bizimle oyunlar oynuyordu cok gûzel kız olmuş"dedi.

Kendime hakim olamayarak "nE" diyebildim. Gercekten bu ne sacmalıyordu ben ne zaman onunla oyun oynamıştım.

Dedim gülerek devam etti " Evet oğlum buyudu hep aynı kalıcak degil ya "dedi. Babaannem gulerek devam etti "Sizler gibi pırıl pırıl amcaları var daha ne olsun"dedi.

Gercekten bu konu beni baya darlamıştı. Koltuğu hafif iterek soğuk bi sesle
"Ben doydum size afiyet olsun"dedim. Dedim ısrarla otur demesine rağmen onu dinlemeden odamın kapısına gittim.

Kapıyı tam acıcaktım ki amcam bağırarak "Sana en sevdigin tatlıyı aldm kuçukken oldugu gibi bu fırsatı kaçırma "dedi. Ağızımın icinden fısıldayarak "Bok ye " dedim ve kapıyı sertce kapattım.

Butun kötü şeyler bugune toplanmak zorundamıydı.
Evimize kadar girmis ve benimle dalga geciyordu pislik ölsen de kurtulsak diyerek bagırdım.
Artık gözyaşlarımı tutamıyordum. Kendime hakim olamıyordum. Bir insanın vicdanı nasıl bu kadar rahat olabiliyordu. Evde yüksek sesle bagıramadığım icin yastığıma yuzumu koyup bağırmaya başladım.