Desperately In Love°[KathNiel] ✓COMPLETE

Desperation 4

Khei's POV:

Maagang pumasok ng klase si G. As in pagdating ko ng classroom, she's already there. As usual, mag-isa lang siya kasi ayaw niya namang kinakausap siya ng iba. Halos naman lahat sa classmates at schoolmates namin naiintimidate siyang kausapin. Pero most of the cases talaga, she doesn't want to talk to them.

"Hoy shunga, good morning," nakangising bati ko na inungusan niya lang. "Have you seen what's posted on the bulletin?"

"Duh! As if I care?" maarte niyang sagot. "Mga walang kwentang bagay  na naman, for sure."

"Walang kwentang bagay nga!" I agreed sarcastically which made her grin. "Pero ngayong member ka na ng Math Wizards, dapat ding umattend ka sa mga meetings—"

"Oh my! What did you just say?" She stood up to face properly. Ako naman ang naupo. "Yay! Waaaah! May meeting!"parang batang tili niya at pinagtitinginan na naman siya ng mga kaklase namin.

Kung kumakain ako ngayon, malamang nabilaukan na siguro ako dahil sa shock. Ewan ko ba, siguro talagang may mga bagay na hindi talaga tayo masasanay.  Parang batang binigyan lang ng lollipop si G eh. Kung makatalon naman. Natampal ko nalang ang noo ko.

"May meeting! Yehey!" tili niya ulit na nagpatakip sa'kin ng mukha. 

"Hoy! Tumahimik ka na," impit na bulong ko sa kanya matapos siyang kalabitin. "Nakatingin na ang mga tao sayo oh!"

"So? Ikakapangit ko ba panonood nila sa'kin?"

O sige na. I rest my case again. Talo naman talaga ako palagi pagdating sa mga arguments gaya nito. Kasi, baliw  siya. Ang ganda-gandang babae pero baliw. Naku! Mapapatampal ka nalang talaga ng noo.

Nagpaalam na si G bago pa ako mapaisip na i-disown na siya bilang kaibigan. Haha. Biro lang. I don't know if there's anything that could ever break us. Iba kasi si G. Ibang-iba. Sa'ming dalawa, ako ang bugnutin, ako 'yong tampuhin. G may be a little crazy but she's the bestfriend one could ever wish for. Hindi ka niya titigilang suyuin hanggang maging okay kayo. Kaya ngayon, kahit anong hilingin niya, hindi ko maintindihan. I love her so much. Parang totoong kapatid kasi ang turing niya sa'kin.

"Oh?" gulat na bulalas ko nang makita si G na bumalik ng classroom. It's only about ten minutes since she left. "You left something? O Tapos na ang meeting? Ang aga naman yata? Parang wala pang ten minutes since you left."

The look on her face gave me fear, thinking that she sure had something crazy in mind. As usual. Naku...

"Duh! What am I gonna do there?"

Namilog ang mata ko sa sagot niya. Meeting nila 'yon. She's there to listen and participate. Hala siya. "

"Wala naman siya eh! 'Yong Vice Pres lang ang nando'n! And since that screening talaga, ayoko ng makita ang pagmumukha ng JR na 'yon. Napakasuplado. Pagdating ko nga kanina, ayaw na akong papasukin kesyo late ako. Kakabwesit ang pagmumukha niya. He's not even magandang pakinggan. Ugh."

"Baliw."

"Well, it also occured to me that this is just right. I can tell, may magandang kalalabasan 'tong di ko pag attend. One sure thing,"sabi pa niya habang nakangisi.

I'm a little confused here. What did she just say?

"Aba?At kailan lang nagkaroon ng magandang kalalabasan ang 'di pag attend sa mga important matters na gaya nitong meeting? If I were JR, I might actually kick you out for not being there."

"Luh. Mean ka talaga sa'kin. Pero to answer your question, parang ngayon palang yata magkakaroon ng magandang output 'yong pagiging absent." Tumawa pa siya.